Πριν από 25 χρόνια, μια συνάντηση φοιτητών αρχιτεκτονικής από όλη την Ευρώπη έδωσαν ζωή στις καπναποθήκες της Καβάλας και δη στο σύμπλεγμα των καπναποθηκών πίσω από το Εργατικό Κέντρο. Μια δράση μεταξύ κάμπινγκ και workshop, ένα ενθουσιώδες βουητό νεαρών ανθρώπων που πέτυχαν πολλά περισσότερα από τους διαχρονικά υπεύθυνους χαρτοφυλακοφόρους για την αξιοποίηση του βιομηχανικού κληροδοτήματος της πόλης: «Ζωντάνεψαν» την ιστορία και την πρακτική και κοινωνική αξία αυτών των ιστορικών κτιρίων.
Καπναποθήκες: Μια συγκυρία συγκίνησης και νοσταλγίας
Γράφει η Τζίνα Σωτηροπούλου
Είδα τις προάλλες αυτήν τη φωτογραφία του Κωστή Καρπόζηλου (από την προεκλογική του περιοδεία στην Καβάλα) και κάπως μ’ έπιασε συγκίνηση και νοσταλγία.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο, στην Καβάλα, στις καπναποθήκες είχα μείνει πριν 25 χρόνια, το καλοκαίρι του 1999, σε ένα αρχιτεκτονικό EASA (European Architecture Student Assembly) κάτι μεταξύ κάμπινγκ και workshop (εργασία και κυρίως χαρά) που είχαμε διοργανώσει φοιτητές του ΕΜΠ.
Είχαμε λοιπόν κατασκηνώσει στις καπναποθήκες φοιτητές αρχιτεκτονικής από διαφορετικές ευρωπαϊκές χώρες. Προσθέσαμε τουαλέτες και ντουζ εξωτερικά, μια υπέροχη κούνια ανάμεσα στα κτίρια, πλωτές κατασκευές στη θάλασσα.
Οι ίδιες οι καπναποθήκες κουβαλούσαν και κουβαλούν τη μνήμη του τόπου. Το αποτύπωμα του καπνού. Την ιστορία της Καβάλας. Μιας πόλης πλούσιας σε εργατικά κινήματα με εξέχουσα τη μεγάλη καπνεργατική απεργία τον Μάιο του 1936.
Ήταν φανταστικά. Οι φωνές, τα γέλια και η μουσική αντήχησαν τόσο δυνατά τότε, που αν κάτσεις στον υπέροχο ενδιάμεσο υπαίθριο χώρο που δημιουργούν τα κτίρια μεταξύ τους, με αυτά τα εκπληκτικά μπαλκόνια/διαδρόμους σύνδεσης, έτσι όπως στέκεται ο Κωστής αποκλείεται να μην ακούσεις εκείνο το ενθουσιώδες βουητό της νιότης.
Οι αναμνήσεις είναι τόσο έντονες γιατί πατούν σε αυτήν τη μαγική λέξη που λέγεται μαζί. Που λέγεται παρέα. Φιλία. Συνεργασία. Άγγιξες, ένοιωσες, μοιράστηκες, κουβέντιασες. Μαζί με άλλους. Συμμετείχες.
Και βλέποντας σήμερα τις εγκαταλελειμμένες καπναποθήκες, αυτά τα εξαιρετικά βιομηχανικά κτίρια, δε σκέφτεσαι τι ωραία θα ήταν να μετατρέπονταν σε κοινωνική/συνεταιριστική κατοικία; Σε ζωντανό και φιλόξενο τόπο; Τιμώντας έτσι και την ιστορική, αρχιτεκτονική και πολιτιστική αξία των κτιρίων αυτών, αλλά και ολόκληρης της πόλης της Καβάλας;
*Η Τζίνα Σωτηροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Αρχιτέκτονας μηχανικός ΕΜΠ, με μεταπτυχιακές σπουδές σκηνογραφίας στο CSSD στο Λονδίνο. Ιδρυτικό μέλος του αρχιτεκτονικού γραφείου architectones02 και πιστοποιημένη εκτιμήτρια ακινήτων. Αρθρογραφεί πάνω σε θέματα αρχιτεκτονικής, πόλης και πολιτισμού στην εφημερίδα «Καθημερινή» και διατηρεί την διαδικτυακή πολιτιστική πλατφόρμα SLUS.GR. Συμμετείχε στην επιμέλεια του ελληνικού περιπτέρου στην 15η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας στο συμμετοχικό project του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων #ThisIsACo-op. Ζει και εργάζεται στο κέντρο της Αθήνας.