21ος αιώνας… Η ανθρωπότητα θα περίμενε κανείς πως θα είχε λύσει τα ζητήματα φτώχειας, ανεργίας, πείνας και η επιστήμη θα εξελισσόταν υπέρ του ανθρώπου. Περιμέναμε ιπτάμενα αυτοκίνητα και παραλάβαμε μνημόνια, οικονομικές κρίσεις, Τσίπρες, Μητσοτάκηδες και… μια πανδημία. Είναι γεγονός ότι ο «σύντροφος» κορονοϊος τούς ξεβράκωσε. Τόσα χρόνια οι μειώσεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, ο ελλιπής εξοπλισμός των νοσοκομείων, η πενιχρή κρατική χρηματοδότηση, τα ελάχιστα κρεβάτια ΜΕΘ είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αυτών που μας καλούσαν να χειροκροτήσουμε απ’ τα μπαλκόνια μας τους εργαζόμενους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Καλά και τα χειροκροτήματα όμως δεν θα σώσουν τον διασωληνωμένο στην εντατική! Ταυτόχρονα μας ρίχνουν το μπαλάκι της «ατομικής ευθύνης».
Εμείς, κύριοι, αγαπάμε τους συναδέλφους μας, τους γονείς μας, τους γείτονες μας και τον φτωχό λαό μας και όντως έχουμε δείξει ατομική ευθύνη. Εσείς; Αναλαμβάνετε την ευθύνη για όλα αυτά τα χρόνια;
Για ακόμη μια φορά ζούμε μια εκπληκτική αντίφαση!
Αυτοί που τόσα χρόνια υπονόμευαν τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και μας έφερναν σαν πρότυπο την ιδιωτική ασφάλιση και τις ιδιωτικές κλινικές, σήμερα μιλάνε για την αναγκαιότητα της δημόσιας υγείας! Δεν μας πείθουν τα κροκοδείλια δάκρυα τους. Αύριο θα συνεχίσουν το τροπάριο το γνωστό.
Μάθαμε να ζούμε στην αντίφαση είναι η αλήθεια… Έτσι είναι η σημερινή κοινωνία. Βλέπεις το υπερλούξ ξενοδοχείο και απέναντι τον άστεγο. Βλέπεις τα υπερπολυτελή σκάφη και δίπλα τις ψαρόβαρκες που παλεύουν. Μεγαλώνουν τα εργοστάσια και μικραίνουν τα μεροκάματα. Το άσχημο είναι ότι συνηθίσαμε! Επιβάλλεται εδώ και τώρα να ξεβολευτούμε. Συνηθίζουμε στην φρίκη ( βλέπε πόλεμο) και αυτό προσωπικά με προβληματίζει πολύ! Εδώ θα μου πείτε συνηθίσαμε τον Τραμπ που μπροστά στην υγεία του λαού έβαλε ξεκάθαρα τα κέρδη των Αμερικανών βιομηχάνων… Το ίδιο φυσικά κάνουν και τις κυβερνήσεις των υπολοίπων χωρών όπως και της δικής μας. Στην Ιταλία την ώρα που τα οχήματα του στρατού μετέφεραν τους χιλιάδες νεκρούς, χιλιάδες εργαζόμενοι συνωστίζονταν στα εργοστάσια. Ξεκάθαρα μπίζνες λοιπόν και η φτωχολογιά θάβει τους νεκρούς σε μαζικούς τάφους… Τι ζούμε!
Πίσω στα εγχώρια…
Μας λένε για μέτρα στήριξης των εργαζομένων την στιγμή που χιλιάδες θα μείνουμε άνεργοι και άλλοι τόσοι δουλεύουμε χωρίς μέτρα προστασίας, με πενιχρούς μισθούς και άφαντα δικαιώματα. Μας λένε «Μένουμε σπίτι» και τον Μάιο ξεκινάνε οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ! Και κρούω τον κώδωνα… μην σας παρασύρουν μετά οι κυβερνητικές σειρήνες ότι μας βγάλανε απ’ την πανδημία και μας έσωσαν!!! Μην ξεχάσετε πάλι!
Οι μέρες για εμένα κυλούν γρήγορα έχοντας το 3 μηνών κοριτσάκι μου. Βάζω πλυντήρια, απλώνω, σιδερώνω, μαγειρεύω, στέλνω 2 πάω σούπερ μάρκετ, ταΐζω, αλλάζω, μπανιαρίζω το μωρό, κυνηγάω μονίμως τις προσφορές ειδικά στις πάνες, σκέφτομαι πως θα είναι όταν θα γυρίσω στη δουλειά και θα έχω και ένα μωρό. Μόνιμος αυτός ο προβληματισμός. Έχω ευτυχώς δίπλα μου έναν άνδρα που μοιραζόμαστε τα βάρη και παλεύουμε από κοινού. Όμως δεν αρκεί… Δυστυχώς, στη σημερινή κοινωνία η ανατροφή του παιδιού είναι ατομική υπόθεση (επομένως και ατομική ευθύνη… θα μας φάει αυτή η ατομική ευθύνη).
Κάποτε σε μία χώρα όχι και τόσο μακρινή η μητρότητα ήταν ιερή… η μητέρα έμενε στο σπίτι (όχι λόγω πανδημίας) για 2 χρόνια με πλήρης αποδοχές από την εργασία της. Το παιδί πήγαινε στο σχολείο και δεν πλήρωνε ούτε την ξύστρα. Λάμβανε σφαιρική γνώση. Η μητρότητα δεν στέκονταν η αφορμή για να απολυθεί η μητέρα. Να μην τα θέλω όλα δικά μου… Σήμερα έχουμε wi-fi… τότε δεν είχαν…
Σήμερα παρουσιάζουν την μητρότητα ως εμπόδιο στην καριέρα… Προτείνουν την κατάψυξη ωαρίων… Απολύουν… Εκβιάζουν ώστε να επιστρέψει η μητέρα στους 2 μήνες μετά την γέννα στην εργασία της… αλλά ναι… είναι ατομική ευθύνη η υπογεννητικότητα…
Μη μου πείτε πάλι να συμβιβαστώ με την ιδέα. Δεν πρόκειται… πριν από 80 χρόνια κάποιοι είχαν τραβήξει μπροστά την ανθρωπότητα και σήμερα κάνουμε βήματα πίσω με ταχείς ρυθμούς
Οι σκέψεις μου πολλές… Τι θα γίνει μετά; Πόσο θα αλλάξει η ζωή μας; Θα ζήσουμε καλύτερες ημέρες; Η απάντηση μόνο μία: Στο χέρι μας είναι! Όσο μένουμε σπίτι και μετά την πανδημία και κλαίμε την μοίρα μας δεν θα αλλάξει κάτι.
Έρχονται δύσκολες μέρες… οι εργοδότες θα ξεσαλώσουν πάλι… οι εργαζόμενοι θα φοβηθούν πάλι… θα μου λέτε «Δεν πειράζει που παίρνουμε 10 € μεροκάματο, ευτυχώς έχουμε δουλειά, κι ας μας ξεζουμίζουν… μη μιλάς θα σε απολύσουν». Μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν; Ξέρω… ξέρω… θα μου πείτε για πολλοστή φορά ότι τίποτα δεν αλλάζει και θα κλαίει ο καθένας κρυφά στο σπίτι του και θα βρίζει την τηλεόραση… γνωστή μέθοδος αλλά διόλου αποτελεσματική…
Εγώ λοιπόν είμαι πολύ αισιόδοξη! Τώρα όσο ποτέ είμαι έτοιμη να φτιάξω έναν κόσμο για την κόρη μου χωρίς πείνα, πολέμους, ανεργία, εκμετάλλευση και φτώχια. Έναν κόσμο που η επιστήμη θα εξυπηρετεί τον άνθρωπο. Έναν κόσμο που η όποια πανδημία θα αντιμετωπίζεται χωρίς οικονομικούς όρους. Έναν κόσμο που η αγκαλιά, η χειραψία και τα φιλιά θα είναι απαραίτητα! Έναν κόσμο που ο άνθρωπος θα είναι πραγματικά ελεύθερος!
Εσείς;
Η Βάσω Μπράτσου είναι Γεωπόνος-Τεχνολόγος τροφίμων και γραμματέας του Σωματείου Εμποροϋπαλλήλων και Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ν. Καβάλας