Το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, η εταιρία «Λυκόφως» και ο Θοδωρής Γκόνης φιλοτέχνησαν «Το σφαγείο του έρωτα» μια παράσταση η οποία για τρία Σαββατοκύριακα του Απριλίου 2022 θα φιλοξενείται στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου [δείτε εδώ φωτογραφίες από την παράσταση, διαβάστε εδώ και εδώ και εδώ λεπτομέρειες για την παράσταση].
Η δημοσιογράφος, Αναστασία Θεοδοσίου αναδομεί την παράσταση και εξηγεί γιατί «γίνεται το μέσο στη μετάδοση ηχηρών κοινωνικών μηνυμάτων από το χθες στο σήμερα» χωρίς να διδάσκει, χωρίς να ηθικολογεί και φυσικά χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην άρτια θεατρική και μουσική δομή της.
Το έργο «στέκεται» αντικειμενικά και γίνεται το μέσο στη μετάδοση ηχηρών κοινωνικών μηνυμάτων από το χθες στο σήμερα
«Το Σφαγείο του Έρωτα». Από την Παλαιά Διαθήκη και το Κοράνιο, στην Πινακοθήκη ερωτικών φονικών, στις ρεμπέτικες μαχαιριές και σε εθνικο-θρησκευτικά ερωτικά φονικά.
Μέσα από τη μουσική παράσταση του Παντελή Μπουκάλα «Το Σφαγείο του Έρωτα» βασισμένο στο βιβλίο «Το αίμα της Αγάπης», σε σκηνοθεσία, Θοδωρή Γκόνη, αναλύεται πολυεπίπεδα, με προσεγγίσεις της δημοτικής ποίησης, της λαογραφίας, της θρησκείας και της τέχνης της μουσικής ο όρος «Γυναικοκτονία», ο οποίος επί της ουσίας αναφέρεται στη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών λόγω του φύλου τους, ως ένα υπαρκτό κοινωνικό φαινόμενο, τόσο σε αναπτυγμένες όσο και σε υποανάπτυκτες χώρες.
Το στοιχείο της παράστασης, πέραν του «σημειώματός» της που δεν είναι άλλο από τους εξαίρετους συντελεστές της, σχετίζεται και με τα έντονα στοιχεία του θεατρικού φωτισμού της, «φωτίζοντας» επί της ουσίας όλη την πορεία του φροντιστηρίου των αιώνων, με πιο industrial και urban χαρακτηριστικά, «συνθέτοντας» ένα σκηνικό από βουκολικές εκφράσεις και ήχους, με αστικό φωτισμό και θρησκευτικά στοιχεία που φώτισαν το ίδιο το σημείωμά της: κείμενο, σκηνοθεσία, ερμηνεία. Επί της παρούσης, επειδή ο φωτισμός προσέθεσε ένταση, δυναμισμό και τελικά ενδιαφέρον στον εξωτερικό χώρο (επί της σκηνής), καθώς και στον εσωτερικό (κόσμο) των θεατών, μπορεί να χαρακτηριστεί και ως «δραματικός».
Και ο Θοδωρής Γκόνης γνωρίζει πολύ καλά ότι η σκηνική όψη αποτελεί ένα από τα κύρια συστατικά του θεάτρου, καθώς ό,τι βλέπουμε είναι φως που διαχέεται στον χώρο και φτάνει στα μάτια μας. Το φως αυτό αποτέλεσε και στο «Σφαγείο του Έρωτα» την πλοκή πολλών ιστοριών οι οποίες στην ουσία συνθέτουν μια ιστορία που την ερμηνεύει ο καθένας κατά το δοκούν, αρκεί να «ξυπνήσει» από το όνειρο.
Το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα επεξηγεί, υπονοεί, προοικονομεί, κρύβει, οδηγεί το βλέμμα, συνεισφέρει σε μοναδικές-ατομικές ποιότητες στην ιστορία και επιπρόσθετα, αν και βιώνουμε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί η προκατάληψη, το έργο «στέκεται» αντικειμενικά και γίνεται το μέσο στη μετάδοση ηχηρών κοινωνικών μηνυμάτων από το χθες στο σήμερα.
Με τις πολύ έντονες ερμηνείες των Άννα Καλαϊτζίδου, Μιχάλη Τιτόπουλου και Μαρίας Χάνου και την υπέροχη μουσική συνύπαρξη των Αθηνά Λαμπίρη, Τάσου Μισυρλή και Δημήτρη Χατζηζήση «φωτίστηκε»… ηχηρά πλήθος ιστοριών -πίσω από τη βασική ιστορία- που είναι πέρα από τη γυναικοκτονία, η έμφυλη βία σε όλες τις μορφές της, με την κάθε ιστορία να έχει τη δική της «παλέτα», την οποία το σύνολο των συντελεστών της παράστασης, παρέθεσαν στο κοινό συνολικά και αριστοτεχνικά.