Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με τα κοινά και δη τα αυτοδιοικητικά; Ποιες είναι οι παγίδες και οι παθογένειες αυτής της διαδικασίας; Μήπως χρήζει εφαρμογής ένα «προεκλογικό κοινωνικό συμβόλαιο» ή απλώς μια «επανάσταση του αυτονόητου»;
Με φιλοσοφικό… ρεαλισμό ο δικηγόρος και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για τον Δήμο Καβάλας με τον «Σύγχρονο Δήμο» του Θόδωρου Μουριάδη, Νίκος Σουλίδης, μιλάει στο KAVALAPOST για το υφιστάμενο προεκλογικό κλίμα, για τις «καινές ιδέες» και τις «κενές υποσχέσεις», αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο θα αναπροσαρμόσουμε την πορεία μας και τις αρχές μας.
Εδώ που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι παλεύουν να δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είναι
Η ενασχόληση με τα κοινά έχει τη γοητεία της προσφοράς, αλλά έχει και παγίδες, για υποψήφιους, αλλά κυρίως για τους ψηφοφόρους και εν τέλει για την ίδια την τοπική κοινωνία. Υπάρχει χάρτης για να αποφύγει κάποιος αυτές τις… προεκλογικές νάρκες;
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει κανείς ασχολούμενος με τα κοινά είναι η διολίσθηση στον λαϊκισμό, στη φτηνή παροχολογία, τη μεγαλομανία του ότι όλα λύνονται με μαγικούς τρόπους πάντοτε κατόπιν ενεργειών του ή την ψευδαίσθηση ότι η πλειοψηφία του κόσμου παρασύρεται από το φαίνεσθαι και δεν εξετάζει το περιεχόμενο. Μία ματιά στη μικρή κλίμακα της προεκλογικής περιόδου που διανύουμε αρκεί, για να διαπιστώσεις ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό ακόμη και στο αυτοδιοικητικό επίπεδο. Εδώ που όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, που η ψήφος έχει σαφώς πιο προσωπική χροιά, συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι παλεύουν να δείξουν κάτι άλλο από αυτό που είναι μεγεθύνοντας τελικά την πραγματικότητά τους.
Στον μικρόκοσμο των υποψηφίων βλέπουμε ανθρώπους να πιάνονται από αφορμές για να προκαλέσουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους
Και εφόσον εντοπίζετε -από τα συμφραζόμενα εξαγόμενο το συμπέρασμα- τόσες παθογένειες στον προεκλογικό πολιτισμό, γιατί να θέσει κάποιος υποψηφιότητα; Υπάρχουν αιτίες που γεννάνε αυτό το κλίμα;
Αναζητώντας τις αιτίες είναι αναπόφευκτη η συνάντηση με τον χρυσό νόμο της αγοράς, αυτόν της προσφοράς και της ζήτησης. Θεωρείται από ικανή ομάδα υποψηφίων πως πρέπει να «πωλήσουν» στους ψηφοφόρους αυτό που (φαντάζονται ότι) εκείνοι χρειάζονται να «αγοράσουν». Στον μικρόκοσμο των υποψηφίων περιφερειακών, δημοτικών και τοπικών συμβούλων του τελευταίου διμήνου βλέπουμε ανθρώπους να πιάνονται από αφορμές, για να προκαλέσουν θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Άλλους να υπόσχονται ότι μπορούν να λύσουν κάθε είδους πρόβλημα (ακόμη και αν δεν έχουν ιδέα πού πρέπει να απευθυνθούν, για να το κάνουν). Να παρεμβαίνουν με δημόσιες μεγαλοστομίες σε θέματα που θεωρούν ότι θα τραβήξουν την προσοχή και να χρησιμοποιούν αφορμές που -κακώς φυσικά- δίνονται, για να διοργανώσουν κυνήγι μαγισσών. Έχει όλο αυτό νόημα; Αποτιμάται σε ψήφους, όταν γίνεται το εκλογικό ταμείο; Μπορεί ναι, πιθανότατα όχι. Σε κάθε περίπτωση όμως αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παθογένειες της κοινωνίας μας και μία από τις πρώτες μεταβλητές που οφείλουμε να αλλάξουμε στην κοινή μας εξίσωση.
Υπάρχει θεραπεία για να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Όταν οι διαφωτιστές επανέφεραν στον δυτικό πολιτισμό τη συζήτηση περί κοινωνικού συμβολαίου, στοχάστηκαν πάνω στην αναγκαία ισορροπία μεταξύ φυσικών και νομικών δικαιωμάτων. Με λίγα λόγια πάνω στο τι οφείλει η κάθε μονάδα να εκχωρήσει από τις ελευθερίες της, προκειμένου να χτιστεί ένα βιώσιμο σύνολο. Μικρή σημασία έχει αυτήν τη στιγμή το μοντέλο που τελικώς επικράτησε και το πού αυτό οδήγησε. Το πραγματικά σημαντικό είναι ότι μετά από δεκατρία χρόνια βάναυσης οικονομικής και όχι μόνο επίθεσης σε όλα όσα για δεκαετίες θεωρούνταν δεδομένα, μετά από δύο χρόνια πανδημίας και στο μέσο ενός πολέμου στη γειτονιά μας με όλες τις συνέπειες που αυτός προκαλεί, οφείλουμε όλοι να κοιτάξουμε τους εαυτούς και τις ζωές μας από απόσταση και να αναπροσαρμόσουμε την πορεία και τις αρχές μας.
Σε ένα πολυπληθές συλλογικό όργανο, όπως το Δημοτικό Συμβούλιο, είναι ωφελιμότερο να ασχοληθεί ο καθένας με αυτά που γνωρίζει
Έκαστος στο είδος του… Μήπως τελικά αυτό λείπει από την πολιτική ζωή, το να ασχολούνται άνθρωποι με ένα αντικείμενο το οποίο γνωρίζουν πολύ καλά;
Χρωστάμε στο σήμερα, το χθες και -κυρίως- το αύριο μία στροφή προς την ειλικρίνεια, μία επανάσταση του αυτονόητου, όπως λέει ένας καλός φίλος. Οι ασχολούμενοι με τα κοινά σήμερα, χθες δεν ασχολούμασταν με αυτά. Όπως όλοι οι άνθρωποι ούτε τα γνωρίζουμε όλα, ούτε μπορούμε να τα λύσουμε όλα. Σε ένα πολυπληθές συλλογικό όργανο, όπως το Δημοτικό Συμβούλιο, είναι ωφελιμότερο να ασχοληθεί ο καθένας με αυτά που γνωρίζει από την καθημερινή του τριβή μαζί τους και για τα υπόλοιπα να εκφράζει απλώς το δημοκρατικό αισθητήριό του.
Δεν είναι και λίγο -θα το θέσω διακριτικά- άκομψο σε μια μικρή κοινωνία να προσπαθείς να πείσεις κάποιον που σε γνωρίζει για κάτι που δεν είσαι, δεν πρεσβεύεις και εν τέλει δεν μπορείς να προσφέρεις και να δημιουργείς ένα άνευ ουσίας τοξικό κλίμα για μια ψήφο;
Όσοι προσεγγίζουμε τον κόσμο, για να κερδίσουμε τη συμπάθεια (και κατ’ επέκταση την ψήφο) του, οφείλουμε να θυμόμαστε πως μιλάμε με ανθρώπους που αύριο θα είναι και πάλι οι γείτονές μας. Οι καινές ιδέες που μπορούν να μας οδηγήσουν όλους ένα βήμα μπροστά είναι απαραίτητες, οι κενές υποσχέσεις απλώς μας εκθέτουν και μας κρατούν πίσω.
Καλό θα ήταν να ψηφιστούν άνθρωποι με νέα νοοτροπία και λογική, όχι απλώς νέοι σε ηλικία
Πάγιο προεκλογικό κλισέ, αλλά θα το ρωτήσω: Γιατί να ψηφίσει ο κόσμος τον Νίκο;
Σε προσωπικό επίπεδο μπήκα πολλές φορές στον πειρασμό να απαντήσω στο «γιατί να ψηφίσουν εσένα» με το εύκολο και τετριμμένο «επειδή πρέπει να δώσουμε σκυτάλη στους νέους», αλλά το απέφυγα με θρησκευτική ευλάβεια. Καλό θα ήταν να ψηφιστούν άνθρωποι με νέα νοοτροπία και λογική, όχι απλώς νέοι σε ηλικία. Άνθρωποι που προτιμούν να γίνουν ωφέλιμοι με τη δουλειά τους, παρά ευχάριστοι με τον λόγο τους. Ένας τέτοιος θα ήθελα να είμαι και εγώ στη συνείδηση όσων με προτιμήσουν. Είναι χρέος όλων μας να κάνουμε το μικρό βήμα σήμερα, ώστε τα παιδιά μας να χρησιμοποιήσουν αυτό το σκαλοπάτι ως αυτονόητη βάση αύριο.
Σύντομο βιογραφικό του Νίκου Σουλίδη
- Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καβάλα
- Σπούδασα στη Νομική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
- Από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι σήμερα ασκώ μάχιμη δικηγορία
- Είμαι παντρεμένος με την εκπαιδευτικό Τασούλα Μελισσοπούλου και έχω δύο υπέροχους γιους, τον Ιορδάνη και τον Γιώργο
- Είμαι ιδιώτης δικηγόρος. Τα τελευταία χρόνια εκπροσωπώ το Κέντρο Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας ΑΜ-Θ και τον Οργανισμό Λιμένος Καβάλας
- Από τον Ιανουάριο του 2020 είμαι αντιπρόεδρος της Δημοτικής Κοινωφελούς Επιχείρησης ΔΗΜΩΦΕΛΕΙΑ
- Εκλέχθηκα μέλος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καβάλας το 2018 και πρόεδρός του τον Ιανουάριο του 2023