Είναι Πέμπτη, Σάββατο ή Κυριακή και σχόλη; Εργάσιμη Δευτέρα ή 25η Μαρτίου του Ευαγγελισμού και του ΟΧΙ; Εξακολουθώ να πατώ στη Γη ή έχω εκτοξευτεί στον αστερισμό της Κόμης της Βερενίκης; Μέρες τώρα παραπαίω στο αδιευκρίνιστο, στο αβέβαιο. Απορίες και ερωτηματικά ορθώνονται σαν τεράστια κύματα ωκεανού στην προσπάθειά τους να με γεμίσουν ενοχικές πλήξεις. Κλυδωνίζουν τον χώρο όπου γράφω, να τον ξεριζώσουν συθέμελα.
Ο χώρος όπου γράφω βρίσκεται στο πίσω μέρος του σπιτιού. Δεν βλέπει κήπο, βουνό ή θάλασσα. Είναι σώμα, έχει χαράγματα και ουλές. Σ’ αυτό το σκοτάδι καλώ τους ήρωές μου να με συντροφεύσουν. Μέρες εγκλεισμού, τους έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Εδώ κρύβομαι, χωρίς να γνωρίζω τι ή ποιον εχθρό προσπαθώ να αποφύγω. Τον φονικό Ιό εξ ανατολών ή τον άλλο μου εαυτό που, σε ανύποπτο χρόνο, ονόμασα Κανέναν.
Πρέπει να μάθεις να μετράς ανάποδα ή χιαστί, τον ακούω που μου παρέχει ασφαλείς οδηγίες επιβίωσης. Να γράφεις βουστροφηδόν, να χρησιμοποιείς καρκινική γραφή: δεξιά-αριστερά-δεξιά-αριστερά. Έτσι θα τον δαιμονίσεις και θα τσακιστεί να φύγει. Μείνε στο σπίτι και γύρισε δύο φορές από μέσα το κλειδί. Πλύνε σχολαστικά τα χέρια, φόρα μάσκα, γάντια και ταύτισε τον βηματισμό τού περιορισμού σου με τα 892, μέχρι στιγμής, κρούσματα, τους 54 διασωληνωμένους. Με τους 26 νεκρούς.
Ακούω τη σπηλαιώδη φωνή του και τρομάζω. Τον φοβάμαι και τον μισώ. Τον διώχνω και την επόμενη στιγμή τον καλώ. Τον έχω ανάγκη, όπως έναν παντοδύναμο, ελεήμονα Θεό.
Άλλωστε, συνεχίζει Εκείνος ακάθεκτος, το καβούκι όπου χώθηκες είναι υλικό και μαζί ψυχικό, σώμα ενδιάμεσο. Όσο κι αν καμώνεσαι, ξέρεις πως βρίσκεται επάνω σ’ ένα ρήγμα της γης.
Κλείνω τα μάτια και στάζω βουλοκέρι στα αυτιά. Εγώ που κήρυττα πως έζησα σε μια ευνοούμενη γενιά. Χωρίς ορατό πόλεμο, ξεριζωμό και προσφυγιά. Δίχως λιμούς, πείνα και ανέχεια. Τιμήσαμε μέχρι βαθέου γήρατος τους πρόσφυγες γονείς μας, τους συνοδέψαμε με συντριβή στην τελευταία τους κατοικία. Τώρα φρίττω και αγανακτώ με τη στυγνή ευθανασία τής απαλλαγής, με την οποία αντιμετωπίζουν οι «προηγμένοι» τους άνω των 65 ετών σεβάσμιους γέροντες. Στον Καιάδα, ουρλιάζουν, στον Καιάδα. Θέλω να μιλήσω στους γονείς μου, να βεβαιωθώ πως είναι αναπαυμένοι, να τους διαβεβαιώσω πως θα τους προφυλάξω, με όλες μου τις δυνάμεις, από τον σύγχρονο διασυρμό. Όμως οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των κυπαρισσιών, γι’ αυτό σωπαίνουν. Ταξιδεύουν και σωπαίνουν, υπομένουν και σιωπούν. Θα πρέπει από αύριο να αρχίσω εντατικά μαθήματα ιχνηλάτησης της σιωπής τους.
Ούρλιαξε, με προτρέπει Εκείνος να ουρλιάξω. Όπως ένα ποντίκι που νιώθει στην πλάτη του τα νύχια της γάτας. Αντιλαμβάνεται ότι έχει πέσει στην αμετάκλητη παγίδα και δεν μπορεί να κυνηγήσει αυτό που διαφεύγει. Ούρλιαξε, λοιπόν, το ουρλιαχτό εκτονώνει…
Θέλω να τον αγνοήσω, να του γυρίσω επιδεικτικά την πλάτη. Καταφεύγω στην ασφάλεια της βιβλιοθήκης μου και ανασύρω βιβλία παρόμοιων καταστροφών. Άριστοι της γραφής έχουν προβλέψει καταστάσεις με αναλογίες ή και ομοιότητες με αυτές που βιώνουμε σήμερα άνθρωποι στις τέσσερις γωνίες του πλανήτη:
Στέλεχος Ανδρομέδα, Michael Crichton. Ο ερευνητικός δορυφόρος που μεταφέρει βιολογικό υλικό πέφτει σε μια περιοχή της Αριζόνα. Σε άλλο παράλληλο, σκέφτομαι και το επανατοποθετώ στη σκόνη του.
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας, Gabriel Garcia Marquez. Στην Κολομβία, ο έρωτας σώζει από τη χολέρα.
Περί τυφλότητος, Ζοζέ Σαραμάγκου. Αιφνίδια καθολική τύφλωση. Έλλειψη τροφίμων, ορδές πεινασμένων, Πορτογαλία: Πόσοι τυφλοί φτιάχνουν μια τυφλότητα;
Πανούκλα, Αλμπέρ Καμύ. Η έφοδος των ποντικιών στην Αλγερία. Χιλιοδιαβασμένο.
Εξαγνισμός, Jim Crace, Καραντίνα στον δρόμο της Ιεριχούς.
Η μάσκα του κόκκινου θανάτου, Edgar Allan Poe, Στα χώματα της Βηθανίας, μετά την επιδημία της πανούκλας, ο τελευταίος ταξιδιώτης ακούει στο όνομα Ιησούς.
Θάνατος στη Βενετία, Thomas Mann. Η λατρεία της νεότητας, καθώς ο λοιμός εξαπλώνεται στην Βενετία.
Οι επιλογές μου φέρνουν τους λιμούς περισσότερο κοντά μου. Τόπο τον τόπο με πλησιάζουν. Μου χτυπούν την πόρτα. Καταφεύγω στην ύστατη προσπάθεια:
Δεκαήμερον, Βοκάκιος, Εδώ μάλιστα. Ευχαρίστως να μεταφερθώ στους λόφους του Φιέζολε, στα περίχωρα της Φλωρεντίας, για να ακούσω, ως αντίδοτο της πανούκλας, τις τολμηρές ιστορίες που διηγούνται νέοι και νέες. Περισσότερο να ακούσουν τις δικές μου ακατανόμαστες.
Στάση στα καθ’ ημάς: Βαρδιάνος στα σπόρκα. Περί χολερικών αναμνήσεων από τον Άγιο των γραμμάτων μας Παπαδιαμάντη, Αλλά μακράν πας φόβος.
Ακριβώς, επιβεβαιώνει ο συγκάτοικος. Όπως αρμόζει στις μέρες μας: Μακριά από κάθε φόβο.
Νύχτωσε, και τον καληνυχτώ. Εντός και εντός δωματίου άκρα σιγή. Ιδανική συγκυρία να απολαύσω, για πολλοστή φορά, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης, του IgorStravinsky, εκτελεσμένη από το χοροθέατρο της Ιέρειας του Βούπερταλ PinaBausch.
Και η δική μας Άνοιξη προ των πυλών, σκέφτομαι. Το ίδιο και η Ανάσταση.
Ο Διαμαντής Αξιώτης είναι συγγραφέας