Αγαπητό ημερολόγιο, 10η μέρα καραντίνας στο σπίτι… Σύμφωνα με γνωστό διαδικτυακό λεξικό: «Η λέξη καραντίνα προέρχεται από την ενετική παραλλαγή της ιταλικής φράσης quaranta giorni (σαράντα μέρες). Οι σαράντα μέρες αναφέρονται στην υποχρεωτική περίοδο απομόνωσης των πλοίων και του πληρώματος κατά την επιδημία της μαύρης πανώλης. Η καραντίνα μπορεί να εφαρμοστεί σε ανθρώπους αλλά και σε πολλά είδη ζώων»!
Μάλιστα… Άρα, καραντίνα=απομόνωση. Ας δούμε τώρα κατά το ίδιο λεξικό τι σημαίνει απομόνωση: «Είναι η ενέργεια με την οποία απομονώνω κάτι ή κάποιο, η κατάσταση κατά την οποία κάποιος ζει απομονωμένος μακριά από τον κόσμο».
Αχα! Εδώ λοιπόν, είναι πλέον σαφές ότι πρόκειται για συνωμοσία ή εμένα τουλάχιστον με κορόιδεψαν στυγνά. Πώς αλλιώς να το εξηγήσω όταν η δικιά μου καραντίνα εμπεριέχει τον εγκλεισμό μου εντός της οικίας μου μαζί με δυο παιδάκια (δικά μου είναι, αλλά αυτό είναι άσχετο με την αφήγησή μας) ηλικίας εννέα και τεσσάρων ετών.
Α ναι, ξέχασα ακόμα μια λεπτομέρεια, τα παιδάκια είναι αγοράκια. Ξέρετε, από εκείνα που σε κάνουν να αναρωτιέσαι από ποια ακριβώς ηλικία δέχονται εσώκλειστους σε στρατιωτικές σχολές. Εντελώς θεωρητικά μεν, αλλά το σκέφτεσαι, ρε παιδί μου. Σαν μια λύση… ανάγκης!
Τέλος πάντων, ξαναγυρνώντας στο θέμα μας, αυτό δεν είναι καραντίνα κατά τη θεωρητική προσέγγισή της. Πιο πολύ θυμίζει εκείνο το «άθλημα» (ο Θεός να το κάνει) που κλείνουν δυο σεληνιασμένους μέσα σε ένα κλουβί με ψηλά κάγκελα χωρίς καμία έξοδο και μετά αρχίζει ο ένας να κυνηγάει τον άλλον για να τον κοπανίσει όπου και όπως μπορεί… Ε, κάπως έτσι είναι και το σπίτι μας αυτές τις ημέρες!
Θα μου πεις , πριν ήταν πιο ήσυχα; Σαφώς και κατηγορηματικά θα σου πω πως όχι, δεν ήταν, αλλά… τουλάχιστον «μοιραζόμασταν» τη μοναδική αυτή εμπειρία συμβίωσης με γιαγιάδες, νταντάδες και φυσικά δασκάλους.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, και με τον γλυκύτατο κατά τα αλλά κ. Τσιόδρα να μην αφήνει πολλές ελπίδες για σύντομο ξεσφράγισμα των σχολείων (τότε και μόνον τότε θα επέλθει για εμάς η κανονικότητα ), το πήραμε και εμείς απόφαση με την Έλλη και μπροστά στον κίνδυνο της ακούσιας μετεγκατάστασής μας σε κάποιο ζεστό και απομονωμένο δωμάτιο της ντόπιας ψυχιατρικής κλινικής, επιλέξαμε να αφήσουμε ήσυχα τα δημιουργήματα του έρωτά μας να γκρεμίσουν με την ησυχία τους το σπιτάκι μας και εμείς βρήκαμε καταφύγιο στην αγκαλιά του Άκη του Πετρετζίκη! Να είναι καλά το παλικάρι, να χαίρεται την κόκα-κόλα του, επιτελεί κοινωνικό έργο αυτές τις δύσκολες μέρες. Χαλάλι τα κιλάκια μου, εφόσον τα παιδάκια μου είναι ακόμα σώα και αβλαβή.
Άλλωστε, καραντίνα είναι, θα περάσει!
Ο Μάρκος Ζήσου είναι δικηγόρος