Κλεισμένος στο σπίτι, με γυναίκα (20 χρόνια η ίδια) και δυο προχωρημένους εφήβους (αγόρια 15 και 17 χρονών). Ημερολόγιο, ημέρα δεν θυμάμαι… Δεν έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Σπανίως βρισκόμασταν όλοι μαζί στο σπίτι, εκτός από όταν κοιμόμαστε. Οι καβγάδες των πρώτων ημερών μοιάζουν πια μακρινοί. Πήραμε τελικά όλοι τις αποφάσεις μας για να συνυπάρξουμε, χωρίς να το έχουμε προσχεδιάσει ή συζητήσει. Στην αρχή δεν μιλιόμασταν πολύ-πολύ· και όταν αυτό γινόταν, πολλές φορές δεν χαρακτηρίζονταν από κανόνες ευγένειας.
Εγώ, άνθρωπος της φύσης, συνηθισμένος να βρίσκομαι στην ύπαιθρο, να περπατώ, να ψαχουλεύω φυτά, να φωτογραφίζω άλλοτε με macro έντομα, αραχνοειδή, ερπετά, αγριολούλουδα ή μανιτάρια, άλλοτε πάλι με στραμμένο τον τηλεφακό σε πουλιά ή αγρίμια.
Άλλοτε στην εργασία μου να επιβαίνω μεσοπέλαγα σε κάποιο καΐκι, να ασχολούμαι με τα βιολογικά στοιχεία των αλιευμάτων ξεκλέβοντας λίγο χρόνο για να φωτογραφίσω κάποιο περαστικό θαλασσοπούλι ή δελφίνι, άλλοτε πάλι στην Καλαμίτσα να απολαμβάνω το μπάνιο μου και τον χειμωνιάτικο ήλιο. Ποτέ στο σπίτι όμως, όπου βρίσκομαι πλέον αναγκασμένος να ζω περιορισμένος σε λίγα τετραγωνικά.
Στην αρχή πίστευα ότι δεν θα άντεχα πάνω από δύο-τρεις μέρες, αλλά με την πάροδο των ημερών, ανακαλύπτω μια άλλη πλευρά του εαυτού μου, που όχι μόνο αντέχει, αλλά και γουστάρει τελικά.
Μετά το σοκ των πρώτων ημερών με τεντωμένα από την κλεισούρα νεύρα και την πρωτόγνωρη συμβίωση με τους ιδιότροπους συγκατοίκους μου –που μου φαινόταν γνωστοί πριν κλειστούμε– ήρθε η ισορροπία. Αρχίσαμε να χαλαρώνουμε, να ηρεμούμε και να ξανα-συμπαθιόμαστε. Τα αγόρια μου έχουν μεγαλώσει και δεν τα αναγνωρίζω πλέον. Οι φάτσες τους κάτι μου θυμίζουν από τα παλιά, αλλά οι χαρακτήρες τους ήταν καλά κρυμμένοι και σιγά-σιγά ξεδιπλώνονται. Πέρα από την επιφανειακή ακατάσχετη ανωριμότητα που αρμόζει στην ηλικία τους, διακρίνω στα βαθύτερα του νου τους, ψήγματα ωρίμανσης και ώριμης σκέψης, ειδικά στις περιπτώσεις που ερχόμαστε σε αντιπαράθεση. Η παρακολούθησή τους αποστασιοποιημένα (μακριά από τους ρόλους πατέρα-παιδιών) έχει πολύ ενδιαφέρον και προσπαθώ να τα βλέπω έτσι και να τα παρατηρώ.
Για τη σύζυγο δεν θα πω τίποτα γιατί τα νεύρα της είναι –ακόμα– λίγο τεντωμένα και θα υπάρξει καταστροφή της συμβιωτικής ανεκτικότητας που αναπτύξαμε τελευταία. Τα φυλάω όμως για άλλο «challenge».
Για να τους αποφύγω στην αρχή, καθάρισα το μπαλκονάκι μου. Τοποθέτησα το τραπεζάκι και τα καθίσματα και επανάφερα τους κάκτους και τα παχύφυτα –που διατηρούσα σε κλειστό χώρο τον χειμώνα– στις περυσινές καλοκαιρινές τους θέσεις. Καθόμουν και ρέμβαζα με τις ώρες, άλλοτε αραχτός με το εσπρεσάκι μου διορθώνοντας κάθε λίγο κάποια ατέλεια στα αναρριχώμενα, άλλοτε μιλώντας με τον γείτονα που κάποτε έπιανε το μπουζουκάκι του και ξεχνιόμασταν, άλλοτε πάλι με το τσιπουράκι και αυτοσχέδια μεζεδάκια που έφτιαχνα κάνοντας καταδρομικές επιδρομές στην κουζίνα, ανάμεσά τους.
Δεν είναι πλέον λίγες οι φορές που μαζευόμαστε όλοι μαζί στη βεράντα ή το σαλόνι όταν δεν το επιτρέπει ο καιρός, χαλαρώνουμε, μιλάμε και καλαμπουρίζουμε. Περνάμε ωραία μιλώντας και χαζολογώντας για διάφορα, συχνά πειράζοντας ο ένας τον άλλο. Η δουλειά όμως έφτασε και πάλι να μας χωρίζει τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Μια βδομάδα μετά και οι μαθητές έχουν σχεδόν κανονικά σχολείο και φροντιστήρια διαδικτυακά και η καθηγήτρια του σπιτιού ετοιμασίες και παραδόσεις μαθημάτων, λήψεις και διορθώσεις εργασιών.
Κοιμάμαι πολύ αργά γιατί δεν μπορώ να δουλέψω όσο όλοι είναι σε δράση και δουλεύω το βράδυ. Ξυπνώ όμως πολύ αργά τα πρωινά και χουζουρεύω, πολυτέλεια που ποτέ δεν είχα πριν. Ξεκουράζομαι πραγματικά και συνειδητοποιώ τι σημαίνει ξεκούραση. Ακούω πολλή και καλή μουσική. Τελευταία έχω ανακαλύψει αρκετούς εξαιρετικούς νέους καλλιτέχνες που διατηρούν σε υψηλά ποιοτικά επίπεδα την πολιτιστική μας ταυτότητα και την αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο. Βλέπω ταινίες, διαβάζω, οργανώνω τις φωτογραφίες μου, γράφω για ζώα, πουλιά, κείμενα που σχετίζονται με την προστασία της φύσης και συμμετέχω πιο ενεργά σε διάφορα blogs και σχετικές λίστες συζητήσεων, προσπαθώντας να διευρύνω τις γνώσεις μου από τη μια και να συνδράμω στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης σχετικά με την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Προσπαθώ να γράψω επιτέλους και κάτι για τη διατριβή του μεταπτυχιακού μου που έχει μείνει πίσω λόγω άλλων υποχρεώσεων και του παλιοϊού τελευταία.
Σύντομα θα πρέπει να επιστρέψω στην εργασία μου και θα αλλάξει πάλι ο ρυθμός ζωής μας, αλλά μπορώ να πω ότι οι μέρες αυτές της φαινομενικής αδράνειας μού έκαναν καλό. «Γέμισα τις μπαταρίες μου», που λένε, για να ανταπεξέλθω στη σκληρή πραγματικότητα που πλησιάζει όταν βγούμε τελικά απ’ το κακό αυτό όνειρο που ζούμε αναγκαστικά. Έμαθα πολλά τόσο για τον εαυτό μου όσο και για τους συγκρατούμενούς μου. Φαντάζομαι ότι θα ’ρθουν μέρες που θα μας λείψει αυτή η χαλάρωση μιας και συνήθως τρέχουμε νυχθημερόν για να καλύψουμε τις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Άσε που επιτέλους θα έχουμε κάτι να θυμόμαστε και να διηγούμαστε –όπως οι παππούδες μας– στους νεότερους.
Μένουμε σπίτι προς το παρόν, προσέχουμε την υγεία μας και την υγεία των δικών μας, με τη φιλοδοξία να είμαστε γεροί και να αφιερώνουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να βρισκόμαστε, όταν περάσει αυτή η δοκιμασία.
Τα αυτονόητα συμβαίνει κάποτε να παύουν να είναι αυτονόητα.
…όσες κι αν χτίσουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει…
[Θανάσης Παπακωνσταντίνου]
Ο Άρης Χρηστίδης είναι Τεχνολόγος Γεωπόνος, εργαζόμενος (συμβασιούχος) στο Ινστιτούτο Αλιευτικής Έρευνας στη Νέα Πέραμο Καβάλας