Στράτος Καρακίτσος: Το στοίχημά μας είναι να καταφέρουμε να μείνουμε όρθιοι

Καβαλιώτες μοιράζονται με τους αναγνώστες του KAVALA POST σκέψεις, συναισθήματα και στιγμές από την καθημερινότητά τους «μένοντας στο σπίτι»

Γύρισα στην Αβραμηλιά από τη Θεσσαλονίκη, μία μέρα μετά το πρώτο διάγγελμα στις 12 Μαρτίου. Ναι, είμαι τυχερός που υπάρχει αυτή η φωτεινή κόγχη. Μια φωλιά περισυλλογής και ασφάλειας –φαινομενικής ίσως– μακριά από τις σειρήνες της πολύβουης πόλης. Ένα μέρος όπου μπορείς να παρακολουθήσεις τη μεταμόρφωση της άνοιξης καθώς και να εγκύψεις στη δική σου.

Η καθημερινότητά μου μπορώ να πω δεν άλλαξε και πολύ, όσον αφορά το πριν και το μετά του κορονοϊού. Μια βασική διαφορά είναι ότι δεν ανταμώνω με τους φίλους μου γύρω από τη φωτιά και δεν μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας πίνοντας τσιπουράκια και τσιμπώντας εκλεκτούς μεζέδες. Δεν πειράζει όμως. Είναι μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και εις βάθος εργασία, χωρίς βέβαια να συμμερίζομαι τις περί «ευλογίας του ιού» θεωρίες.

Οι εργασίες στον κήπο πληθύνανε. Προετοιμασία του μπαχτσέ, φυτέματα λαχανικών και λουλουδιών, ανακατασκευές και επιδιορθώσεις του φράχτη, των μονοπατιών κ.λπ. Ξεκίνησα και την αποκάλυψη και αναδόμηση ενός διπλού φούρνου ψησίματος στον κήπο, που είχε να λειτουργήσει τουλάχιστον από το 1960. Το ψωμί είναι η βάση του σπιτιού, της Πόλεως, του πολιτισμού. Ευελπιστώ σύντομα να πυρώσει ο φούρνος. Ξύλα χρειάζονται· ούτε γκάζι ούτε ρεύμα. Οι επισκέψεις μου στο εργαστήριο κεραμικής συχνές μες στη μέρα. Ανεβαίνω, υλοποιώ μια μικρή μου ιδέα, τελειοποιώ ένα άλλο κομμάτι, μελετάω τα επόμενα βήματα, γυρνάω πίσω στο σπιτάκι μου.

Η «σκήτη» μου είναι ζεστή. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ανάβω σχεδόν ολημερίς τηνσόμπα και αφήνομαι στον πνευματικό, ονειρικό και συχνά σκληρό κόσμο των βιβλίων καθώς και του ιντερνετικού νεκροταφείου των δεκάδων αλληλοσυγκρουόμενων νέων και απόψεων.

Τις πρώτες μέρες κοιμόμουν ελάχιστες ώρες. Διάβαζα σχεδόν μόνο τα νέα της οικουμένης σχετικά με την ευρύτερη κατάσταση που βιώνουμε. Ρεαλιστικές και τελεολογικές απόψεις σχετικά με την πορεία του ιού, τις κοινωνικές αποκρίσεις και αντιδράσεις, καθώς και την εγχώρια, ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική του σήμερα και του αύριο.

Φαίνεται ότι σε παγκόσμιο επίπεδο περνάμε σε μια μεταβατική κατάσταση προς κάτι ολότελα νέο από αυτό που γνωρίζαμε, σίγουρα πιο «σκληρό και κλειστό». Το διεθνές σύστημα, ο κόσμος μας, περνάει πλέον σε μια άμορφη, εσωτερικής αποσύνθεσης δομή καισαρικού ή μανδαρινικού τύπου και, όπως είπε κάποιος φίλος (Δ. Πεπόνης), ξεκινήσαμε να μετράμε τα χρόνια «μ.Κ.» (μετά Κορονοϊού).

Κάποιοι μάλιστα, λένε πως ούτε φαίνεται ν’ ανατέλλει μια «σοσιαλιστική παγκοσμιότητα» μέσα από την «αλληλεγγύη των κρατών» –πάντα υπάρχουν ανταλλάγματα–, ούτε μάλλον θα παρατηρηθεί μια αναγέννηση μικρών κρατών «πατριωτικής-εθνικής» υφής – λόγω ιδιοτέλειας των υπερεθνικών δομών.

Πάντως, σίγουρα το παγκόσμιο σύστημα έχει γίνει πολυ-πολικό πλέον και δεν υπάρχει ένας κυρίαρχος, τα μέγα-εθνικά κράτη ισχυροποιούνται και το στοίχημα είναι κατά πόσο οι μικρές κρατικές μονάδες θα καταστούν χώροι ή όχι.

Σε μικροσκοπικό επίπεδο πάντως, σε αντίθεση με τις μεγαλουπόλεις, οι μικρές πόλεις, όπως η δική μας, μπορούν να κρατήσουν –τηρουμένων των αναλογιών– έναν δικό τους χαρακτήρα, να «θωρακιστούν» όσο μπορούν και ενωμένες ν’ αντιμετωπίσουν τις εκάστοτε αλλαγές.

Τέλος, με τον νέο «αόρατο εχθρό» και τις πρωτόγνωρες καταστάσεις που βιώνουμε, νομίζω πως η εργαλειοποίηση των νέων κινδύνων έχει φτάσει «σε άλλα επίπεδα».

Το μεγαλύτερο θέμα που θα αντιμετωπίσουμε στο μέλλον ως άνθρωποι και πολίτες όλων των κρατών, θα είναι –γενικότερα– η τάση για πιθανή μονιμότητα των μέτρων, όπως για παράδειγμα αυτού της «ασφαλειοποίησης της δημόσιας ζωής» και κατ’ επέκταση ο ενδεχόμενος κατακερματισμός της ίδιας της διαχρονικής ιδιότητας του ανθρώπου ως κύριο υποκείμενο της ιστορίας. Πραγματικά, ελπίζω να κάνω λάθος. Το ευτύχημα πάντως είναι πως παράλληλα ξεδιπλώνονται και αναπτύσσονται δίκτυα αλληλοβοήθειας και στήριξης ανθρώπων που έχουν ανάγκη.

Ευτυχώς, η προσήλωση σε πράγματα που μας συγκινούν και μας ενδιαφέρουν είναι ένας αγχολυτικός και καθαρτήριος μονόδρομος. Το στοίχημά μας είναι να καταφέρουμε να μείνουμε όρθιοι, ν’ ακολουθήσουμε κατά το μάλλον ή ήττον την πορεία που φανταζόμασταν για εμάς και να διατηρήσουμε την «ανθρωπικότητά» μας. Εύχομαι σε όλους δύναμη και υπομονή.

Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω εγκάρδια για την προσφορά τους όλους τους συμπολίτες μου αλλά και τους ανθρώπους ανά την υφήλιο που παλεύουν στην πρώτη γραμμή, είτε στα νοσοκομεία είτε στους δρόμους και τους χώρους εργασίας τους.

29η Μαρτίου, 1 μ.Κ.


Ο Στράτος Καρακίτσος είναι κεραμίστας, υποψήφιος Δρ. Θρησκειολογίας