Σήμερα ο Ανδρέας είπε στην Πηνελοπίτσα και στον Βασίλη πως δεν θέλει να τελειώσει ποτέ αυτή η καραντίνα για να μείνουν έτσι για πάντα στο σπίτι, οι τρεις τους. Αυτά, για τον επτάχρονο ανιψιό μου δεν τα έμαθα από την αδερφή μου, αλλά από την Ολγάρα, μέσω βιντεοκλήσης, στο viber παρακαλώ. Επιτέλους! Κινητοποιήθηκε και το έμαθε αυτές τις ημέρες που είναι εσώκλειστη. Για να της στέλνω, είπε, τις φωτογραφίες που της λένε οι φίλες της ότι ανεβάζω στο facebook· τις οποίες φίλες δεν βλέπει πια, επομένως δεν έχει πρόσβαση στο account μου (αν δεν το κάνω, η απειλή είναι να κάνει δικό της profile/OMG!).
Και ο Πάτσης με πήρε 3 φορές τηλέφωνο γιατί εντυπωσιάστηκε που το 13030 τελικά δουλεύει και μου έδωσε γρήγορα άδεια μετακίνησης 2 και πήγα για ψώνια στον φίλο του τον ψαρά, και αν με πρόσεξε, και αν μου έδωσε φρέσκο πράμα, και αν τα καθάρισε καλά, και να τον πάρει και τηλέφωνο να του πει ότι είμαι κόρη του για να με περιποιείται.
Και όλα αυτά Αθήνα-Καβάλα με μια αγωνία αμφίδρομη να είμαστε όλοι καλά, μια που ζούμε μακριά, ο Πάτσης στα 80 και η Ολγάρα στα 70 και η σκέψη μου είναι συνέχεια εκεί, να μην πάθουν τίποτα, να μην κυκλοφορούν, να μη δουν κανέναν, να είναι ασφαλείς, να έρθουν κι άλλα καλοκαίρια.
Μίλησα σήμερα και με τη Ματίνα στην Αθήνα. Το 15’ bodyweight cardio workout που μου έδωσε, το εφαρμόζω εδώ και 7 μέρες και πήρα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου. Για πολύ καιρό είχα στον νου μου να βρω ένα τέτοιο πρόγραμμα ενίσχυσης του πρωινού μου περπατήματος, αλλά όλο λίγο δεν προλάβαινα να ψάξω, λίγο μου φαινόταν δύσκολα αυτά τα ελάχιστα που έβρισκα, λίγο δεν δοκίμαζα, πολύ δεν ξεκινούσα.
Τις τελευταίες μέρες κάνω τα απογεύματα zhumba με την ομάδα της φίλης μου της Anja στο Παρίσι, φοβερή εμπειρία, απευθείας κίνηση και ανταλλαγή ακίνδυνων σταγονιδίων ιδρώτα Περαμονήσι-Paris. Μου μιλούσαν γαλλικά, κάτι κατάλαβα από εκείνα τα χρόνια της Ευθυμιάδου στο σχολείο, έκλεισα το μικρόφωνο και όλα καλά με την εφαρμογή του Zoom (ιδέα δεν την είχα, τι ωραίο εργαλείο!).
Με τη διατροφή όλα ΟΚ, ποτέ δεν περίμενα ότι θα είμαι εσώκλειστη και δεν θα πεινάω. Και μόνο που σκέφτομαι τον βαθμό δυσκολίας να χάσω αυτά τα 10 κιλά από πέρυσι τον Μάιο εξοργίζομαι με την ιδέα ότι η καραντίνα θα μου στερήσει τα επόμενα. Εξάλλου, όπως λέει και ο Αποστόλης, δεν έφτασα μέχρι εδώ για να φτάσω μόνο μέχρι εδώ! Γιατί μπορώ το «δεν πεινάς, διψάς» και μέσα στο σπίτι.
Τέλειωσα και με την «αποδελτίωση» του Club. Σαν να το ξαναδιάβασα από την αρχή ήταν. Πάλι συγκινήθηκα. Και έκλαψα και το ευχαριστήθηκα. Αύριο θα ετοιμάσω και το αρχείο με τα highlights μου να το στείλω στον Γιώργο που το περιμένει εδώ και κανά δυο μήνες για να τα συζητήσουμε. Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο, παρακολουθώ και αυτά τα motivational speeches των theSpearkers στο instagram. Κοίτα να δεις που η καραντίνα φέρνει το αθηναϊκό γίγνεσθαι στο Περαμονήσι. Βάζω και κραγιόν, φτιάχνω τα μαλλιά μου και αλλάζω και φόρμα πριν συνδεθώ. Όχι ότι με βλέπει κανείς, αλλά νά, είναι η πιο επίσημη έξοδος που κάνω με τον εαυτό μου. Να είμαι περιποιημένη. Κερνάω.
Κάθε βράδυ γύρω στις 8, ρωτάω τον Δημήτρη πόσα κρούσματα είχαμε. Δεν ανοίγω τηλεόραση και ο Μήτσος είναι άξιος πληροφοριοδότης με κρίση που εμπιστεύομαι. Μου μεταφέρει τα άκρως απαραίτητα μαζί με άπειρα πανέξυπνα χιουμοριστικά posts, διατηρώντας τα επίπεδα του άγχους μου χαμηλά.
Γενικά είμαι χαρούμενη μέσα σε αυτή την απομόνωση. Και τη χαρά μου αυτήν τη θεωρώ και φυσιολογική. Για να είμαι ειλικρινής, βρίσκω εδώ και καιρό απόλυτα φυσιολογικό να μένεις τόσο καιρό απομονωμένος. Είναι σαν ο τρόπος που επέλεξα να ζω τον τελευταίο χρόνο να με προετοίμασε για αυτή την καραντίνα. Γι’ αυτό και νιώθω λίγο πιο τυχερή από τους υπόλοιπους. Αυτή η ησυχία, αυτή η νέα συνθήκη που σου επιτρέπει να μείνεις στον καναπέ χωρίς ενοχή και ανενόχλητα να δουλέψεις, να τα πεις με εσένα, να ενημερωθείς, να σκεφτείς έξω από το κουτί, να κατεβάσεις ιδέες, να ονειρευτείς χωρίς να σε διακόπτουν. Μα κυρίως, να βάλεις στόχους ρεαλιστικούς και άμεσους για να αποκτά σκοπό η απομόνωση «μόλις βγω από το σπίτι θα κάνω, θα πάω, θα πω…».
Μόλις βγω από το σπίτι θα είμαι δεσμευμένη με τα θέλω μου.
Νιώθω πως διανύουμε όλοι μας μια περίοδο μεταβατική, μια περίοδο που θα μας βγάλει αλλιώς, διαφορετικούς, καλύτερους, πιο εργατικούς, πιο προσηλωμένους στους στόχους μας, περισσότερο «γειωμένους». Αλλά κυρίως, νιώθω πως για πρώτη φορά παλεύουμε για κάτι όλοι μαζί. Για πρώτη φορά νιώθω πως η γενιά μου αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια και ωριμότητα ένα τόσο σοβαρό παγκόσμιο γεγονός. Και για πρώτη φορά νιώθω περήφανη για έναν αγώνα επιβίωσης από τον καναπέ. Περήφανη για όλους μας.
Υ.Γ.: Για τις αγκαλιές δεν σου είπα, αλλά αυτές θα είναι τόσο μεγάλες και αληθινές τύπου «δεν περιγράφω άλλο».
Η Βάσια Πάτση είναι επαγγελματίας στον χώρο των πωλήσεων, παντός καιρού και συνθηκών. Εξ Αθηνών, Καβαλιώτισσα στην καρδιά, αντέχει να ονειρεύεται…