Ξυπνάω κάθε μέρα σε έναν κόσμο, έναν κόσμο σχεδόν κινηματογραφικό. Έναν κόσμο, ο οποίος δεν αποδίδει την αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά την υποκειμενική παραμόρφωση που του προσδίδουν οι καθημερινοί ήρωες που βρίσκονται σε ηθική ή ψυχολογική κρίση.
Έναν κόσμο που μου κλέβει τις εβδομάδες, τις μέρες, τις ώρες… και μαζί την ελευθερία στο όνομα της “ατομικής ευθύνης.
Ανάμεσα στη θλίψη και στο τίποτα που μου δημιουργεί το κενό της απουσίας συμμετοχής στη ζωή έχω επιλέξει συνειδητά την θλίψη.
Κοιτάζω από το παράθυρό μου, ίσως το μόνο συνδετικό στοιχείο με την εικονική πραγματικότητα του νέου κόσμου των “μη-τόπων”, και βλέπω μόνο δρόμους φαντάσματα, γειτονιές φαντάσματα και ζωές φαντάσματα, λες και τα κτίρια, τα φανάρια και οι γεμάτοι κάδοι σκουπιδιών -με τα υπολείμματα του καταναλωτισμού- παραμένουν ακίνητα, παραμορφωμένα σαν πάχνη στις παρυφές της όρασης μου.
Τα αναμμένα φώτα των στύλων μοιάζουν να εκπέμπουν το λευκό φως του θανάτου, πάνω στους άδειους δρόμους, τις πλατείες και τις έρημες παιδικές χαρές ή τουλάχιστον έναν υπαινιγμό του. Η μόνη κίνηση είναι αυτή των δέντρων και ο ήχος του ανέμου που περνάει μέσα από τα φύλλα και τα κλαδιά τους θυμίζει χορό αρχαιοελληνικής τραγωδίας και το πνιχτό ανάθεμα των δεινών τους.
Οι προσόψεις των καταστημάτων είναι κλειστές και σκοτεινές εβδομάδες τώρα. Ο θόρυβος που κυριαρχούσε πριν, νιώθεις ότι δεν έχει φύγει, απλώς έχει απορροφηθεί σαν από ανθρώπινα πνευμόνια και βαστιέται εκεί μέσα για να αφεθεί ελεύθερος κάποια στιγμή.
Νιώθω σαν ξένος μέσα στην ίδια μου την πόλη.
Βρίσκομαι σε έναν εξωτερικό κόσμο αλλοιωμένο και στυλιζαρισμένο. Παλεύω με αφύσικα σχήματα, παραμορφωμένη προοπτική και δυσανάλογους όγκους. Ακόμη και στο φως της μέρας οι σκιές μοιάζουν ζωγραφισμένες, οι ανθρώπινες φιγούρες σε ουδέτερο φόντο και σε στατικές πόζες.
Οι εικόνες που αντικρίζω δεν είναι παρά ένα μονταρισμένο σύμπλεγμα, μια αναπαράσταση που η σύνθεσή της συγκροτείται σαν μοντάζ. Δεν βασίζονται στην εποπτεία μιας και μόνης οπτικής γωνίας, αλλά σε μια ενοποίηση μεμονωμένων οπτικών δεδομένων. Μια συνεχή γραμμή, ένα μωσαϊκό μικρών γραμμών που οι διάφοροι συνδυασμοί τους παράγουν την εντύπωση μιας φόρμας συνεχούς ροής ή την κίνηση μια γραμμής αδιάκοπης.
Η μόνη ασυνέχεια είμαστε εμείς.
Αυτά τα ασυνεχή όντα, άτομα που πεθαίνουν μόνα σε μια ακατανόητη περιπέτεια, με τη νοσταλγία της χαμένης συνέχειας. Η φθαρτή ατομικότητα που αποτελούμε έχει γίνει ένα τρομακτικό όπλο. Ένα όπλο που δεν αφήνει ίχνη και δεν κάνει θόρυβο.
Τρέμω για άσχετα πράγματα, αγνοώντας τον αληθινό τρόμο, χωρίς να είμαι άλλωστε διατεθειμένος να τρομάξω. Νιώθω να με δυναστεύουν χωρίς να έχω την δυνατότητα δημοκρατικής κυριαρχίας του λογικού πάνω στο πεπρωμένο.
Πρέπει να τα δεχθώ όλα αυτά σαν πεπρωμένο;
Σαν μια διαταραγμένη τυραννία;
Ο δρόμος της επιστροφής προς τις ζωτικές και δημιουργικές δυνάμεις μου, θα περάσει μέσα από την εσωτερική αναρχία που χρόνια τώρα με έχει καταβάλλει. Το όνειρο τώρα έχει γίνει εφιάλτης, και οι αμαρτίες δικαιώνονται με την ενοχή, και όλα μαζί ένα χαρμάνι που ανακατεύει τα σωθικά μου, ξερνώντας από μέσα μια πρωτόγονη δημιουργική αιτία.
Τα αντικείμενα και οι μορφές πλέον αναδεικνύονται σε σύμβολα συνάντησης της δημιουργικότητας με την εσωτερική αταξία που διαταράσσει την ψυχική μου ουσία. Μια επιβλητική επέμβαση στα στοιχεία της πραγματικότητας.
Χαμένος εκεί μέσα στα μικρά ασήμαντα αντικείμενα της ζωής μου, ψάχνω να βρω ολόκληρο το σύμπαν σε αυτά. Μπορεί η Γη της Επαγγελίας να έχει μετατραπεί αμετάκλητα σε χαμένο παράδεισο, και το ρομαντικό κοσμοείδωλο σε τραγωδία με θύματα εμάς τους ίδιους, δεν θα παραδοθώ όμως στην ενοχή ενός κόσμου που έχει χάσει την συνοχή του.
Θα παραμείνω ο έκπτωτος ήρωας που ζει τη διάσχιση του μέλλοντος ενός κόσμου σε διαρκή εκκρεμότητα μέσω της αναμονής όχι της εκπλήρωσης, αλλά της μη εκπλήρωσης των ονείρων που μπήκαν σε καραντίνα.
Ο Κωνσταντίνος Δέδες είναι συγγραφέας