Του Θοδωρή Ρουσόπουλου
Οπρωταγωνιστής του βιβλίου του Κώστα Τάτση (επί δώδεκα χρόνια, πρώην υπερνομάρχη Καβάλας, Δράμας, Ξάνθης) «Ταξιδιώτες στον χρόνο» (Κάπα Εκδοτική, 2017) είναι ένας έντιμος άνθρωπος – πατριώτης – οικογενειάρχης από τα εκατομμύρια των Ελλήνων που αποτελούν τον εθνικό ιστό, βρίσκεται στην δίνη γεγονότων που δεν επέλεξε, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει και στο ελάχιστο να επηρεάσει.
Γεννιέται στα πιο ταραγμένα χρόνια του 20ου αιώνα και ζει σε ακόμη χειρότερα. Το τέλος μόνον του επιφυλάσσει την ήρεμη ζωή της συνταξιοδότησής του και της επιστροφής στην πατρώα γη – μητρώα κατά κυριολεξίαν αφού σε αυτήν τον δένουν οι μνήμες με την μητέρα και την ατυχή τελευταία τους συνάντηση – και επιστροφής στο παρελθόν.
Πρόσφατα με ερώτησαν σε μια συνέντευξη – αφού επεσήμαναν πως έχω κάνει πολλά ταξίδια στη ζωή μου – ποιο είναι το πιο ωραίο ταξίδι που κάνω τώρα.
Απάντησα πως παρότι δα δεν με πήραν τα χρόνια τα πιο ωραία ταξίδια που κάνω πια είναι στα παιδικά μου χρόνια. Θυμήθηκα αυτήν την φράση διαβάζοντας το βιβλίο του αγαπητού μου Κώστα Τάτση.
Βρήκα κι άλλα κοινά με τον ήρωα του βιβλίου, αν και έζησα σε άλλες εποχές, όπως για παράδειγμα, ότι έφυγα κι εγώ από την πατρίδα μου σε ηλικία δέκα ετών ή ότι στο τραπέζι μας η μάνα μου είχε οχτώ πιάτα και οχτώ στόματα να θρέψει αφού είμαστε πολυμελής οικογένεια.
Όμως δεν ήλθα να μιλήσω για εμένα αλλά για πως προσέλαβα εγώ το βιβλίο.
Ο Κώστας Τάτσης επιλέγει να πει την νεώτερη ιστορία της Ελλάδας μέσα από ένα μυθιστόρημα.
Το έχουν κάνει κι άλλοι και το γνωρίζει, γι’ αυτό σπεύδει να μας προειδοποιήσει πως δεν είναι επαγγελματίας αλλά ερασιτέχνης συγγραφέας. Ο ερασιτέχνης όμως είναι ο εραστής της τέχνης και δείχνει να την αγαπά ιδιαίτερα. Τα λεκτικά του σχήματα είναι πολύ ενδιαφέροντα και η πυκνότητα του λόγου του αξιόλογη. Σημαντική είναι και η πλοκή. Γράφεται για να διαβαστεί χωρίς να σε κουράζει ή να χάνεις το ενδιαφέρον του. Αν είχα μόνον μια παρατήρηση θα ανέφερα πως μερικές φορές παρασύρεται από τις ωραίες ιδεολογικές προτάσεις του και κάποιες από αυτές ηχούν εξεζητημένες στο στόμα ηρώων της γειτονίας χωρίς ιδιαίτερη παιδεία. Όμως αυτή η αντίφαση δίνει μια πολιτικότητα αξιοσημείωτη στο βιβλίο. Ανακαλύπτει ο αναγνώστης τον συγγραφέα αλλά και τον προβληματισμένο Έλληνα, των εποχών που περιγράφει, γιατί φυσικά δεν χρειαζόταν να έχει τελειώσει κανείς πανεπιστήμιο για να εκφράσει τους προβληματισμούς των πρωταγωνιστών του βιβλίου. Ανθρώπων που είναι αντιήρωες με τους όρους της ιστορίας αλλά ήρωες με όρους καθημερινής μάχης για την επιβίωση.
Η μικρασιατική καταστροφή, ο πόλεμος του ’40, ο εμφύλιος, η χειμαζόμενη Μακεδονία από τις επιδρομές των Βουλγάρων που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς για να προσαρτήσουν αυτό το κομμάτι Ελλάδας, περνούν από τις σελίδες του βιβλίου με παραστατικό τρόπο και μας θυμίζουν πώς διαμορφώθηκε και συνεχίζει να διαμορφώνεται η εθνική ταυτότητα του λαού μας.
Το παραπάνω κείμενο διαβάστηκε από τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στην παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Τάτση «Ταξιδιώτες στον χρόνο» που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 στο Polis Art Café στην Αθήνα. Στο πάνελ συμμετείχαν επίσης οι δημοσιογράφοι Μανώλης Κοττάκης και Γιώργος Σταματόπουλος, ενώ αποσπάσματα διάβασε ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός. Τη συζήτηση συντόνισε ο αρχαιολόγος Μιχάλης Λυχούνας.
Διαβάστε το πλήρες ρεπορτάζ εδώ