Νομίζω πως η κυοφορία εννιά χρόνων από το τελευταίο βιβλίο της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου άξιζε τον κόπο. Η νέα της ποιητική συλλογή Δανεικά αγύριστα είναι η κατάθεση μιας ώριμης ποιήτριας που έρχεται αντιμέτωπη με την ζωή της χωρίς τα δεκανίκια του μύθου και της αυταπάτης. Δεν είναι εύκολο να φτάσεις σε εκείνο το σημείο όπου προχωράς στην ζωή σου με μόνη περιβολή την ειλικρίνεια. Η Τριανταφυλλίδου δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τις απώλειες. Για εκείνη το να δανείζεις ζωή και να σου επιστρέφεται μόνο το κενό δεν σημαίνει θρήνος αλλά πείσμα για να συνεχίσει να υπάρχει σε έναν συνεχώς εναλλασσόμενο κόσμο. Το να ζεις, μοιάζει σαν να μπαίνεις σ’ ένα παράξενο δωμάτιο παίζοντας ένα άγνωστο και αναπότρεπτο παιχνίδι εναντίον ενός μεταβαλλόμενου και συχνά τρομακτικού αντιπάλου, όπως έλεγε ο Buber και το οποίο αισθάνθηκα έντονα διαβάζοντας τα ποιήματα της Τριανταφυλλίδου:
Υπάρχουν ανεξερεύνητες περιοχές
του βασιλείου των ήχων
δόντια που χτυπούν και κόκαλα σαν μεταλλικά κρουστά.
Κι εγώ που θαυμάζω τις κολοσσιαίες αντηχήσεις
έθεσα στόχο να εξανθρωπίσω τις δικές τους.
Και τώρα αδιάκοπα πληρώνω, γράφοντας.
Αλλ΄ είμαι η καταβάλλουσα με κάθε επιφύλαξη.
Παρακαλώ, το ποίημα να μου επιστραφεί
όταν αποδειχθεί η ανυπέρβλητη πλανητική βλακεία.
Στίχοι από το ποίημα Δήλωση ρητής επιφύλαξης, που το θεωρώ ένα από τα δυνατότερα της συλλογής, ένα μανιφέστο θα έλεγα για την επιφύλαξη που έχει η ποιήτρια σε κάθε τι παγιωμένο στον κόσμο. Μια σπουδή στο πως θα πρέπει να βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας, όχι με το γνωστό καθιερωμένο τρόπο που έχουμε διδαχθεί από την γέννησή μας, αλλά με το βλέμμα εκείνο της ψυχής, το βλέμμα που δεν έχει επηρεαστεί από εξωγενείς παράγοντες αλλά παραμένει προσωπικό και εντέλει αυθεντικό. Εύκολο; Καθόλου. Χρειάζεται εξάσκηση και επιμονή για να ακολουθήσεις τις προσωπικές σου οδούς. Χρειάζεται να καταρρίψεις μύθους και να ξεγυμνωθείς μπροστά στην αλήθεια. Διαβάζοντας τα ποιήματα της Τριανταφυλλίδου νιώθω αυτό το ξεγύμνωμα, αυτή την μάχη με το μάταιο:
Δεν είδαμε καν
που λείπει ένα κουμπί απ΄ το πουκάμισό μας
-μπορεί και δύο-
κάνοντας εμάς τους ατρόμητους επινοητές
τόσο ευάλωτους στην βραδινή ψυχρούλα.
Η ποίηση της Τριανταφυλλίδου δεν υποθάλπει την ελπίδα ενός άλλου κόσμου. Ανήκει στο σήμερα. Επικεντρώνεται στην ζωή της προσπαθώντας να την εξηγήσει. Να ορίσει έναν νοητό χάρτη μέσα στο χάος των εννοιών. Γι΄ αυτό και το έντονο δραματικό στοιχείο στους στίχους της. Μίλησα πιο πάνω για κυοφορία εννιά χρόνων. Αυτό φανερώνει μια πορεία περισυλλογής, μια γόνιμη σιωπή που έφερε στο φως ποιήματα καίρια, όπου τίποτα δεν είναι τοποθετημένο τυχαία και που στο τέλος φέρουν το μέταλλο της τελειότητας. Είναι σημαντικό να το αναφέρουμε αυτό σε μια εποχή όπου όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα που δεν έχουμε το περιθώριο να τα επεξεργαστούμε. Η Τριανταφυλλίδου κατάφερε να παρατηρήσει τον εαυτό της και τον κόσμο γύρω της σταματώντας την αδιάκοπη ροή και αυτό φαίνεται στα ποιήματα της συλλογής. Χωρίς ενοχές, χωρίς συναισθηματισμούς σκύβει και ανακαλύπτει την εσωτερική της θύελλα και την δαμάζει:
Νύχτωσε. Κυρία, ξέρετε, πάλι κρυώνω.
Και μόνο τώρα νιώθω στο πετσί μου
γιατί όλα τα δανεικά πάνω στη γη
πρέπει να μείνουν εξαρχής αγύριστα.
Ιnfo
Γεωργία Τριανταφυλλίδου
Δανεικά αγύριστα
Κίχλη
Πρώτη δημοσίευση: oanagnostis.gr