Είμαι η Έρση και (προσπαθώ να) είμαι καλά. Εν μέσω καραντίνας έκλεισα τα 25 κι ίσως ήταν τα πιο ιδιαίτερα και σίγουρα αξέχαστα γενέθλια της μέχρι τώρα ζωής μου. Στο άκουσμα αυτής της πανδημίας δεν θα κρύψω ότι γέμισα με άγχος, ταραχή και πανικό. Εξάλλου και στην καθημερινή μου ζωή δεν θα έλεγε κανείς ότι αποκλίνω και τρομερά από αυτό το μοτίβο.
Προσπαθούσα λοιπόν να διαχειριστώ τις κρίσεις πανικού και την τρομολαγνεία που προκαλούσαν πολλοί, παντού, γύρω μου.
Πρώτη αντιμετώπιση: Καμία τηλεόραση, κανένα άρθρο και καμία είδηση του «ό,τι να ναι».
Δεύτερη αντιμετώπιση: Θερμή παράκληση από όλους τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι, να μη γίνεται αναφορά στο θέμα, να μη μου τονίζουν τη σοβαρότητα και τη δυσκολία της κατάστασης. Τα ήξερα αυτά, τα είχα στο μυαλό μου κι εξάλλου έμεινα σπίτι από την πρώτη στιγμή. Βλέπεις, μέσα σε μια πολύτεκνη οικογένεια και με περιστατικά που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες, δεν με έπαιρνε και πολύ για το αντίθετο.
Η δυσκολία για εμένα ήταν άλλη. Είμαι πολύ δημιουργικό άτομο και δουλεύω από τα 15. Σιχαίνομαι να κάθομαι άπραγη, με αρρωσταίνει. Δουλεύω καλύτερα στην πίεση και σε μία αρκετά γεμάτη καθημερινότητα. Η δουλειά, το μεταπτυχιακό, τα εβδομαδιαία πήγαινε-έλα στην Αλεξανδρούπολη για τα διά ζώσης μαθήματα, οι ξένες γλώσσες, η γυμναστική και το απεριόριστο διάβασμα, κρατούσαν το μυαλό μου πλήρως απασχολημένο και…. αν και γκρίνιαζα λίγο… εε καλά εντάξει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, ήμουν χαρούμενη!
Έπρεπε λοιπόν να βρω τρόπο να γεμίσω 24 ώρες την ημέρα.
Έτσι, επιστράτευσα ό,τι βιβλίο είχα και δεν είχα, είτε επιστημονικό είτε ψυχολογικό είτε φιλοσοφικό, από Buscaglia και Bucay μέχρι Vygotsky. Ξεκίνησα νέες σειρές στο Netflix (ανυπομονώ για το La Casa de Papel στις 03.04), κάνω καθημερινά πολλή γυμναστική, είτε μόνη είτε με φίλους μου μέσω βιντεοκλήσης, παίζω με τα 3 πολύ μικρότερα αδέρφια μου και περνάμε πολύ χρόνο (επιτέλους) μαζί, ακούω πολλή μουσική, βλέπω όλα τα άλμπουμ με φωτογραφίες που έχω (εκτυπώνω ακόμη) και κυρίως γράφω για όλα όσα νιώθω, βιώνω και βλέπω γύρω μου. Παράλληλα, τα Σαββατοκύριακα είναι αφιερωμένα στο μεταπτυχιακό μου μιας κι έχουμε μαθήματα μέσω σύγχρονης τηλεδιάσκεψης κι έτσι σίγουρα δεν θα μείνει πίσω αυτό το κομμάτι.
Σκέφτομαι πολύ όμως. Παρατηρώ άλλο τόσο και σαν να έχω την ιδέα πως όλη αυτή η κατάσταση είναι σαν τιμωρία για όσα έχουμε κάνει ως ανθρώπινο είδος. Σαν το σύμπαν να μας έστειλε μέσα για να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε και να αναστοχαστούμε για όλα όσα έχουμε κάνει.
So… karma is a bitch!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτές τις μέρες θα δοκιμαστούν οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά κι οι αντοχές μας. Θα αλλάξουν πολλά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα και θα φτάσουμε ίσως και στα όρια μας. Ας παρατηρήσουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους γύρω μας, ας κρατήσουμε σημειώσεις για όσα βλέπουμε, ας εκφραστούμε για όσα νιώθουμε και ας έχουμε μέσα στο μυαλό μας ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Το περνάμε όλοι. Κι αυτό είναι που του προσδίδει άλλη αξία και δύναμη να το αντιμετωπίσουμε.
Ας μείνουμε όλοι στα σπίτια μας, για να μην λείπει κανείς μετά από τις βόλτες μας.
Εκεί, που θα μαζευόμαστε και πάλι όλοι στις παραλίες.
Άρα θα έλεγα… #μένουμε_σπίτι_και_σκεφτόμαστε_το_καλοκαίρι
Και μια ευχή: Ας βγούμε από αυτό λιγότερο εγωιστές και περισσότερο αλτρουιστές.
Η Έρση Χριστοδούλου είναι νηπιαγωγός, φοιτήτρια μεταπτυχιακού πάνω σε εμψυχωτικά προγράμματα και διαπολιτισμική ετοιμότητα