2:23, σε λίγο ξημερώνει του Ευαγγελισμού και της Επανάστασης…
Ούτε όμως ο Ευαγγελισμός θα φέρει κάποιο καλό μήνυμα ούτε ξεκινά η απελευθέρωση από την καραντίνα. Άκυρο, δύο στα δύο. Τόσα και τόσα σχέδια ακυρώθηκαν και θα ακυρώνονται με ρυθμό εκθετικής αύξησης (για να είμαστε στο πνεύμα των ημερών), σ’ αυτά θα κολλήσουμε;
Οιονεί απών από τα δρώμενα της πόλης εδώ και καιρό, δεν νιώθω καμία ασφυξία. Ούτε καν δυσανασχετώ. Ποιος να το περίμενε ότι η προ ετών απόφαση διακοπής σχέσεων με τα της πόλης θα αποδεικνυόταν πολύτιμη ως προπόνηση.
Παρ’ όλα αυτά, όταν η επιλογή μετατρέπεται ξαφνικά σε υποχρέωση, κάτι αλλάζει. Όχι τόσο στις συνήθειες, αλλά κυρίως επειδή αναγκάζεσαι να σηκώσεις το κεφάλι και να δεις πράγματα γύρω σου. Ή να αισθανθείς.
Πάντα έβγαζα βόλτα τα σκυλιά μου αργά τη νύχτα σε άδειους δρόμους. Τώρα όμως αισθάνομαι στους ίδιους άδειους δρόμους τον φόβο. Πιστεύω ότι ακόμη κι από τους πλέον ανεύθυνους έφυγε η μαγκιά της ανυπακοής. Την έδιωξε η αύξηση των κρουσμάτων και των θανάτων. Οπότε, άδειοι και πάλι οι δρόμοι, αλλά με το αποτύπωμα του φόβου και της καχυποψίας. Όποιος βήξει, εκτελείται επί τόπου από δολοφονικά βλέμματα.
Αυτή, πάντως, που εκτελέστηκε στην κυριολεξία ήταν η ανθρωπιά και η σκέψη «για τον άλλον». Ο αγώνας της ατομικής επιβίωσης σε κάνει να αδιαφορείς για το σύνολο, θα μπορούσε να το δικαιολογήσει κάποιος. Όμως τι σχέση έχει με την ανάγκη της επιβίωσης η αρπαγή των κωλόχαρτων; Πόσο θα σε βοηθήσει στην προσπάθεια επιβίωσης το να μαζέψεις όλα τα αντισηπτικά και τις μάσκες στο σπίτι σου;
Σχετικά με τα κωλόχαρτα η κατάσταση δεν θα μπορούσε να σχολιαστεί καλύτερα από το meme της σκηνής από την ταινία «Το ξέσπασμα» [Outbreak]. Όσο για τα αντισηπτικά, τα έχουν πει οι έρμοι οι επιστήμονες: Αν δεν έχουν αντισηπτικό όλοι, τότε και το δικό σου είναι άχρηστο.
Τέτοια σκέφτομαι στην καραντίνα μου. Πόσο μας ξεγύμνωσε ένας τόσο δα μικρούλης ιός. Πόσο πιο μικροί από αυτόν είμαστε.
Είχα όμως ακόμη μία ευκαιρία στην καραντίνα μου. Να κόψω τα social. Πόσους «ειδικούς» να αντέξω; Πόσες συνωμοσίες; Πόση ανοησία να πέφτει στο κεφάλι μου σαν νερό από καταρράκτη που με πιέζει προς τον πάτο; Αν και πλέον το αποφάσισα, δεν υπάρχει πάτος. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις είναι πιο ραγδαίες κι από τις εξελίξεις. Η ξεχειλισμένη ηλιθιότητα των ημερών είναι πολύ πιο επικίνδυνη από τον κορονοϊό.
Πάντα υπήρχε μία αίσθηση ότι οι άνθρωποι βγαίνουν καλύτεροι μετά από μία συλλογική δυσκολία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος. Δείχνουμε κάθε μέρα αυτής της δύσκολης περιόδου πόσο ανέτοιμοι ήμασταν να κατεβούμε από τα δέντρα και να βγούμε από τις σπηλιές.
Το βέβαιο είναι ότι θα τελειώσει αυτή η ιστορία κάποια στιγμή. Το θέμα είναι τι θα γίνει μετά. Θα μπορούμε να κοιταχτούμε στα μάτια; Θα νιώσουμε κάποια ντροπή επειδή αρπάζαμε τα πάντα από τα ράφια χωρίς να σκεφτόμαστε όσους δεν ήταν τόσο δυνατοί όσο εμείς στο σπρώξιμο; Θα νιώσουν κάποια ντροπή όλοι αυτοί οι μαυραγορίτες που δεκαπλασίασαν τις τιμές σε υλικά προστασίας; Θα νιώσουν κάποια ντροπή όσοι με τεράστια ευκολία και μηδενική γνώση αποδομούσαν την ενημέρωση του Τσιόδρα και τον κατηγορούσαν με βεβαιότητα ότι «κρύβει νεκρούς»; Θα νιώσουν λίγη ντροπή όσοι προσπαθούσαν με fake news να γιγαντώσουν τον πανικό; Θα νιώσουν λίγη ντροπή όλοι όσοι κυβέρνησαν αυτό τον τόπο αδιαφορώντας για τη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς Συστήματος Υγείας και αφήνοντας ένα γερασμένο, κουρασμένο και κατεστραμμένο ψυχολογικά ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό να δώσει αυτή την τεράστια μάχη;
Έτσι περνάω την καραντίνα μου. Διαβάζοντας, ακούγοντας και διαπιστώνοντας ότι σε μία κρίση η κοινωνία διαλύεται σε άτομα· ότι η Ενωμένη Ευρώπη διαλύεται σε κράτη με την πιο σκληρή τους και απομονωμένη μορφή· ότι γενικά βαδίζουμε πατώντας σε ψευδαισθήσεις ακι αυταπάτες που ενίοτε βουλιάζουν και παίρνουν μαζί τους κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Μας δόθηκε μια τεράστια ευκαιρία να αποδείξουμε το τόσο τετριμμένο «Όλοι μαζί μπορούμε» και τη χάσαμε.
Εν κατακλείδι, ζούμε ως μέλη κοινωνιών υπό την προϋπόθεση ύπαρξης ιδανικών συνθηκών εργαστηρίου. Μόλις κάτι στραβώσει, αποκαλύπτεται η πάγια αντίδραση του «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Έως την τελευταία ημέρα αυτής της καραντίνας θα ελπίζω και θα εύχομαι να βρεθεί χρόνος για τον καθένα μας να κοιτάξει λίγο μέσα του. Να συγκριθεί με την εικόνα του σωστού Πολίτη, του καλού Ανθρώπου, του μέλους μιας Κοινωνίας και να δει πόσο της μοιάζει. Κι όπου βρούμε διαφορές, ας φροντίσουμε να τις διορθώσουμε. Μια καλή αρχή θα ήταν να μοιράσουμε τα στοκαρισμένα μας κωλόχαρτα στους γείτονες.
Καλή λευτεριά.
Ο Βασίλης Μαρουλάς είναι αναγνώστης λογοτεχνίας και εκπαιδευόμενος ποιητής