Το Θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου»στην Καβάλα φιλοξένησε «Το σπίτι με τα δώρα» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, μια παράσταση σκληρή, επώδυνη, άκρως ρεαλιστική και προσηλωμένη στο σήμερα, αλλά συνάμα γεμάτη ευαισθησίες, προσφέροντας απλόχερα στον θεατή την πυξίδα της εξόδου από τα αδιέξοδα, με τον μίτο της κάθαρσης να διαπερνάει την απάθεια απέναντι στα απανωτά σκηνικά που παράγει μια κοινωνία χωρίς ενσυναίσθηση.
Όμως το Θεατρικό πρίσμα και δη, εν προκειμένω, οι ταλαντούχοι Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης έχουν την ικανότητα να βλέπουν μακριά, μέχρι εκεί που το σκοτάδι σταματάει και διακρίνεται έστω και αμιδρά μια αχτίδα αισιοδοξίας, αλληλεγγύης και αγάπης…
Γράφει η Σίσσυ Ακοκαλίδου
Τρεις γυναίκες επί σκηνής εναποθέτουν τις αποσκευές τους, όπου φυλάσσονται οι μνήμες και τα βιώματά τους, πληγές που ακόμη αιμορραγούν. Τρεις λυγμοί, που έγιναν, όσο η παράσταση εξελίσσονταν, βρυχηθμοί και κατέληξαν στην κάθαρση. Τρεις τραγικές ιστορίες που όταν τις εμπνεύστηκαν και τις συνέγραψαν με τη μορφή θεατρικού κειμένου οι Κωνσταντίνος και Αντώνης Κούφαλης, γνώριζαν καλά ότι θα σοκάρουν πιθανότατα.
Βλέπετε, ακόμη ήταν καλά καταχωνιασμένες οι ιστορίες των γυναικών που βίωσαν την κακοποίηση στις οικογένειες που μεγάλωσαν. Τότε ακόμη το πρόβλημα κρύβονταν κάτω από το χαλί, τα στόματα παρέμεναν βουβά, οι γυναίκες ακόμη ήταν άτολμες να ξεστομίσουν την αλήθεια τους. Όχι όμως σήμερα…
Είδα την παράσταση το απόγευμα του Σαββάτου και μια ημέρα μετά αποκαλύφθηκε τι συνέβη στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, όταν δύο άτομα της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ δέχθηκαν μια πρωτόφαντη σε αγριότητα επίθεση από μια μεγάλη παρέα νταήδων, που ο «ανδρισμός» τους δεν μπορούσε να χωρέσει τη διαφορετικότητά τους.
Είπα, μονολογώντας, καθώς άκουγα την είδηση, ότι τελικά οι συγγραφείς δε διαθέτουν μόνο το τάλαντο, την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση που τους διακρίνει, αλλά και την ικανότητα να βλέπουν πολύ μακριά. Το κείμενο, βραβευμένο με το Κρατικό Βραβείο Θεάτρου το 2001, μοιάζει σαν να γράφεται τώρα και να εκφράζει το σήμερα και το αύριο. Δυστυχώς, η ενδοοικογενειακή, σεξιστική και ρατσιστική βία έχει πολύ δρόμο να διανύσει ακόμα για να «πιάσει» ταβάνι και αυτό αποδεικνύεται από τις δραματικές ιστορίες ανθρώπων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας σχεδόν καθημερινά.
Με τρομάζει το «σχεδόν καθημερινά», γιατί πολύ φοβάμαι ότι θα αποδεχόμαστε αυτά τα περιστατικά με την ίδια απάθεια που δεχόμαστε την μικροπαραβατικότητα, κλοπές, διαρρήξεις, αδικήματα που εμπίπτουν στις διατάξεις του Ποινικού Κώδικα. Με τρομάζει που μια κακοποιημένη γυναίκα θα είναι μια ακόμη κακοποιημένη γυναίκα που θα προστεθεί στον μακρύ κατάλογο των κακοποιημένων γυναικών!
Δεν θα ξεχωρίσω κάποια από τις τρεις ερμηνείες, για τον πολύ απλό λόγο ότι ήταν και οι τρεις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ. Ίσως να ήρθα πιο κοντά με την ψυχαναγκαστική με την καθαριότητα και την υγιεινή Βασιλική, διακρίνοντας κομμάτι του εαυτού μου, ευτυχώς χωρίς το ανάλογο νοσηρό και δραματικό υπόβαθρο με της ηρωίδας! Πολύ ευφυή τα σκηνικά, εξαιρετική και η συνδρομή της μουσικής επί σκηνής που σιγοντάριζε την κορύφωση των μονολόγων.
Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. Βγήκαμε από το «Αντιγόνη Βαλάκου» μουδιασμένοι και με έναν πόνο στο στήθος από έναν λυγμό που πνίξαμε, αλλά πιο μαλακοί, πιο ανθρώπινοι…