Η Ευαγγελία Κασάπη όχι μόνον εισήχθη στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ, αλλά τα κατάφερε ως πρώτη με 22.506 μόρια, μαζί με την εξέταση στο σχέδιο (διαβάστε εδώ για την επιτυχία της Καβαλιώτισσας μαθήτριας). Το διάβασμα όμως δεν ήταν η αποκλειστική της ενασχόληση, αφού ούσα πλέον φοιτήτρια έχει και άλλα ενδιαφέροντα, καθώς ασχολείται (σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο) με το μπαλέτο και το βιολί, στο οποίο θέλει να πάρει δίπλωμα.
Η δασκάλα της στον κλασσικό χορό, Γκαμπριέλα Καζόλη δεν κρύβει την περηφάνια της, χαρακτηρίζοντας τη μαθήτριά της ως «παιδί θαύμα», με την Ευαγγελία όχι μόνον να μην τη διαψεύδει, αλλά να συνεχίζει να πρωτεύει, αυτήν τη φορά σε ακαδημαϊκό επίπεδο, καθώς η εργασία της στην Αρχιτεκτονική Σχολή Θεσσαλονίκης με επιβλέποντα καθηγητή τον Κωνσταντίνο Βαρώτσο, απέσπασε άριστα 10, κάνοντας υπερήφανο για άλλη μια φορά το περιβάλλον της ταλαντούχας Καβαλιώτισσας.
Η εργασία της Ευαγγελίας Κασάπη
Ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό…
Ήταν γύρω στο χειμώνα του 2018, όταν ανακοίνωσα στη δασκάλα μου ότι δε θέλω πλέον να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό˙ μια απόφαση που μήνες κλωθογύριζε στο μυαλό μου, αλλά δυσκολευόμουν να την αποδεχτώ. Δεν υπήρχε πια ο ίδιος ενθουσιασμός, ο ίδιος ζήλος. Αυτό που είχε μείνει ήταν η κούραση κι η απογοήτευση, η αίσθηση ότι προσπαθώ ατελέσφορα: θυσίες χρόνων για τη λάμψη που σου προσφέρουν δυο τρεις στιγμές πάνω σε μια σκηνή˙ μια λάμψη που δεν την εγγυάται κανείς και τίποτα.
Ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό…
Ένα χρόνο μετά, αφού είχα εγκαταλείψει τη συστηματική ενασχόλησή μου με το χορό, όποτε χόρευα με έπιανε θλίψη˙ είχε περάσει μεγάλο διάστημα και το σώμα δεν ακολουθούσε όπως παλιά. Έπρεπε να αποδεσμεύσω το χορό από την επιδίωξη της τέλειας κίνησης, από την προσπάθεια για έναν απώτερο σκοπό και το άγχος που αυτά συνεπάγονται. Έπρεπε να μπορώ να χορέψω για να εκφραστώ. Κι έτσι σκέφτηκα ότι όφειλα να αντικρίσω κατάματα αυτό που τόσο αγαπούσα-κατά κάποιον τρόπο να το αποχαιρετήσω-για να μπορέσω να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μου με αυτό.
Ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό…
Σήμερα που οι συνθήκες -η αφθονία του χρόνου και ο περιορισμός του χώρου- με έφεραν αντικριστά με το παρελθόν μου, συνειδητοποίησα πως ό,τι θεωρούμε νεκρό, μακρινό ή εγκαταλελειμμένο είναι τόσο ζωντανό, σχεδόν όσο είμαστε κι εμείς. Γιατί στο τέλος είναι εμείς, είναι αυτό που μας έχει καθορίσει, αυτό που έχει διαμορφώσει μέρος της υπόστασης μας˙ έχει εμποτιστεί με στιγμιότυπα της ζωής μας και εφόσον διατηρούμε αυτές τις αναμνήσεις και τις αναβιώνουμε ή, απλώς εφόσον συνεχίζουμε να υπάρχουμε, ζει κι αυτό μαζί μας αδιάσπαστα και αδιάλειπτα. Οι στοιβαγμένες, παρατημένες πουέντ έχουν μέσα τους όλη τη ζωή και την ψυχή που μοιράστηκα μαζί τους.
Ήθελα να μιλήσω γι’ αυτό…
15 ζευγάρια παλιές πουέντ και μία μόνη της (το ζευγάρι της κάπου χάθηκε…), παραταγμένες σαν αποχαιρετιστήρια σχολική φωτογραφία με κοιτούν, μου χαμογελούν και τους το ανταποδίδω. Πίσω τους το είδωλό μου παραμένει ζωντανό.
