Αφήνω τα παράθυρά μου μέρα-νύχτα ανοιχτά, να μου δείχνουν φως, σκοτάδι, ουρανό, φύση. Για να μην πάθω ξανά κατάθλιψη. Την πέρασα στη νιότη μου και δεν εύχομαι σε κανένα να τη βιώσει…
Τι είναι κατάθλιψη κατ’ ουσίαν; Να αναγκάζεσαι να ζεις με μια άλφα δυσκολία, που δεν μπορείς να αντέξεις ή να διαφεύγεις από αυτή. Στην αρχή τής κρύβεσαι στην καθημερινότητα· ψεύτικα, προσποιητά. Κατόπιν, απομονώνεσαι, ενώ από πριν οι γύρω σου σ’ έχουν εγκαταλείψει. Κλείνεσαι σε ό,τι δεν μπορείς ν’ αντέξεις. Γίνεσαι το εκκρεμές του προβλήματός σου. Χτυπάς μόνο τις δικές του ώρες, λεπτά, ξανά και ξανά…
Δυστυχώς, ναι, δυστυχώς, ο κορονοϊός έχει πολλά κοινά με μια αναπηρία. Στη χώρα μας τουλάχιστον.
Να βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα, το χιόνι, τη βροχή και να πονάς που δεν μπορείς να τα χαρείς. Όπως και τις παρέες των γύρω σου. Δεν μπορείς να συμμετάσχεις. Δεν σε θέλουν. Μετά δεν τους θες εσύ. Δεν τους μπορείς. Μπαμπούλες που δήθεν σε προστατεύουν, σε γεμίζουν με τόσο τρόμο, που δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Σπάζεις, όσο κι αν είσαι δυνατός.
Εύχομαι η καραντίνα του κορονοϊού να κρατήσει όντως 40 μέρες. Έστω, η Εκκλησία ας αρχίσει να κυνηγά γάτες, αρουραίους, να αφορίζει αιτίες, όπως στην πανδημία της πανούκλας…
Μια αρχή, κάτι. Που δεν θα βροντοφωνάζει «θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι κι ο ήλιος θάνατος μέσα στους θανάτους» (Καρυωτάκης).
Και η ζωή να κυλήσει ξανά. Ναι, και στην αναπηρία, χωρίς καν να σε γνωρίσουν αληθινά, σε γεμίζουν άγνοια, αρρώστιες, φόβο και, ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ, πρέπει να πεθάνεις. Να ΜΗ ζήσεις, ντε και σώνει στη μοναξιά.
Ναι, φοβάμαι πολύ την Ελλάδα του σήμερα. Αυτόν τον κορονοϊό. Τέλος.
Η Χρυσούλα Βακιρτζή είναι συγγραφέας