Στην επίσημη σελίδα της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης Ανδρέας Βουτσινάς στο facebook «ανέβηκε» ένα συγκινητικό κείμενο που υπογράφει ο Παύλος Δανελάτος ως αποχαιρετιστήριο και ελάχιστος φόρος τιμής στη μαθήτριά του Ράνια Ευαγγελινού που «έφυγε» το βράδυ της Παρασκευής 17 Φεβρουαρίου 2017.
Πέταξε στα ουράνια η Ράνια…
«Σήμερα 18 Φεβρουαρίου 2017, πήγαμε στην Καβάλα. Όχι όπως πηγαίναμε παλιά με τα ίδια παιδιά, αυτά που αποφοίτησαν το 2011, όχι για να λιώσουμε στον ήλιο των Φιλίππων μαθαίνοντας τραγωδία, όχι για να διασκεδάσουμε τα βράδια μετά, όχι… Σήμερα πήγαμε στην κηδεία της Ράνιας Ευαγγελινού. Απίστευτο, αδιανόητο, παράλογο κι όμως αληθινό. Η Ράνια αποφάσισε να φύγει από κοντά μας χτες το βράδυ, η Ράνια μας…
Ήταν το 2011 που είδα την παράσταση με κομμάτια του Μπέκετ που επιμελήθηκε ο Φούλης Μπουντούρογλου στη σχολή μας, στο Γ1, στο πρωινό τμήμα μας. Όλη η παράσταση ήταν πολύ δυνατή και τα παιδιά καταπληκτικά αλλά… αλλά… ήταν από τις λίγες φορές που συγκλονίστηκα με μαθητή και πραγματικά ξετρελάθηκα με τη Ράνια. Η Ράνια στο ρόλο του Λάκυ από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Ήταν τέλεια, Θεέ μου, τόσο τέλεια που δεν μπορώ από τότε να φανταστώ άλλον ηθοποιό σ’ αυτό τον ασήκωτο ρόλο. Και από τότε λέω πάντα όπου βρεθώ ότι είμαι πεπεισμένος πως έχω δει τον καλύτερο Λάκυ όλων των εποχών… τη Ράνια Ευαγγελινού. (Και πόσες φορές είπα μέσα μου πως αν το ανεβάσω ποτέ θα ήθελα να παίξει αυτό το ρόλο η Ράνια…)
Και ήταν τρία χρόνια νωρίτερα που ένα νεαρό ζευγάρι, η Ράνια και ο Αλέξανδρος ήρθαν στο γραφείο μου και μου είπαν πως θέλουν να γραφτούν στη σχολή και ήταν τόσο δροσεροί, τόσο κεφάτοι και παθιασμένοι μαζί, τόσο ωραία «πειραγμένοι» που νόμιζα πως ένας αέρας κεφιού έπνεε όλη μέρα στη σχολή.
Αυτός ο αέρας πότισε τη σχολή μας επί τρία χρόνια. Η Ράνια επί τρία χρόνια μας έφτιαχνε όλους με το κέφι, το ταλέντο και τη δημιουργικότητά της, συμμαθητές και καθηγητές. Ένα πλάσμα γεννημένο να σώζει τους πάντες γύρω του δεν μπόρεσε να σώσει τον εαυτό του…
Η Ράνια που έγινε και εξώφυλλο στο φυλλάδιο της σχολής μας. Ένα σώμα που χορεύει όπως μόνο εκείνη ήξερε. Την βλέπω στη σχολή μια μέρα και της λέω «Να σε βάλω βρε, εξώφυλλο του διαφημιστικού μας;» Με κοιτάζει παιχνιδιάρικα όπως πάντα και μου λέει: «Και τι θα πάρω δάσκαλε;» Γελάω. «Τίποτα δε θα πάρεις αλλά θα σε βγάλω πενήντα χιλιάδες έντυπα»… «Ε, τότε να με βγάλεις, δάσκαλε»…
Αυτό το πλάσμα χάσαμε λοιπόν… Κι όπως πάντα όταν ήθελε, η άτιμη, μας αιφνιδίασε όλους. Κι εγώ που τόσα χρόνια αναρωτιόμουν όποτε έβλεπα τη φωτογραφία του Λάκυ της Ράνιας «πού βρέθηκε Θεέ μου όλη αυτή η θλίψη στα μάτια της» δυστυχώς σήμερα βρήκα την απάντηση. Και συνειδητοποίησα ότι δε θα βρω ποτέ Λάκυ για την παράστασή μου, και μάλλον δε θα ανεβάσω ποτέ αυτό το έργο.
Όλα όσα γράφω μου φαίνονται απόψε ανόητα και ψεύτικα, χοντροκομμένα λόγια για ένα πλάσμα τόσο λεπτό και εύθραυστο. Σταματάω πια.
Καλό ταξίδι Ράνια… Συγνώμη για όσες φορές θύμωσα μαζί σου, ήταν όλες από αγάπη. Άλλωστε ποιος δε σε αγαπούσε; Υπήρξε ποτέ κανείς;
Κανείς.
Παύλος Δανελάτος