Toυ Μιχάλη Λυχούνα
Όχτύπησε το τηλέφωνο στις εννιά το βράδυ πριν από λίγες μέρες στην Καβάλα και διάβασα το όνομα της συγκατοίκου του πρώτου ορόφου στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη, βαρυγκόμησα ψιθυρίζοντας τι έγινε πάλι, θα βρούμε λύση με τις θέσεις πάρκινγκ; Μάζεψα τα αποθέματα καλής διάθεσης και απάντησα για να την ακούσω τρομοκρατημένη να λέει, «ο Βαγγέλης είχε πρόβλημα με την αναπνοή του, τον μετέφερα στα επείγοντα του ΑΧΕΠΑ, αλλά όταν φτάσαμε είχε καταρρεύσει και τον παρέλαβαν αναίσθητο. Δεν ξέρω πώς είναι, κατέληξε». Με τα πόδια μου να τρέμουν, σε σύγχυση και αμηχανία ψέλλισα, δηλαδή να έρθω; Η απάντηση με έκανε να καταλάβω πως η κατάσταση δεν ήταν μιας κρίσης αλλεργίας, αλλά κάτι πιο σοβαρό. Οι φίλοι με πήγαν σπίτι, πήρα το αυτοκίνητο και μέσα σε αναφιλητά και αγωνία πήρα τον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη τηλεφωνώντας σε στενούς συγγενείς.
Στη μέση της διαδρομής χτύπησε ξανά το τηλέφωνο και δεν ήξερα τι θα ακούσω. Η καλή γειτόνισσα μου έδωσε να μιλήσω σε μια γιατρό για να πάρει ιστορικό. Την ενημέρωσα, ζήτησε τον φάκελό του, της είπα πως είναι στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη και εγώ ήμουν καθ’ οδόν. Λίγο αργότερα το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Του είχαν κάνει τραχειοτομή, είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του και έδινε πληροφορίες με το κινητό. Με περίμεναν με τον φάκελο. Ηταν περασμένα μεσάνυχτα όταν έφτασα στο σπίτι, μάζεψα λίγα πράγματα, άρπαξα τον φάκελο (άψογα οργανωμένο) και έφυγα για το ΑΧΕΠΑ. Στο χάος μιας εφημερίας με έστειλαν στην ΩΡΛ κλινική. Τον βρήκα στο κρεβάτι να αναπνέει με θόρυβο, ταλαιπωρημένο, αλλά καλά.
Ανταλλάξαμε βλέμματα και σφίξαμε τα χέρια και πήγα στη γιατρό με τον φάκελο. Μόλις άρχισε να τον ξεφυλλίζει και να ζητάει πληροφορίες, με ρώτησε, τι σας είναι; ΣΥΖΥΓΟΣ απάντησα, αυθόρμητα ή και απότομα. Χωρίς σήκωμα φρυδιών ή αλλαγή τόνου φωνής συνεχίσαμε την ανάλυση του ιστορικού του ασθενούς. Αφησα τη γιατρό να μελετήσει τον φάκελο και πήγα στον θάλαμο να περιποιηθώ τον Βαγγέλη. Σε λίγο εμφανίστηκε ο προϊστάμενος των νοσηλευτών για να συμπληρώσει τον φάκελο. Και ανάμεσα στο τι φάρμακα παίρνει, έχει πίεση ή σάκχαρο, η ίδια ερώτηση, τι του είστε; ΣΥΖΥΓΟΣ επανέλαβα με περισσότερη αυτοπεποίθηση και συνεχίσαμε τη συμπλήρωση του φακέλου.
Τις επόμενες δύο μέρες που ρώτησα για την εξέλιξη της κατάστασης, δεν υπήρξε επανάληψη της ερώτησης. Προφανώς είχε γίνει πια γνωστό. Φάνηκε άλλωστε όταν στην ομαδική επίσκεψη των γιατρών, η θεράπουσα αναφέρθηκε στην ενημέρωση που έλαβε από τον ΣΥΖΥΓΟ.
Υστερα από περισσότερα από είκοσι χρόνια κοινής ζωής είχαμε αποφασίσει να κάνουμε σύμφωνο στις αρχές του 2020. Ήμασταν πια μεγάλοι, μαζί και δεμένοι. Η πανδημία μάς πρόλαβε και παραλίγο να μας χωρίσει. Οταν οι γιατροί ήταν απελπισμένοι, αποφάσισαν να με βάλουν σε ένα κλινικά δοκιμαζόμενο φάρμακο, κάλεσαν την αδελφή μου ως στενότερη συγγενή. Εκείνη πάλι θεώρησε υποχρέωσή της να ζητήσει τη συναίνεση του συντρόφου μου, έστω και χωρίς χαρτιά. Της το χρωστώ, όπως και τόσα άλλα. Τις μέρες πριν από την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο, σκεφτόμουν πώς θα προστατέψω τον Βαγγέλη για να μείνει στο σπίτι μας χωρίς να τον γδάρει η εφορία ως εξωτικό και τα μηνύματα με τη δικηγόρο μου πηγαινοέρχονταν μόλις έπεφτε λίγο ο πυρετός μου. Δεν θυμάμαι πια τι με ταλαιπωρούσε περισσότερο, το μέλλον μου ή το δικό του. Κάναμε σύμφωνο τον Απρίλιο του 2021.
Δεν αποκτήσαμε παιδιά. Με πονάει ακόμη. Ημασταν μάλλον άτυχοι χρονικά. Ηταν νωρίς όταν, στέρεοι στη σχέση μας, βλέπαμε μακριά, πέρα από εμάς και ήμασταν σε κατάλληλη ηλικία. Κακοί γονείς πάντως δεν θα γινόμασταν. Με οδηγό την αγάπη που ζήσαμε στις οικογένειές μας, θα πορευόμασταν. Το 2006 έκανα την πρώτη συνάντηση στη Βοστώνη με τον ψυχίατρο που εκπροσωπούσε ένα κερδοσκοπικό (μη σας παρασύρουν οι ηθικολόγοι του δωρεάν, υπηρετούν τους πλούσιους και διάσημους) οργανισμό που ειδικευόταν στην παρένθετη μητρότητα. Αφού τελείωσε με τον ιατρικό μου φάκελο, συμπλήρωσε το κοινωνικό/ψυχιατρικό μου προφίλ, με ρώτησε, έχετε κάτι να ρωτήσετε. Στις ΗΠΑ, τον ρώτησα, υπάρχει ήδη μια γενιά παιδιών που έχει μεγαλώσει σε ομόφυλες οικογένειες, υπάρχουν μελέτες που να δείχνουν παρεκκλίσεις από τον κανόνα; Επηρεάστηκαν τα παιδιά από τις επιλογές των γονιών; Οχι ήταν η κατηγορηματική απάντηση και με ήσυχη συνείδηση αναζήτησα τις νομικές και άλλες συνέπειες. Τότε ήρθα αντιμέτωπος με το αδιέξοδο να έρθουμε στην Ελλάδα με ένα παιδί με αμερικανική υπηκοότητα, με τα ονόματά μας στο πιστοποιητικό γέννησης, που δεν θα ήταν δικό μας, αλλά θα έπρεπε να πάμε στο δικαστήριο να μας δώσει την άδεια! Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά η κατάσταση παραμένει αμετάβλητη. Τελικά η αγωνία της προστασίας των παιδιών έγειρε την πλάστιγγα. Καλά εμείς, μου είπε τότε ο Βαγγέλης, σκέφτεσαι όμως τι θα υποφέρουν τα παιδιά μας αν τα πηγαίνουν στο σχολείο στη Θεσσαλονίκη δύο μπαμπάδες; Πικρή αλήθεια. Χαίρομαι και θαυμάζω τα παιδιά και τους ομόφυλους γονείς τους που πηγαίνουν γελαστοί στο σχολείο το πρωί. Για εμάς ήταν νωρίς και δεν ζούσαμε στη Ν. Αγγλία ή την Καλιφόρνια.
Ο ερωτικός προσανατολισμός μου δεν ήταν κυρίαρχος στις επιλογές μου στη ζωή. Το ’80 κάποιοι θεωρούσαν πως το να σπουδάζεις στη Φιλοσοφική του ΑΠΘ και να επιθυμείς άτομα του ίδιου φύλου ήταν διαβατήριο για την Αριστερά. Εγώ είχα φωτογραφίες της Θάτσερ στο φοιτητικό μου διαμέρισμα. Πίστευα και πιστεύω στην ιδιοκτησία ως καλύτερο μηχανισμό των ατομικών ελευθεριών, στις υποχρεώσεις μου ως άτομο και στον περιορισμό των δυνατοτήτων του κράτους (και όσων το επηρεάζουν) να καθορίζουν τη ζωή μου ως παντογνώστες. Η άλωση της Δεξιάς, από τους Ρεπουμπλικανούς των ΗΠΑ έως τη Ν.Δ. της Ελλάδος από ηθικολόγους παραδοσιακούς με αυταρχικά χαρακτηριστικά έχει άρει ουσιαστικά μια από τις βασικές παραμέτρους της ιδεολογίας της Κεντροδεξιάς, την αποφυγή της αριστερής ορθοδοξίας. Οι δυτικές κοινωνίες άντεξαν ως μηχανισμοί ενσωμάτωσης, όχι ως μηχανισμοί συμμόρφωσης στις κρατικές επιλογές. Αυτή άλλωστε παραμένει και η βασική πηγή της δημιουργικής τους ανανέωσης. Αν μάλιστα το δει κάποιος πιο ψύχραιμα, όπως ο Economist πριν από πολλά χρόνια, όταν τάχθηκε υπέρ του γάμου των ομοφύλων, η επιθυμία τους για να τον πετύχουν φανερώνει και την ισχύ των παραδοσιακών σχέσεων, ας το γιορτάσουν λοιπόν οι οπαδοί της παράδοσης και ας ασχοληθούν με το ποσοστό των διαζυγίων… που είναι πλέον το ίδιο και για ομόφυλα ζευγάρια σε ΗΠΑ και Βρετανία!
Δεν γνωρίζω το μέλλον του κ. Στέφανου Κασσελάκη στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος. Ο θορυβώδης τρόπος επέλασής του και με τα ιδιαίτερα στοιχεία της προσωπικής του ζωής έφεραν ανάμεσα στα άλλα τη σχέση και τον γάμο του με άτομο του ιδίου φύλου στον κοινό λόγο και στην καθημερινότητα του συνόλου της κοινωνίας. Την εξοικείωσε με το ζήτημα απότομα, αλλά αποτελεσματικά. Δεν υπάρχει πλέον λόγος καθυστέρησης ή αναβολών και μάλιστα χωρίς πειθαναγκασμούς. Δεν θα γίνουμε και ΚΚΕ, ας το κάνει ο Μητσοτάκης όπως η Mέρκελ, κατά συνείδηση (η ίδια δεν το ψήφισε). Εγώ πάντως αισθάνομαι την ανάγκη, έστω και αν είπα το ΣΥΖΥΓΟΣ και με άκουσαν σε ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις, να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Στέφανο, έκανε τη διαφορά!
Πηγή: kathimerini.gr