Αθανάσιος Παπαθανασίου: Είχα ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς με φιλιά και αγκαλιές…

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Μέσα σε μια καταιγίδα από υποχρεώσεις επαγγελματικές και προσωπικές, με τρία υπέροχα παιδιά που χρειάζονται συντροφιά και υποστήριξη στις δραστηριότητες τους, μεταφορά από και προς τα φροντιστήριά τους, τα σχολεία τους, όπως επίσης και στα γυμναστήρια τους, αφού όλα αθλούνται και η μία από τις δύο μου κόρες η πιο μικρή, κάνει πρωταθλητισμό στο τραμπολίνο, μια ανακαίνιση του ενός καταστήματός μας με τις εκτός δρόμου περιηγήσεις και ένα χάος από λογαριασμούς, έλλειψη πληρωμών, αύξηση όγκου εργασιών και προβλημάτων στην εταιρία μας με τα Ιατρικά, έσκασε σαν βόμβα η πιθανότητα κήρυξης από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας της πανδημίας. Έτσι και έγινε.

Η εμπειρία μου στον ιατρικό χώρο μετά από 20 ολόκληρα χρόνια μέσα στα νοσοκομεία μού επέτρεπε να καταλάβω μερικά πράγματα παραπάνω σχετικά με τη σοβαρότητα της μετάδοσης του νέου κορονοϊού. Ήμασταν ήδη φοβισμένοι και προετοιμασμένοι για τις εποχικές ιώσεις που μαστίζουν τελευταία τα παιδιά και τους συγγενείς μας πιο συχνά από ποτέ και πιο σφοδρά επίσης.

Καλό φαγητό, πλύσιμο χεριών, γυμναστική, δραστηριότητα, μειωμένος χρόνος μπροστά σε κακές ειδήσεις, συσκευές και αρνητικότητα… Έτσι ζούμε τη ζωή μας ούτως η άλλως, οπότε στο άκουσμα της μετάδοσης του νέου ιού, η επιλογή του περιορισμού των μετακινήσεών μας έγινε πολύ πιο νωρίς από τις εντολές της κυβέρνησης. Για τους ανθρώπους που καταλαβαίνουν, η μερική αποστασιοποίηση από την ανθρώπινη επαφή είναι μονόδρομος σε καταστάσεις σαν και αυτή.

Τώρα πια αυτό είναι υποχρεωτικό. Καθόμαστε στο σπίτι, εργαζόμαστε όσο τον δυνατόν περισσότερο από αυτό και έχουμε άφθονο ελεύθερο χρόνο.

Δεν ήμουν στην αρχή έτοιμος να αντιμετωπίσω αυτό το πρωτόγνωρο για εμένα, εδώ και πάρα πολύ καιρό χαρακτηριστικό (και όπως αποδείχθηκε μετά για μένα και μόνο) ευλογία της όλης κατάστασης. Αυτό που ποτέ δεν είχα τα τελευταία χρόνια καμία ημέρα της εβδομάδας για μήνες και χρόνια.

Ελεύθερος Χρόνος, μια έννοια ανύπαρκτη στη ζωή μου την οποία περνούσα ως χθες στοιβάζοντας υποχρεώσεις και εργασίες, σχέδια, όνειρα και δραστηριότητες τη μια πάνω στην άλλη, με τους φίλους μου να μου κάνουν παρατήρηση για την ανυπαρξία μου στις ζωές τους, με την οικογένειά μου να παραπονιέται για τον ελάχιστο χρόνο που μπορούσα να τους αφιερώσω και ο οποίος έπρεπε να είναι πάντα προγραμματισμένος και τοποθετημένος ανάμεσα σε κάτι επαγγελματικό ή κάποια δική τους υποχρέωση, είτε αυτό ήταν το βουνό είτε κάποιο ραντεβού με κάποιον από τον ιατρικό χώρο, αυτοί που τους έλειπα πιο πολύ απ’ όλους ήταν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου.

Φυσικά και ήρθαν τα απαραίτητα νοσήματα που προκαλεί αυτό το στιλ της ζωής. Απανωτές κρίσεις πανικού, νευρώσεις, άγχος, επισκέψεις σε γιατρούς, εξετάσεις, το σώμα από μόνο του σε μόνιμο συναγερμό να σου δίνει ένα σήμα κάθε μέρα φωνάζοντας σε απόγνωση: Ξεκουράσου, ηρέμησε, σταμάτα, κάθισε και τόσα άλλα…

Και νά που το σύμπαν συνωμότησε και κατάφερε να με καθίσει σπίτι για μέρες. Πολλές μέρες. Περισσότερες από ό,τι έχω καθίσει ποτέ στη ζωή μου ολόκληρη. Και ποιος να ξέρει πόσες ακόμη…

Είχα ξεχάσει λοιπόν πώς είναι να κοιμάσαι βαθιά. Να μην έχεις κάτι να σε περιμένει το πρωί, κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσεις ή κάτι που σε πιέζει. Να κοιμάσαι ό,τι ώρα θέλεις και να ξυπνάς επίσης ό,τι ώρα θέλεις. Να πέφτεις για ύπνο αφού ξύπνησες γιατί απλά το χρειάζεσαι. Να πέφτεις για ύπνο γεμάτος από ό,τι εσύ θέλεις να γεμίσεις και τόσο άδειος από υποχρεώσεις, ανάλαφρος.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς με φιλιά και αγκαλιές. Το πρώτο πράγμα που να έχεις να κάνεις να είναι παιχνίδι με τα Playmobil, γέλιο, χαρά και παιδικές φωνές. Να απολαύσεις εκείνον τον ρημάδη τον κάφέ και μερικές σελίδες μοσχοβολιστού χαρτιού ενός περιοδικού που έχει κάτι να πει επιτέλους.

Να γυμναστείς, σηκώνοντας τα παιδιά σου, βαθιά καθίσματα με «καβαλίκα» τη μικρή μου για βάρος, κάμψεις και στήθος με βάρος το κορμάκι του μικρού μου. Γυμναστική παιχνίδι, με άφθονη μουσική, χωρίς πίεση, χαρά και γέλια.

Είχα ξεχάσει πόσο μαγικές ήταν οι ταινίες πριν τα cgi, τα εφέ και τις ψεύτικες ερμηνείες του σήμερα. Ξαναέζησα τη μαγεία του Καζαμπλάνκα, το δάκρυ του Φόρεστ Γκαμπ, τη γλυκιά γεύση που αφήνει η ταινία Αμελί. Είχα ξεχάσει πώς είναι να μοιράζεσαι τα συναισθήματα της προβολής μιας καλής ταινίας με αυτούς που την απολαμβάνουν για πρώτη φορά, τα παιδιά μου. Το βλέμμα τους και η αγωνία η αγνή που τους προκαλεί η μεταφορά από το γυαλί στο μυαλουδάκι τους όλων αυτών των παράλληλων συναισθημάτων. Ξαναήρθε στην οθόνη μου ο Έντι Μερφυ, ο Τομ χανκς, ο Τσεβι Τσεϊς και τόσοι άλλοι παλιοί, αγαπημένοι. Η αγάπη μου για το σινεμά ξύπνησε και από το «δεν υπάρχει ταινία να δούμε πια», έχω έρθει στο «ποια απ’ όλες να δούμε σήμερα»!

Ξανά άνοιξα τα βιβλία μου, ξαναδιάβασα τον αγαπημένο μου Έρμαν Έσσε, τον επίκαιρο Αλμπέρ Καμύ, ξανά έζησα τη ζωή του Λεονάρντο Ντα Βίντσι μέσα από τη φαντασία του Μερεσκόφσκυ.

Ξανά απόλαυσα ραδιόφωνο, άκουσα πραγματικά τι λένε οι παραγωγοί με απίστευτες μουσικές μέσα από το internet, αλλά και από το αναλογικό μου ραδιοφωνάκι, ακούγοντας τις μουσικές περιπλανήσεις εν μέσω σχολίων του Kosmos, του Εν Λευκώ και άλλων σταθμών και παραγωγών.

Λίγο ουίσκι, δυο-τρεις μπουκιές καλής σοκολάτας και τζαζ από το μικρό ηχειάκι του ραδιοφώνου μου με λίγο παράσιτο ξύπνησε όλες εκείνες τις αναμνήσεις της νιότης μου και με πλημμύρισε με γλύκα, έρωτα και φαντασία ξανά.

Το φαγητό; Ω, Θεέ μου το φαγητό. Για να ξεφύγουμε από τη ρουτίνα των ημερών, επιστρατεύοντας όλους αυτούς τους μάγους της κουζίνας και τις ιστοσελίδες τους που έχουν εμφανιστεί στη ζωή μας τελευταία, διαλέγουμε καθημερινά με τη σύζυγό μου ένα πιάτο και το παρασκευάζει με μεράκι, προσθέτοντας δυστυχώς πόντους στην ήδη μεγάλη μου κοιλιά,  απολαμβάνοντας ένα ποτήρι κρασί πάντα τοπικό από τα υπέροχα της περιοχής που έχουμε τελευταία. Οι συνταγές των «σεφ των τελευταίων ημερών» έχουν αναλάβει τον ρόλο του ψυχοφαρμάκου στο τραπέζι μας, ενώ καρυκεύματα από όλο τον κόσμο, δώρα των επισκεπτών μας χρόνια τώρα που δεν ανοίξαμε ποτέ, ήρθε η ώρα να εμπλουτίσουν ευχάριστα τις δημιουργίες του τραπεζιού μας καθημερινά. Μπριζόλες στο μαγγανοτήγανο, γιουβέτσι, τραχανάς με  θυμαρίσια φρέσκα παξιμάδια του φούρνου μας, ριζότο και απλά κεφτεδάκια με τόσο πλούσια γεύση. Πόσο τυχεροί είμαστε να βρισκόμαστε κάτω από την γαστρονομική επίβλεψη της συζύγου μου Φωτεινής αυτές τις μέρες και πόσο άτυχοι όλον τον υπόλοιπο καιρό αφού τέτοιες δημιουργίες λόγω ασυντόνιστου χρόνου φαγητού σε εμένα έφταναν πάντα ξανα-ζεσταμένες ή κρύες στην πλειοψηφία τους.

Μπάνιο και περιποίηση καθημερινά χωρίς άγχος, χωρίς «γρήγορα», χωρίς «πρέπει», χωρίς «άντε», χωρίς «πάμε, αργήσαμε». Ζεστό νερό, μουσική, χαλάρωση. Ηρέμησε το δέρμα μου, κάτω από τα μούσια δεν υπάρχει πια έκζεμα, το μπάνιο έγινε μια απόλαυση.

Έχω χρόνο, μπορώ να διαλέξω και να επιλέξω πώς θα τον ξοδέψω πραγματικά. Είναι μια πολυτέλεια την οποία είχα στερηθεί τόσο πολύ στη ζωή μου πριν την πανδημία, γεγονός το οποίο μου έκανε τόσο κακό και τόσο μεγάλη ζημιά όσο δεν το καταλάβαινα.

Τελευταία φορά που αναγκάστηκα να ξεκουραστώ τόσο πολύ, ήταν όταν χειρούργησα τον ώμο μου μετά από ατύχημα στη δουλειά. Κατάντια, να αναγκαστείς να ξεκουραστείς γιατί σακατεύτηκες. Βλέπεις, οι επαγγελματικές μου δραστηριότητες είναι ασυνήθιστες και πολύπλοκες για την εποχή, τόσο σε αριθμό όσο και είδος. Ξοδεύω την πλειοψηφία του χρόνου μου επάνω στα βουνά της περιοχής με ξένους που έρχονται να την επισκεφτούν πάνω σε μια εκτός δρόμου μοτοσικλέτα. Υπόκειμαι σε μεγάλη σωματική καταπόνηση τόσο εγώ όσο και οι συνεργάτες μου. Παράλληλα, διευθύνω μια «πάλαι ποτέ» μεγάλη εταιρία ιατρικών μηχανημάτων υπεύθυνη από παλιά για την τεχνική κάλυψη πληθώρας μηχανημάτων του Νοσοκομείου της πόλης. Και οι δυο μου εργασίες επιβάλλουν σχέσεις με πάρα πολλά άτομα. Συμπεριφορές διαφορετικές, αντιλήψεις που διίστανται σε όλα τα επίπεδα.

Και οι δυο μου δουλειές μού είναι αναγκαίες αφού η μια συμπληρώνει την άλλη σε εισόδημα για να μην αναγκαστώ να προβώ σε οποιαδήποτε μορφής συρρίκνωση και χάσω συνεργάτες που μετά από τόσα χρόνια είναι πια επιστήθιοι φίλοι. Και οι δύο μου εργασίες με φορτώνουν με τόνους ευθύνης, όγκο υποχρεώσεων και πληθώρα προβλημάτων.

Φυσικά, σε καμία από τις δραστηριότητες μου δε μπορώ να είμαι τέλειος, καμία δε μου επιτρέπει να ταΐσω τον ψυχαναγκασμό μου για αρμονία με υλικό. Όλο αυτό που συμβαίνει σήμερα θα μου καταστρέψει ό,τι δημιούργησα τόσο στην τουριστική μου επιχείρηση όσο και στα ιατρικά, αφού φτάνει μια μόλυνση ενός από τους συνεργάτες μου για να μας κλείσει για καιρό. Δεν πειράζει όμως, τον καιρό που είχα χρόνο να διαβάζω, βρήκα μεγάλη παρηγοριά σε μια τόσο δα μικρή διαπίστωση από έναν τόσο ιδιόμορφο γίγαντα της επιστήμης:

Το σύμπαν, λέει ο Στήβεν Χόκινγκ στο Χρονικό του Χρόνου, δεν επιτρέπει την τελειότητα. Πώς γίνεται να την επιζητήσει μια τόσο δα μικρή οντότητα όπως η αφεντιά μου; Τι μεγάλη ανακούφιση… Δεν φταίω εγώ τελικά για όλα αυτά, το σύμπαν, βλέπεις, δεν μας το επιτρέπει…


Ο Αθανάσιος Παπαθανασίου είναι Γενικός Διευθυντής και ιδιοκτήτης των εταιριών Ιατρικά Μηχανήματα Medeq και Εκτός Δρόμου Περιηγήσεις North Star