Τρεις γυναίκες πρόσφυγες φιλοξενήθηκαν τη Δευτέρα 8 Μαρτίου 2021, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στο studio του ALPHA Radio 88,6 και μίλησαν στη δημοσιογράφο, Σίσσυ Ακοκαλίδου. H Mαριάμ από το Αφγανιστάν και η Λιμόν από το Ιράκ ζουν με τις οικογένειές τους στην Ανοιχτή Δομή Φιλοξενίας στο «Ασημακοπούλου» στην Καβάλα, ενώ η Σέιντα από το Ιράν είναι εργαζόμενη στο ΔΟΜ και ζει με τον γιο της στην Καβάλα.
Δε θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι έχουν κοινά σημεία μεταξύ τους, εκείνο που σαφώς τις ενώνει είναι η συμβίωσή τους στην κοινότητα των προσφύγων, αλλά κυρίως η φύση τους, το φύλο τους. Όλες οι γυναίκες του κόσμου που αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδιά, έχουν μια κοινή στόχευση και προσδοκία, να δουν τα παιδιά τους υγιή και ασφαλή.
Αυτήν την αίσθηση την έχουν και οι τρεις τους. Αισθάνονται οι ίδιες και τα παιδιά τους ασφαλή στην Ελλάδα, στην Καβάλα και εύχονται όλες οι γυναίκες του κόσμου να απολαμβάνουν την ασφάλεια που οι ίδιες νιώθουν. Τις τρεις κυρίες συνόδευσαν στον ALPHA η Κατερίνα Κακιλή και η Λιάνα Χατζηγεωργίου, υπεύθυνες του ΔΟΜ για την ένταξη της κοινότητας στη Δομή της Καβάλας. Μαζί τους και 2 διερμηνείς, η Φαχιμά και ο Αζίζ.
Η κ. Κακιλή η οποία είχε και την ιδέα γι’ αυτήν την εκπομπή και η Λιάνα Χατζηγεωργίου πήραν τον λόγο αρχικά, δίνοντας χρήσιμες πληροφορίες για το πώς είναι διαρθρωμένη η κοινότητα και κυρίως οι γυναίκες, σε ό,τι αφορά τα ενδιαφέροντα και τις δεξιότητές τους.
Ο ΔΟΜ και οι εθνικότητες στο Ασημακοπούλου
«Ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης λειτουργεί υποστηρικτικά στη διαχείριση όλων των δομών της χώρας, υποστηρικτικά στο έργο της Κυβέρνησης. Ο ΔΟΜ με τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής βοηθά τις ελληνικές αρχές στη διαχείριση των Δομών. Στη Δομή της Καβάλας αυτήν τη στιγμή οι κάτοικοι είναι 980, οι γυναίκες -γιατί περί αυτού πρόκειται σήμερα- είναι 210, μιλάμε για τις ενήλικες γυναίκες. Οι γυναίκες είναι διαφόρων εθνικοτήτων, οι περισσότερες είναι από το Αφγανιστάν. Επίσης υπάρχουν από το Ιράκ, τη Σομαλία, τη Συρία, το Ιράν, το Καμερούν, από το Πακιστάν και από διάφορες άλλες χώρες. Αυτή είναι μια γενική εικόνα της Δομής η οποία λειτουργεί στο πρώην στρατόπεδο Ασημακοπούλου».
Οι ιδιαίτερες ικανότητες των γυναικών προσφύγων
«Και εμείς επιχειρούμε να σκιαγραφήσουμε το προφίλ των γυναικών αυτών και φυσικά και το επαγγελματικό τους προφίλ, πολλές φορές μας εκπλήσσουν, καθώς υπάρχουν γυναίκες που έχουν δουλέψει και σε εταιρίες, γυναίκες που προέρχονται από τον αγροτικό τομέα, είχαμε δασκάλες, εκπαιδευτικούς, η πλειοψηφία όμως όσων γνωρίζουμε μέχρι τώρα προέρχεται από τον αγροτικό τομέα, είναι κάτι που το ανακαλύπτουμε τώρα. Υπάρχουν γυναίκες που έχουν ιδιαίτερες ικανότητες στη ραπτική ή στη ζωγραφική, προσπαθούμε να ανακαλύψουμε αν υπάρχουν γυναίκες που έχουν σχέση με τη μουσική. Σχεδόν όλες οι γυναίκες είναι πολύ καλές μαγείρισσες! Πολλές γυναίκες έρχονται μόνες τους και ζητάνε να κάνουν δραστηριότητες, ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να συμμετέχουν σε δραστηριότητες καλλιτεχνικές ή άλλες και είναι πολύ ευχάριστο αυτό».
Η σημασία της γλώσσας
«Αναπτύσσουν κυρίως σχέσεις μέσα στην κοινότητα και όχι τόσο με Καβαλιώτισσες, κυρίως, γιατί υπάρχει το θέμα της γλώσσας. Το θέμα της γλώσσας είναι πολύ σημαντικό και για τον ΔΟΜ και για την ελληνική Κυβέρνηση που διαχειρίζεται τις Δομές. Εμείς προσπαθούμε μέσα από σεμινάρια ή workshops και βιωματικά εργαστήρια να δώσουμε και αυτήν τη διέξοδο εκμάθησης γλώσσας, αλλά μιλάμε για επίπεδο συνεννόησης, καθώς καίριο είναι να μάθει πρώτα να συνεννοείται μια γυναίκα σε μία υπηρεσία ή στις αγορές της».
Μαριάμ Λασκαρί (πρόσφυγας από το Αφγανιστάν)
Η μάνα-πατρίδα που άφησε πίσω της
«Ερχόμαστε από το Αφγανιστάν, έμεινα τρία χρόνια στην Τουρκία και από το 2016 και μετά ήρθα στην Ελλάδα. Ο άντρας μου είχε δουλειά και είχαμε χρήματα, απλά προέκυψε πρόβλημα στον άντρα μου. Αυτήν τη μέρα δεν την ξεχνάω ποτέ, αφού την ίδια μέρα που αρρώστησε ο άντρας μου, ήταν η μέρα που είχε γενέθλια ο μεγάλος γιος μου. Καθένας δεν είναι εύκολο να αφήνει τη μάνα του πίσω και να φεύγει -γιατί η πατρίδα μας είναι η μάνα μας– αναγκαστήκαμε όμως να το κάνουμε. Τα τρία χρόνια που τα περάσαμε στην Τουρκία ζούσαμε στα σπίτια και μας κατέθεταν χρηματική βοήθεια για να ζήσουμε. Ο άντρας μου ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να δουλέψει, αλλά τα παιδιά μας έπρεπε να πάνε σχολείο και να σπουδάσουν. Γι’ αυτό πήραμε την απόφαση να έρθουμε στην Ευρώπη και τα παιδιά μας να πάρουν τη σωστή εκπαίδευση. Ευχαριστώ την Ελλάδα που μας δέχτηκε ως πρόσφυγες».
«Όταν ήρθα στο camp και αφήσαμε τις σκηνές, ένοιωσα σαν στο σπίτι μου»
«Πήραμε την απόφαση και την ευθύνη να πάρουμε τα παιδιά μας και να περάσουμε τη θάλασσα. Είχαμε δε τον φόβο να μην πνιγούν τα παιδιά μας στη θάλασσα και ευχαριστώ που φτάσαμε σ’ αυτήν την πόλη. Οι πρώτες μέρες εδώ στην Καβάλα στη δομή του Ασημακοπούλου ήταν πολύ δύσκολες. Μετά από δύο μήνες που μείναμε στις σκηνές, κάτω από τη βροχή και χωρίς ηλεκτρικό, όταν ήρθαμε στο camp, ένοιωσα πως βρίσκομαι στο σπίτι μου. Όλοι οι υπάλληλοι είχαν πολύ καλή συμπεριφορά και μας είχαν σαν αδέλφια τους. Τα παιδιά μου, η κόρη μου και ο γιος μου, πηγαίνουν στο σχολείο και μαθαίνουν και άλλες γλώσσες, αλλά τώρα δε λειτουργεί το σχολείο. Όταν γυρίζουν από εκεί ασχολούνται με τα κινητά και την τεχνολογία για να περνάει η ώρα τους. Εγώ είμαι καλά, αλλά δεν ασχολούμαι πολύ με τις δουλειές του σπιτιού, επειδή έχω κάποιο πρόβλημα και η κόρη μου είναι αυτή που με βοηθάει στις δουλειές. Όταν κουράζομαι και βαριέμαι, βγαίνω έξω και πηγαίνω στον γιατρό ή πηγαίνω με τις φίλες μου και μιλάω μαζί τους ή πηγαίνω στην παραλία».
Είχαμε τον φόβο να μην πνιγούν τα παιδιά μας στη θάλασσα και ευχαριστώ που φτάσαμε σ’ αυτήν την πόλη
«Αφιερώνω αυτή την ημέρα στους γονείς μου και στην καλύτερη φίλη μου που άφησα πίσω μου»
«Αυτήν τη μέρα την αφιερώνω στους γονείς μου και στην καλύτερη φίλη μου που άφησα πίσω και εύχομαι στις γυναίκες του κόσμου να είναι επιτυχημένες. Ως μάνα, εύχομαι σε όποια χώρα και να βρίσκονται όλες οι γυναίκες να είναι κάτω από τη σκέπη της ειρήνης».
Λιμόν Ζέουκι (Κούρδισσα από το Ιράκ)
Όλα καλά μέχρι το 2005…
«Το 1980 και το 1990 ήμασταν ως λαός πολύ ευχαριστημένοι. Το 2005 μπήκαν τρομοκράτες, μαζί και η Αμερική και κατέλαβαν το Ιράκ, δημιουργώντας πολλά προβλήματα. Πηγαίναμε από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα και στο τέλος δεν αντέξαμε και ήρθαμε στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα ήρθα το 2019».
«Εδώ νιώθω ασφαλής, αγωνιώ όμως για τους δικούς μου»
«Ο πρώτος τόπος που φιλοξενήθηκα εγώ και η οικογένειά μου ήταν η Καβάλα και το camp του Ασημακόπουλου. Σήμερα, ζώντας εδώ, αισθάνομαι ασφαλής. Όμως έχω αφήσει πίσω μου ανθρώπους να ζουν κάτω από τις συνθήκες που έζησα και εγώ στο παρελθόν. Έχω επικοινωνία μαζί τους και ξέρω πως σίγουρα δεν είναι απόλυτα ασφαλείς, όμως τώρα τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα».
«Θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να δουλέψω ως μοδίστρα που ήταν και το επάγγελμά μου»
«Μου πήρε αρκετό καιρό να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Είμαι εδώ στη Δομή δύο χρόνια και δύο μήνες, προσπαθώντας να ενταχθώ στην κοινωνία αυτή. Έχω κάνει παρέες μέσα στη Δομή και ο χρόνος μου περνάει βγαίνοντας με τις φίλες μου βόλτα ή πηγαίνουμε στη λαϊκή. Μέσα στο camp ασχολούμαι με το ράψιμο. Στη χώρα μου μάλιστα δούλευα ως μοδίστρα και ήθελα πάρα πολύ να έχω την ευκαιρία να δουλεύω πάνω σ’ αυτό το αντικείμενο».
Κάθε γυναίκα να βρει την ευτυχία
στη ζωή της και να μη δει ποτέ αυτά που είδαμε εμείς στο Ιράκ
«Θέλω ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου»
«Θέλω να είναι καλά τα παιδιά μου, να είναι καλύτερο το μέλλον τους σε σχέση με τη δική μου ζωή. Όμως στο Ιράκ δεν θέλω να γυρίσουμε, γιατί εκεί κινδυνεύει η ζωή μας. Έφερα τα παιδιά μου εδώ για να είναι ασφαλή, σε όποια χώρα και να πάμε, μόνο αυτό με ενδιαφέρει. Να είμαστε ασφαλείς και εμείς και τα παιδιά μας. Τα παιδιά μου πηγαίνουν στο σχολείο 8 το πρωί με 2 μετά το μεσημέρι, ενώ ο σύζυγός μου δεν εργάζεται».
«Καμιά γυναίκα να μη δει αυτά που είδα εγώ στο Ιράκ»
«Αυτό που θα ήθελα να ευχηθώ για την Ημέρα της Γυναίκας είναι κάθε γυναίκα να βρει την ευτυχία στη ζωή της, να έχει ό,τι θέλει και να μη δει ποτέ αυτά που είδαμε εμείς στο Ιράκ. Μακάρι όλες οι γυναίκες να είναι χαρούμενες στη ζωή τους».
Σέιντα Αμούρι (Ιρανή, διερμηνέας του ΔΟΜ)
Η μονογονέας από το Ιράν
«Οι άνδρες με τα λόγια τους, με τα βλέμματά τους, μου έδειχναν ότι είναι λάθος η απόφαση μου να ζήσω μόνη με το παιδί μου, οι γυναίκες όμως, ιδίως αυτές που θέλουν να απελευθερωθούν, με βλέπουν σαν παράδειγμα».
«Είχα την προσδοκία να πάω σε μία χώρα που θα ζήσω όπως θέλω»
«Για μια γυναίκα το να είναι μόνη σε όλο τον κόσμο είναι δύσκολο, ειδικά το να είσαι μόνη γυναίκα και να έχεις ένα παιδί, να ζεις στο Ιράν και να έχεις υποχρέωση να το μεγαλώσεις το παιδί σου και να είσαι υπεύθυνη για την εκπαίδευσή του, ειδικά στο Ιράν, είναι δύσκολο. Σκοπός μου είναι να μπω σε έναν άλλο μεγάλο κόσμο, έχοντας την προσδοκία να πάω σε μια χώρα που θα ζήσω όπως θέλω».
Ο αγώνας της στην Ελλάδα
«Ο κάθε άνθρωπος έχει δική του γνώμη για τις συνθήκες ζωής εδώ, εγώ πιστεύω όμως ότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, πρέπει να προσπαθήσουμε εμείς για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε να πάμε, να μην έχουμε προσδοκία από κάποιον άλλον να μας βοηθήσει και να μας παρέχει ό,τι θέλουμε. Εγώ τώρα, δόξα τω Θεώ, δουλεύω ως γυναίκα και μάλιστα σήμερα ξεκίνησε και ο γιος μου δουλειά, μαζί μου στην οργάνωση Solidarity. Αυτά είναι αποτελέσματα, γιατί εγώ προσπάθησα και συνεχίζω να προσπαθώ».
Παίρνω απόφαση για ό,τι θέλω εγώ να κάνω, να διαχειρίζομαι εγώ τη ζωή μου. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα…
«Τους απέδειξα ότι μπορώ να ζήσω μόνη μου»
«Για την απόφαση που πήρα να είμαι μόνη γυναίκα και να μεγαλώσω το παιδί μου, τη θεωρούν λάθος απόφαση και με τα λόγια, με τα βλέμματα, μου λένε ότι είμαι λάθος. Όμως εγώ με πολύ προσπάθεια σφράγισα το στόμα τους δείχνοντας ότι ναι, μπορώ να ζήσω μόνη μου».
«Αποκλείεται να επιστρέψω στο Ιράν»
«Όταν άρχισα να πληρώνομαι από τη δουλειά μου, ένιωσα ότι επέστρεψα στην ανεξαρτησία μου και ότι αναλαμβάνω τη δική ζωή μου, μόνη μου και παίρνω απόφαση για ό,τι θέλω εγώ να κάνω, να διαχειρίζομαι εγώ τη ζωή μου. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα για μένα. Αποκλείεται να επιστρέψω στο Ιράν. Για αυτόν τον λόγο είμαι εδώ».
«Με βλέπουν σαν παράδειγμα οι γυναίκες»
«Υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που με ρωτάνε, που έχουν σκοπό να απελευθερωθούν και να σταθούν στα πόδια τους και εμένα με βλέπουν σαν παράδειγμα, χαίρομαι πάρα πολύ που πάντα μου χαμογελάνε και μου ζητάνε τη συμβουλή, τη βοήθειά μου. Οι άντρες στο camp με σέβονται. Ακόμα δεν έχω σκεφτεί να φτιάξω τη ζωή μου, να έχω έναν σύντροφο, γιατί όχι, Έλληνα, επειδή όταν έφυγα από τη χώρα μου, είχα συγκεκριμένο σκοπό και δεν είχα την ευκαιρία να σκεφτώ αυτό το πράγμα».
«Όλες οι γυναίκες αξίζουν τα καλύτερα»
«Όλες οι γυναίκες, σε ό,τι επίπεδο και αν βρίσκονται, αν είναι μάνα, αδερφή ή οτιδήποτε άλλο, αξίζουν τα καλύτερα και εύχομαι αυτά τα καλύτερα να τα φτάσουν στη ζωή τους. Ευχαριστώ για τη δυνατότητα να έχουμε αυτήν την πολύ ειλικρινή κουβέντα».
