Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Βράδυ Τετάρτης 25ης Μάρτιου 2020 (ευτυχώς έπεφτε Τετάρτη και μείναμε λίγο… σπίτι!!!). Μια ημερομηνία άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελευθερία και ύμνος στην ελπίδα ενός λαού (400 χρόνια ήταν αυτά). Κάποτε ένας δάσκαλος μού είπε ότι για να καταλάβω την πραγματική έννοια της λέξης «ελευθερία», θα πρέπει πρώτα να τη χάσω.
Προς Θεού, μη με παρεξηγείς, αγαπητό μου ημερολόγιο, δεν ταυτίζω τον εαυτό μου με «εκείνους του Έλληνες», αλλά για τα βιώματα της μέχρι τώρα ζωής μου είναι ένα είδος περιορισμού, σαν να χάνω μια ελευθερία που είχα μέχρι τώρα δεδομένη χωρίς να είναι ξεκάθαρο το ποιος ακριβώς είναι ο εχθρός. «Αόρατο» άκουσα να τον λένε… και αντί για επανάσταση, περιμένω τη «βοήθεια του κοινού».
Κι εκεί που ο Χατζιδάκις, καληνυχτίζοντας τον Κεμάλ τού λέει ότι «αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ»… εγώ ελπίζω.
Είμαι κλεισμένος μόνος σε μια γκαρσονιέρα με παρέα το κινητό μου, τον υπολογιστή, τη θάλασσα και το Netflix (δεν κάνω διαφήμιση). Δουλειά από το σπίτι (ευτυχώς μπόλικη) και ως μελετητής εκμεταλλεύομαι την απαραίτητη ησυχία που χρειάζεται μια τέτοια δουλειά.
Προσπαθώ να μη φάω όλο το ψυγείο, ούτε και να τελειώσω γρήγορα την κάβα. Γονείς και φίλοι σε συνεχή επικοινωνία, τόσο που ούτε πριν τη καραντίνα τούς έβλεπα και φυσικά όλοι με την ίδια ενδυμασία, λες και ήμασταν καλεσμένοι στο ίδιο «πιτζάμα πάρτι».
Μόλις παρατήρησα ότι ο τοίχος έχει έναν λεκέ, έχω ξεχάσει να κρεμάσω εδώ και 8 μήνες έναν πίνακα και δεν έχω μηχάνημα που να ψιλοκόβει το κρεμμύδι (μούλτι το λένε). Παράλληλα, μίση ώρα πριν μαγειρέψω μακαρόνια με κιμά, έμαθα ότι έπρεπε να έχω ξεπαγώσει τον κιμά από βραδύς (Πίτσα πάλι…).
Στον ελεύθερο χρόνο, πολύ κινητό (δυο φορές φορτίζω τη μέρα), έχω φτάσει να περιμένω να δω το «διαβάστηκε» και στα μηνύματα στο 13033, μουσική, τηλεόραση, βλέπω στο ίντερνετ πόσο έχουν πέσει τα αεροπορικά εισιτήρια και σκέφτομαι να πάω να ολοκληρώσω την περίοδο καραντίνας στην Τζαμάικα, λίγη γυμναστική και ένα βιβλίο που δε διάβασα ποτέ στις καλοκαιρινές διακοπές (ευχαριστώ, Σωτήρη)… Τι είπα τώρα, ε; Καλοκαιρινές διακοπές… Θα έχουμε βγει μέχρι τότε;
Πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας, ένα τραγούδι που άκουσα σήμερα από τη χορωδία Τυπάλδου σε στίχους Τάσου Σαμαρτζή και το αφιερώνω σε όλους:
…Θα βρεθούμε ξανά
όταν όλα θα έχουν περάσει.
Στην Πατρίδα φιλιά
και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσεις.
Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν αλλάξει
Θα βρεθούμε ξανά…
Αγαπητό μου ημερολόγιο,
στο σημείο αυτό θα σε αφήσω γιατί και εγώ σε βαρέθηκα αλλά πιστεύω ότι και εσύ με βαρέθηκες.
Ο Νίκος Καλαμπαλίκης είναι αρχιτέκτονας μηχανικός