Μετά από 25 συναπτά έτη στην ιατρική, η γιατρός και Δρ. Χειροπρακτικής Κατερίνα Μουστάκα επέκτεινε πρόσφατα τις ιδιότητές της στη συγγραφή και μετέφερε στο πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Οι Μικρές μου Αλήθειες – Τάδε έφη Κατερίνα» την πολύχρονη εμπειρία και γνώση της για το πώς η ζωή και οι επιλογές μας επηρεάζουν το σώμα μας και το πώς το ΣΩΜΑ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ.
Ό,τι γράφει και αναφέρει, το έχει ερευνήσει. Το έχει βιώσει. Το έχει νιώσει. Το έχει αντιμετωπίσει. Το έχει κερδίσει. Και το μοιράζεται μαζί μας για να διευρύνει την οπτική μας.
Την Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023, η Κατερίνα Μουστάκα θα βρίσκεται στην πόλη της Καβάλας για να παρουσιάσει το νέο της βιβλίο. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 20:00, στο Υπόγειο της Δημοτικής Αγοράς [Η είσοδος θα γίνεται από την πλαϊνή πλευρά του κτιρίου, επί της οδού Αμύντα] και για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Στέλλα Αργυρίου, Ψυχολόγος, Ρεγγίνα Μακέδου, Γυμνάστρια και Θεανώ Μανακούδα, Δικηγόρος. Η συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα.
Η κ. Μουστάκα μίλησε στο KAVALA POST με αφορμή την επικείμενη παρουσία της στην πόλη μας.
Το σώμα μας μάς μιλάει ασταμάτητα. Όλη μέρα κάθε μέρα. Γιατί ο κάθε πόνος, η παραμικρή ενόχληση, το εκάστοτε σύμπτωμα αυτό είναι: πληροφορία…
Κυρία Μουστάκα, επισκέπτεστε την πόλη μας με αφορμή το πρώτο σας βιβλίο. Όντας γιατρός και Δρ. Χειροπρακτικής, τι ήταν αυτό που σας ώθησε στη συγγραφή;
Πάντα μου άρεσε η συγγραφή. Ήταν -και είναι ακόμα- ένας τρόπος να βάζω σε τάξη τις σκέψεις μου, ένα εργαλείο εσωτερικής ισορροπίας, ένα είδος διαλογισμού για μένα.
Όταν κάποια στιγμή το 2016 μπήκα σε χρόνιο πόνο κι αναγκάστηκα να μάθω όσα περισσότερο μπορούσα γι’ αυτόν, ώστε να μπορέσω να τον διαχειριστώ, το γράψιμο λειτούργησε εκείνη την εποχή διττά: και ως ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα και ως ένας τρόπος να μοιραστώ τα όσα μάθαινα για το πώς η Βιογραφία μας επηρεάζει την Βιολογία μας. Το πόσο σημαντικό, δηλαδή, ρόλο παίζουν αυτά που ζούμε, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας τόσο για την παραμονή μας όσο και για την επιστροφή μας στην Υγεία.
Έτσι γεννήθηκαν τα πρώτα κείμενα του βιβλίου. Και από τη στιγμή που θεωρώ ότι η προσφορά πληροφορίας ισοδυναμεί με θεραπεία, το να συνεχίσω να μοιράζομαι τις μικρές μου αλήθειες ήταν -υπό μια έννοια- μια επέκταση των άλλων δυο ιδιοτήτων μου.
Τα 52 κείμενα που απαρτίζουν το βιβλίο μου περιγράφουν καθημερινά περιστατικά, σκέψεις ή εμπειρίες δικές μου μεν, που ο καθένας όμως μπορεί να καταλάβει, μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους, να κατανοήσει μέσω αυτών πώς συνδέεται ο νους με το σώμα και, αλλάζοντας οπτική, να μπορέσει να τα συγχρονίσει…
Το «Τάδε έφη Κατερίνα» περιλαμβάνει 52 κεφάλαια, όσες και οι εβδομάδες του χρόνου… Αλήθεια, ως αναγνώστες χρειαζόμαστε 1 εβδομάδα τουλάχιστον για να τα επεξεργαστούμε;
Το 52 έχει να κάνει μεν με τις εβδομάδες του χρόνου, αλλά περισσότερο είναι ότι μου άρεσε η σύνδεση των κειμένων με την εποχή του έτους που γράφτηκαν ή με συγκεκριμένες ημερομηνίες που έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα για μένα ή και όλους μας, παρά για να δοθεί χρόνος επεξεργασίας από τον αναγνώστη.
Τα κεφάλαια μπορούν να διαβαστούν και σε τυχαία σειρά. Ή να αλλάζει το νόημα ενός κειμένου για τον καθένα ανάλογα με το πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στη ζωή του. Όπως μου είπε ένας αναγνώστης «διάβασα το τάδε κεφάλαιο όταν το πρωτοπήρα και κατάλαβα κάτι σημαντικό, το ξαναδιάβασα τώρα, 3 μήνες μετά και πήρα διαφορετική πληροφορία».
Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης σας; Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σας;
Στον οποιονδήποτε. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, ένα εγχειρίδιο διαφορετικής διαχείρισης της καθημερινότητας. Ένα μέσον για να ξανά μάθουμε να ακούμε το «μέσα μας», να «βλέπουμε» λίγο πιο καθαρά και να «θυμόμαστε» καλύτερα. Ξέρετε, πολλοί από εμάς πάσχουμε (συνυπολογίζω και τον εαυτό μου εννοείται) από 3 «επιλεκτικές» ασθένειες. Για να σας βάλω στο νόημα, υποφέρουμε από:
- Επιλεκτική Αμνησία – δηλαδή θυμόμαστε μόνο υποχρεώσεις και «πρέπει» και να ξεχνάμε υποσχέσεις που μας έχουμε δώσει και τα θέλω μας.
- Επιλεκτική Κώφωση – που σημαίνει ότι δεν ακούμε ούτε το μέσα μας ούτε το σώμα μας όταν διαμαρτύρονται με τις επιλογές μας- και, τέλος από
- Επιλεκτική Υπερμετρωπία – το να μην βλέπουμε καθαρά, δηλαδή, ούτε τι συμβαίνει εντός μας ούτε τι συμβαίνει με τους γύρω μας, ή το να εστιαζόμαστε στο πρόβλημα και να μην βλέπουμε τις ευλογίες και τις λύσεις.
Όλοι μας γνωρίζουμε κατά βάθος και τι είναι το καλύτερο για εμάς και τι θέλει η καρδιά μας αλλά κάποιες φορές ακινητοποιούμαστε σε αδιέξοδες ή δυσάρεστες καταστάσεις και θέλουμε απλά μια υπενθύμιση για να «ξεκολλήσουμε»…
Όπως αναφέρετε στο βιβλίο: «το σώμα μας μάς μιλά, και μας προειδοποιεί». Πώς γίνεται αυτό; Πώς μπορούμε να το καταλάβουμε στην καθημερινότητα μας;
Το σώμα μας μάς μιλάει ασταμάτητα. Όλη μέρα κάθε μέρα. Γιατί ο κάθε πόνος, η παραμικρή ενόχληση, το εκάστοτε σύμπτωμα αυτό είναι: πληροφορία. Ότι κάτι εδώ δεν λειτουργεί σωστά. Ότι κάτι μας λείπει. Ή ότι το έχουμε παρακάνει, ότι έχουμε ξεπεράσει τα όριά μας. Είτε τα σωματικά είτε τα ψυχολογικά.
Το θέμα είναι ότι, πρώτον, δεν έχουμε εκπαιδευτεί να το ακούμε και, δεύτερον, ακόμα και όταν το ακούμε δεν είμαστε πάντα σε θέση να καταλαβαίνουμε τι θέλει να μας πει, τι πληροφορία θέλει να μας δώσει.
Αν αναγνωρίσουμε την κάθε αίσθηση, το κάθε σύμπτωμα ως Αγγελιοφόρο, πάρουμε το μήνυμα και δράσουμε ανάλογα, τότε ξεκινάει η διαδικασία επιστροφής μας στην Υγεία.
Αν αγνοούμε τα μηνύματα επανειλημμένα ή άλλα μάς λέει το σώμα μας κι άλλα καταλαβαίνουμε, όσο πιο πολύ κωφεύουμε τόσο πιο έντονα σωματικά γίνονται τα μηνύματα. Στην κυριολεξία αν δεν ακούσουμε το σώμα μας όταν ψιθυρίζει θα αναγκαστούμε να το ακούσουμε να ουρλιάζει.
Το πώς θα το κάνουμε αυτό είναι εξαιρετικά απλό. Σταματάμε να το αγνοούμε και βάζουμε προσοχή στο πώς αισθανόμαστε.
Έχουμε πιαστεί από ακινησία; Σηκωνόμαστε και μπαίνουμε σε κίνηση. Πεινάμε; Του δίνουμε καύσιμο. Διψάμε; Του δίνουμε ενυδάτωση. Αισθανόμαστε κούραση; Ρίχνουμε ρυθμό. Όσο πολυάσχολοι ή πιεσμένοι κι αν είμαστε.
Αισθανόμαστε στρεσαρισμένοι; Παίρνουμε 4-5 βαθιές αναπνοές -με την εκπνοή να διαρκεί περισσότερο από την εισπνοή. Ή παίρνουμε τηλέφωνο έναν φίλο αγαπημένο και μιλάμε μαζί του 5 λεπτά περί ανέμων και υδάτων. Ή ακούμε ένα κομμάτι που μας χαλαρώνει. Τρόποι υπάρχουν. Αρκεί να μάθουμε να μας ακούμε.
Έχουμε καταλάβει ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα το σώμα και η ψυχή. Εσείς, που το έχετε νιώσει, μιλάτε μέσα από την καρδιά σας και εξηγείτε πολλά πράγματα με το βιβλίο, πόσο θεωρείτε ότι μπορεί να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους να «ακούσουν» αληθινά το σώμα τους;
Ξέρετε, πιστεύω ότι όλοι μας γνωρίζουμε κατά βάθος και τι είναι το καλύτερο για εμάς και τι θέλει η καρδιά μας αλλά κάποιες φορές ακινητοποιούμαστε σε αδιέξοδες ή δυσάρεστες καταστάσεις και θέλουμε απλά μια υπενθύμιση για να «ξεκολλήσουμε».
Πρόθεσή μου δεν είναι να πω στον αναγνώστη πώς να σκέφτεται, ούτε να κάνω τον ψυχολόγο, ούτε να δώσω συμβουλές· είναι να δώσω την πληροφορία ότι «ναι, τα πράγματα είναι όπως είναι, αλλά υπάρχει κι άλλη επιλογή. Μπορείς να το δεις κι αλλιώς».
Να δείξω ότι υπάρχει και ένα άλλο μονοπάτι. Και μου αρκεί που ίσως και να μπει ο ίδιος στην διαδικασία να σκεφτεί διαφορετικά.