Ημέρα 14#
Οι μέρες πια έχουν απλά αριθμούς. Τίποτα δεν ξεχωρίζει τη μια από την άλλη, πανομοιότυπες. Οι εσωτερικές αντιδράσεις των πρώτων ημερών έχουν κοπάσει, όπως και η ανησυχία για εργασίες που δεν έχουν ολοκληρωθεί, υποχρεώσεις που δεν έχουν καλυφθεί και προθεσμίες (θεωρητικά μέχρι και σήμερα αμετάκλητες). Τώρα, τη θέση τους όλα αυτά έχουν δώσει σε απλές, καθημερινές, οικογενειακές λειτουργίες: φαγητό, παιδιά, καθαριότητα και στο βάθος του πλάνου, απαραίτητες εργασιακές υποχρεώσεις.
Μικροσκόπιο: Η ζωή μου απέκτησε τον δικό της μεγεθυντικό φακό. Οι σχέσεις μπήκανε στο μικροσκόπιο και νιώθω θεατής της ζωής μου, μιας ζωής που τώρα περνάει σαν σινεμά μπροστά από τα μάτια μου. Πόσες εντυπωσιακές διαπιστώσεις! Η κόρη μου μεγάλωσε πιο πολύ από ό,τι είχα παρατηρήσει έως τώρα· είναι αυτόνομη, ανεξάρτητη και πολύτιμος συμπαραστάτης μου στη νέα μας πραγματικότητα. Ευτυχώς ο γιος μου είναι ακόμα παιδί, αλλά πόσο ανάγκη με είχε όλον αυτό τον καιρό.
Ενδοσκόπηση: Ναι! Αυτός ο μεγεθυντικός φακός μεγεθύνει και συναισθήματα. Μπαίνει στα βάθη της ψυχής και σκαλίζει όλα αυτά τα «άστο αυτό τώρα, θα το αντιμετωπίσουμε αργότερα» συναισθήματα. Τώρα; Τι κάνεις με όλα αυτά που έχουν συσσωρευτεί; Άνοιξαν και οι δικοί μου «ασκοί του Αιόλου». Δύσκολες διαπιστώσεις που φέρνουν ακόμη πιο δύσκολες αποφάσεις.
Ανησυχία: Έτσι θα ζούμε από δω και πέρα; Πότε θα ολοκληρωθεί αυτή η περίοδος δοκιμασίας; Μετά τι έρχεται; Πώς θα είμαστε μετά από αυτή την περιπέτεια; Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω τη σωτήρια, μέχρι στιγμής στη ζωή μου, ψυχραιμία. Σε αυτές τις συνθήκες δεν φαίνεται να μη λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά.
Μου έρχεται συχνά στο μυαλό μια συνέντευξη μιας διάσημης Σύριας αρχιτεκτόνισσας που είχα διαβάσει πέρυσι τέτοιον καιρό. Εξιστορούσε τους πρώτους μήνες του πολέμου και τη μεταβολή της καθημερινότητάς της. Έλεγε λοιπόν ότι σε πείσμα της αλλαγής, επέμενε να ντύνεται καθημερινά, να βάφεται και να πηγαίνει στο αρχιτεκτονικό της γραφείο. Δυστυχώς, η αλλαγή αυτή έφερε όλο και λιγότερα επαγγελματικά τηλεφωνήματα και ο ήχος του τηλεφώνου αντικαταστάθηκε από αυτόν των αντίπαλων πυρών, οπότε και εγκατέλειψε το γραφείο της για την «ασφάλεια» του σπιτιού.
Τώρα καταλαβαίνω την ανάγκη για κανονικότητα. Σε πείσμα της δικής μου ανάγκης για επιστροφή στην κανονικότητά μου όπως την ήξερα, ακολουθώ ασυναίσθητα την ίδια πρακτική: καθημερινά ντύνομαι, βάφομαι και ανοίγω τον μικρό μου υπολογιστή, στο γραφειάκι του σαλονιού, πια. Αναρωτιέμαι μέχρι πότε αυτό θα έχει σημασία…
Η Ιώ Χατζηβαρύτη είναι επιστημονική συνεργάτιδα του Δημάρχου Καβάλας στα ΕΕ Προγράμματα