Τρίτη 10 Μαρτίου 2020: Ανακοινώνεται ότι τα σχολεία θα κλείσουν για 2 εβδομάδες λόγω της πανδημίας του κορονοϊού. Παράλληλα, δίνονται οδηγίες για μείνουμε όλοι σπίτι. Όλοι; Φυσικά όχι. Οι διευθυντές και υποδιευθυντές υποχρεούνται να ανοίξουν τα άδεια σχολεία και να τα φυλάνε μήπως και φύγουν από τη θέση τους.
Η πρώτη σκέψη είναι, μα όλα μπορούν να διεκπεραιωθούν διαδικτυακά, ποιος ο λόγος κάποιοι άνθρωποι να εκτεθούμε; Δυστυχώς αυτό συμβαίνει όταν σε θέση ευθύνης υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ευελιξία.
Ενημερώθηκαν άμεσα οι γονείς για τα προσωπικά τηλέφωνά μας που θα μπορούσαν οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας να απευθυνθούν και να ζητήσουν/ρωτήσουν ό,τι ήθελαν. Φυσικά το σχολείο άνοιξε, φυσικά δεν πάτησε ψυχή και φυσικά όλα διεκπεραιώθηκαν από το σπίτι. Ενημέρωση συναδέλφων και γονέων, εκδόσεις βεβαιώσεων φοίτησης μαθητών, απαντήσεις σε υπηρεσιακά έγγραφα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Και μάλιστα, χωρίς ωράριο. Με το που ζητούσε κάτι ο γονιός, σε πέντε λεπτά το πολύ είχε πχ τη βεβαίωση φοίτησης του παιδιού του στο mail του.
Και ήρθε η μέρα που θα έπρεπε να ξεκινήσει η εξ αποστάσεως εκπαίδευση με την αύξηση των ημερών που θα είναι κλειστά τα σχολεία. Ένας χαμός, mail να πηγαινοέρχονται, οδηγίες, ενημερώσεις, λες και ήταν κάτι που γινόταν χρόνια. Οι γονείς να προσπαθούν με τις ώρες να εγγράψουν το παιδί τους στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, συνάδελφοι να προσπαθούν να δημιουργήσουν ηλεκτρονικές τάξεις και να ανεβάσουν μαθήματα, ασκήσεις, φυλλάδια, οδηγίες. Και εγώ να πρέπει να μπω και να δω ποιοι μαθητές έκαναν εγγραφή, ποιοι συνάδελφοι κατάφεραν να δημιουργήσουν τάξη. Τα κατάφερα 5 η ώρα το πρωί που προφανώς οι περισσότεροι κουράστηκαν να προσπαθούν και έπεσαν για ύπνο και έτσι ελάφρυνε κάπως το σύστημα. Και αυτή την ώρα που γράφω, τα πρωινά που προσπαθούν οι περισσότεροι να μπουν και να δουλέψουν, όλα πέφτουν λόγω του μεγάλου όγκου. Αναβαθμίσεις, κόντρα αναβαθμίσεις αλλά το πρόβλημα παραμένει. Και ακούω από τους αρμόδιους να δηλώνουν πως όλα δουλεύουν ρολόι και σκέφτομαι πόσο γκαντέμης είμαι που σε μένα να μη λειτουργεί τίποτα όπως πρέπει. Τελικά, κατέληξα στο ότι οι συνάδελφοι που προσπαθούν να κρατήσουν τους μαθητές σε κάποια επαφή με το σχολείο είναι ευσυνείδητοι και με πενιχρά μέσα και κάτω από αντίξοες συνθήκες προσπαθούν για το καλύτερο.
Ακούω και τον επαγγελματία δημοσιογράφο Τέλογλου να δηλώνει πως το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι τεμπέληδες. Πολύ θα ήθελα να τον είχα μπροστά μου και να μου αποδείξει πού το στηρίζει αυτό. Τέλος πάντων, ευελπιστώ πως στην πορεία όλα θα στρώσουν.
Αν καταλάβατε, τις περισσότερες ώρες της ημέρας τις περνάω μπροστά στον υπολογιστή προσπαθώντας να οργανώσω όλα αυτά όσο καλύτερα γίνεται για το καλό των μαθητών. Να απαντάω σε mail με απορίες των γονιών (και τηλεφωνικά). Ενδιάμεσα βέβαια, δεν παραλείπω να ρίχνω και ματιές στο φατσοβιβλίο και φυσικά να παίζω Candy Crash (όσοι είστε φίλοι μου εκεί μην με ξεχνάτε, παρακαλώ, και να μου στέλνετε ζωές).
Δεν ήμουν ποτέ του πολύ έξω, οπότε δεν μου κακοφαίνεται ιδιαίτερα που μένω σπίτι. Δεν βλέπω ειδήσεις καθόλου, το ραδιόφωνο είναι κολλημένο στο Μetropolis (αθλητικό) και είναι ευκαιρία να δω κάποιες σειρές που μου αρέσουν, έστω κι αν τις είδα πάρα πολλές φορές (Friends, Criminal Minds) ή και ταινίες. Δεν τολμώ να μαγειρέψω, την τελευταία φορά που μαγείρεψα ήμουν φοιτητής όταν γνώρισα τη γυναίκα μου, ρύζι μπάρμπα μπεν και επειδή δεν είχα τίποτα άλλο, έριξα και… ρίγανη από πάνω!
Από το σπίτι εδώ και 2 εβδομάδες βγήκα μόνο δυο φορές για το σούπερ μάρκετ (μέσα στο αυτοκίνητο, η σύζυγος ψώνιζε). Την επόμενη εβδομάδα όμως που έχω υπηρεσία στο σχολείο, θα πρέπει να βγω αναγκαστικά. Η αλήθεια είναι πως έναν φόβο τον έχω, αλλά δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά. Τον ίδιο φόβο έχω και για τον γιο μου που δεν σταμάτησε να δουλεύει (ιδιωτικός υπάλληλος) μην τυχόν και κολλήσει κάτι και το φέρει και στο σπίτι.
Μου λείπουν τα εγγόνια μου και, άντε το ένα είναι στο εξωτερικό, αλλά ο μικρός πέντε μηνών και η Στελίνα είναι συνέχεια μπροστά στα μάτια μου. Η αγκαλιά, το βλέμμα, το νάζι. Ανυπομονώ να περάσει όλο αυτό και να επανέλθουμε όλοι στους κανονικούς μας ρυθμούς. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μου έλειπε η καθημερινή ρουτίνα.
Οι μαθητές! Και αυτοί μου λείπουν. Και μάλιστα πολύ. Αυτοί που σχεδόν κάθε μέρα ερχόμαστε σε επαφή με την πρωινή προσευχή, που κάποιες φορές με κάνουν έξαλλο με τις σκανδαλιές τους αλλά και που όταν μου χαμογελούν, παίρνω δύναμη και νιώθω 40 χρόνια νεότερος. Που τους βλέπω από το γραφείο να παίζουν μπάσκετ και όταν δεν φτάνει η μπάλα στο καλάθι βγαίνω και τους φωνάζω να ασχοληθούν με κηπουρική και τοξοβολία που είναι πιο εύκολα και το βάζουν πείσμα να είναι πιο εύστοχοι και κατά κάποιο τρόπο να μου την πούνε. «Το είδατε, κύριε, το καλάθι;» «Μα φυσικά και δεν το είδα, κοιτούσα αλλού».
Η επαφή με τους συναδέλφους, οι πλάκες, οι συζητήσεις, οι προβληματισμοί για το σχολείο, πράγματα καθημερινά, δεν είναι πλέον στην ατζέντα. Όπως και τα κεράσματα. Δεν υπάρχει μέρα που κάποιος συνάδελφος να μη φέρει κάτι να «τσιμπήσουμε». Από κουλούρια μέχρι και… μπιφτέκια! Δεν μπορείς να πεις και όχι, δέκα κιλά έβαλα από τότε που ανέλαβα τη διεύθυνση του σχολείου…
Ακούω διάφορους στα ραδιόφωνα να λένε για την πανδημία το μακρύ τους και το κοντό τους. Ότι ο ιός δεν υπάρχει, ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο που κανείς δεν ξέρει ποιος είναι αυτός ο λόγος και φυσικά τους πιο λογικούς, κατά την άποψή μου, ότι είναι ένα υπαρκτό πρόβλημα και πρέπει να ανταπεξέλθουμε πράττοντας το σωστό.
Αγαπητοί συμπατριώτες, περνάμε δύσκολες ώρες, πρωτόγνωρες για όλους μας. Ας κάνει ο καθένας αυτό που μας συστήνουν για να περάσει χωρίς απώλειες αυτή η μπόρα. Άλλωστε, πάντα μετά την μπόρα ανοίγει ο καιρός. Δεν γίνεται να βρέχει συνέχεια…
Ο Παναγιώτης Κιλικιάν είναι διευθυντής του 7ου Γυμνασίου Καβάλας