Είμαι η Δέσποινα Παπαδοπούλου, καθηγήτρια κλασικού και σύγχρονου χορού-χορογράφος. Το 2005, αφήνοντας τα πάντα στην Αθήνα, στη Νέα Σμύρνη όπου μεγάλωσα, κάποιες συγκυρίες με έφεραν εδώ. Πάντα αγαπούσα την Καβάλα· όλα τα καλοκαίρια μου από παιδί τα περνούσα σε ένα χωριό κοντά στην Κεραμωτή, από εκεί κατάγονται οι γονείς μου.
Σαν Ιχθύς με ωροσκόπο Σκορπιό και καλλιτέχνις, ομολογώ πως είμαι αρκετά κυκλοθυμική. Το μυαλό μου κάνει τρελές διαδρομές από την από την γκρίζα πραγματικότητα, την πιο μαύρη σκέψη έως έναν πολύχρωμο παράδεισο του ονείρου! Ζω μόνη μου και από το να είχα κακή παρέα μέσα στο σπίτι μου, καλύτερα να είμαι μόνη! Το άγχος και οι διαταραχές του ήταν πάντα φιλαράκια μου. Τώρα, ακόμα περισσότερο άγχος για τη δουλειά μου, για τα οικονομικά μου που έτσι κι αλλιώς ήταν ζόρικα, άγχος για τη μοναξιά μου που μερικές φορές ομολογώ με πειράζει πάρα πολύ και λιγάκι με τρομάζει, αν και την αγαπώ τελικά.
Κάποιες στιγμές είμαι ήρεμη. Παίζω το αγαπημένο μου παιχνίδι στο laptop, το Sims 4… φτιάχνω τα πάντα εκεί μέσα: γυμναστήρια, πισίνες, καφετέριες, εστιατόρια, σπίτια, οικογένειες, παιδάκια, ζευγάρια.
Άλλες φορές κάνω τη γυμναστική μου, την προπόνησή μου, φροντίζω το σώμα μου, τον εαυτό μου γενικά. Διαβάζω. Αγαπώ πολύ να φτιάχνω γλυκά και φαγητά! Αγαπώ στο σπίτι να αλλάζω διακόσμηση με τα ήδη υπάρχοντα μου, να το καθαρίζω να είναι πάντα τακτοποιημένο καθώς είμαι ελαφρώς ψυχαναγκαστική με το να είναι καθαρά και τακτοποιημένα τα πράγματα.
Αγαπώ τις χειροτεχνίες. Τώρα έχω βάλει στο μάτι τα πλεκτά της γιαγιάς, μικρά σεμεδάκια, τρέλα! Με αυτά ντύνω μπουκάλια, βαζάκια, κάνω ονειροπαγίδες. Ο ύπνος ή με θέλει πολύ ή δεν μου μιλάει καν…
Αχ, μου λείπουν πάρα πολύ τα παιδάκια μου, οι μικρές μου μπαλαρίνες και ο μικρός μου χορευτής, οι φωνές τους, τα πείσματά τους, τα γέλια τους, τα χεράκια τους, τα προσωπάκια τους, όλα μου λείπουν πάρα πολύ! Μου έλειπαν επίσης ανέκαθεν, αλλά τώρα ένα παραπάνω οι αγαπημένες φίλες από κάτω, φίλες ζωής από τα αθλητικά χρόνια, από τα φοιτητικά, από τις δουλειές, φίλες ζωής! Πόσο χρειάζομαι μία αγκαλιά δικιά τους και έναν καφέ διαρκείας μαζί τους!
Προσπαθώ πολύ να ισορροπώ τις σκέψεις μου και να διατηρώ την ψυχολογία μου σε ένα καλό επίπεδο και προσπαθώ πολύ να μην απογειώσω τις κρίσεις άγχους, τη μελαγχολία και να αφήσω τις αρνητικές σκέψεις να με περικυκλώσουν και να με λυγίσουν. Φοβάμαι πολύ το μετά… Το επόμενο στάδιο επιβίωσης, οικονομικά και ψυχολογικά! Σκέφτομαι και αγανακτώ (ανέκαθεν το έκανα ) με την ανισότητα οικονομικά, την αδικία κοινωνικά, την απληστία κάποιων και την τιμιότητα κάποιων άλλων! Σε ανάλογες στιγμές πάντα κάποιοι υποφέρουν και πεθαίνουν κάθε μέρα και κάποιοι κερδίζουν, κάποιοι «ούτε κρύο ούτε ζέστη», κάποιοι ζουν και βασιλεύουν και ορίζουν το παιχνίδι… Άλλοι στο έλεος και άλλοι στα πούπουλα. Με τρελαίνει αυτό! Facebook και τηλεόραση βομβαρδίζουν το μυαλό… Το κάνουν σαλάτα! Οπότε, πριν τρελαθώ λέω «πίστευε και μη ερεύνα»! Βλέποντας και κάνοντας! Ευχαριστώ που είμαι καλά εγώ και οι γονείς μου και ας είμαστε όλοι καλά σύντομα και ας φροντίζουμε τον εαυτό μας! Και μην ξεχνάμε να ξεμουδιάζουμε και να χορεύουμε.
Η ζωή είναι ένας χορός. Και αφού μπήκαμε, πρέπει να χορέψουμε πριν τελειώσει η μουσική μας!!!