Τo Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ) επέστρεψε στο Φεστιβάλ Φιλίππων, παρουσιάζοντας το Σάββατο 18 Αυγούστου 2018 το «αντιηρωικό» έργο του Ευριπίδη «Ορέστης» σε νέα μετάφραση του ποιητή Γιώργου Μπλάνα και σε σκηνοθεσία του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΚΘΒΕ, Γιάννη Αναστασάκη (διαβάστε περισσότερα για την παράσταση εδώ).
Η ρηξικέλευθη σκηνοθετική ματιά του κ. Αναστασάκη, παρουσίασε στο σύνολό της μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, με ανθρωποκεντρική προσέγγιση, με επιρροές από το πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι της τρέχουσας δεκαετίας και σε εγχώριο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Το επίκεντρό του αφορούσε ουσιαστικά τα μετέωρα βήματα της νέας γενιάς, με διαχρονικά στοιχεία καθώς, ως γνωστόν ο «Ορέστης» είναι ένα σπουδαίο έργο που μιλάει πολύ για το σήμερα. Ουσιαστικά περιέγραψε μια γενιά που αυτοτιμωρείται μέσα από την τιμωρία της, γεγονός που αποτελεί σημείο των καιρών και κορυφή του παγόβουνου.
Ο «Ορέστης» του ΚΘΒΕ αποτέλεσε ακόμα μια παράσταση του 61ου Φεστιβάλ Φιλίππων στην οποία εντοπίσαμε και ροκ στοιχεία (προηγήθηκε ο «Αγαμέμνων» του Αισχύλου σε Παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου ως πρώτο έργο της τριλογίας της Ορέστειας), ενώ στο ίδιο πλαίσιο ένα από τα πιο δυνατά της στοιχεία ήταν η μουσική του Μπάμπη Παπαδόπουλου -κιθαρίστας του συγκροτήματος Τρύπες-, η οποία έδεσε σε μεγάλο βαθμό με τον χορό, αποτελούμενος από μια πλειάδα νέων και αρκετά δημιουργικών ηθοποιών, αλλά μόνο ως μουσικο-κινητικό αποτέλεσμα, (γιατί ροκ δε θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα κουστούμια των Αργειτισσών, συνομήλικες ομοϊδεάτισσες της Ηλέκτρας), με boho διάθεση και το τελευταίο trend, που δεν είναι άλλο από τα suede sandals με τακούνι.
Άξια αναφοράς η «καθαρή» ανάγνωση του έργου που βασίστηκε στη μετάφραση του Γιώργου Μπλάνα και στην εν γένει πρωτοτυπία του, καθώς ουσιαστικά δεν μετέφρασε κατά λέξη, αλλά προχώρησε σε «μετάπλαση» του λόγου του Ευριπίδη και της πιστής μεταφοράς του στο σήμερα, ενώ ως ποιητής κατάφερε να αναδείξει τα ποιητικά μέρη του έργου.
Δυνατή, άμεση και με μοναδική φωνητική τοποθέτηση η Ιωάννα Κολλιοπούλου στον ρόλο της Ηλέκτρας, η οποία «ισορρόπησε» ανάμεσα στην αίσθηση του τραγικού και στον ίδιο τον λόγο του Ευριπίδη, με χιουμοριστική, πολλές φορές, προσέγγιση πάνω στα ανθρώπινα και με σαρκασμό ακόμα και στις πιο τραγικές στιγμές (αν και κατά πολλούς, η κωμική ρήξη αποτέλεσε αρνητικό σημείο αναφοράς της παράστασης).
Τα + της παράστασης
- το εμπνευσμένο σκηνικό (Γιάννης Θαβώρης), στατικό αλλά φωτεινό και πολυδιάστατο! Ένα παλάτι-κτήριο (under construction) με σκαλωσιές και κορδέλες απαγόρευσης εισόδου, με αλληγορική σημασία και διαχρονικά στοιχεία, ξενίζει στην αρχή, αλλά « πείθει» στη συνέχεια
- η συγκρατημένη αισιοδοξία του θεατή μετά το τέλος της παράστασης με όπλο την Τέχνη του Θεάτρου… μιλάμε για όσα μας αφορούν διαχρονικά και τραγικά!