Του Στράτου Εμμανουηλίδη
Παιδεία
…τίποτα παραπάνω απ’ το προσάναμμα στη σπίθα που κουβαλάει ο καθένας μας σαν μοναδικό χάρισμα και στίγμα. Και μέσα απ’ το άναμμα αυτό να ευημερεί το άτομο και άρα η κοινωνία.
Ώρα 00:00
Η ελληνική οικογένεια μαζί με τις εκάστοτε ηγεσίες επιμένουν για δεκαετίες να κατασκευάζουν αντίτυπα δυστυχισμένων ανθρώπων με σφραγίδα δικηγόρου, μηχανικού, γιατρού. Επιτυχώς πνιγμένα όνειρα. Κόμπλεξ μη αυτοπραγματωμένων ανθρώπων, ματαιώσεις, φοβίες και έπειτα δυσλειτουργικές, τοξικές και βίαιες οικογένειες. Έχουμε μάλιστα την αυταπάτη να τους βαφτίζουμε όχι χρήσιμους γραφιάδες αλλά Επιστήμονες! Γιατί δεν θέλουμε, ούτε χρειαζόμαστε πια τους Άγιους Χειρώνακτες της Φύσης και της Τέχνης: αγρότες, ψαράδες, κτηνοτρόφους, υδραυλικούς, μπογιατζήδες, οικοδομούς, ναυπηγούς, βιοτέχνες… Τρέχουμε κουτσοί-στραβοί σαν εμένα να γίνουμε Επιστήμονες… Και έτσι Επιστήμη πια στην Ελλάδα μας δεν είναι η ιερή αφοσίωση μιας ολόκληρης ζωής να ψάχνει στα όρια της κατανόησης του κόσμου, αλλά το να κάθεσαι καλοντυμένος σε γραφείο με υπολογιστή και κλιματισμό.
Πολιτισμός
…το να νιώθεις τόσο βαθιά την έκσταση και το δράμα του, να γεννιέσαι και να πεθαίνεις που να θες να βρεις ένα όμορφο παραμύθι, ένα νόημα να διηγείσαι στον εαυτό σου και στους διπλανούς σου. Έναν Παρθένωνα, μια Σονάτα του Σεληνόφωτος, κάποιον βυζαντινό ύμνο, μια βάρκα στη θάλασσα, ένα φρέσκο ψάρι στο τραπέζι.
Ώρα 00:00
Νέτφλιξ, Χόλιγουντ, Ζάρα, Πάμπλικ, πολυεθνικά ωράρια, τζιν, αντίντας, νάικ, μπέργκερ, μπελβεντέρε, λάπτοπ, σμάρτφοουν, Μπίμπερ, Ριάνα, Μπιγιονσέ, Σνικ, Όχι δεν είναι Μαμά, εκφυλισμένοι Καζαντζίδηδες, προδομένοι μονίμως από σκάρτες γυναίκες που δεν τους αγάπησαν όσο η αθάνατη (προστατευτική όσο και χειριστική) ελληνίδα μάνα…
Το περιβόλι στο χωριό, παρατημένο.
Ο Χατζιδάκις, άγνωστη λέξη…
Οικονομία
…να νέμεις, μοιράζεις τα του σπιτιού σου. Έχουμε ένα πανέμορφο σπίτι με ανεξάντλητα φωτεινά δωμάτια και 10.000.000 φωτεινές ψυχές.
Ώρα 00:00
Στοιβαχτήκαμε 5.000.000 ψυχές, μισή Ελλάδα σε ένα ασφυκτικό δωμάτιο: Αθήνα, Θεσσαλονίκη… Ερημώνοντας ορεινούς και παραθαλάσσιους θησαυρούς, ακτές, χωράφια και καρπούς για να μεγαλοπιαστούμε στην Αθήνα. Μαζική νεανική ανεργία. Πώς αλλιώς όταν τα όνειρα, η όρεξη, η καύλα -να πω απλά- ενός παιδιού στραγγαλίζονται και ακρωτηριάζονται από νωρίς;
Πώς ακριβώς περιμένουμε ανθηρή οικονομία από βαθιά αντιπαραγωγικούς ανθρώπους αφού οι κακόμοιροι κατά βάθος δεν το γουστάρουν αυτό που κάνουν;
Δημοκρατία
…δύναμη του Λαού: κοινός τόπος και κοινός χρόνος, ιερή ατομική ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να συναποφασίζεις με τη φωνή σου, το μέλλον σου.
Ώρα 00:00
Ποια Δύναμη;
Χρεωμένοι μέχρι τα γόνατα και γι’ αυτό μονίμως εκβιαζόμενοι με τη θηλιά της πτώχευσης απ’ τους λίγους πλούσιους, όταν οι πολιτικές μας προσπαθούν να θεραπεύσουν τους πολλούς και όχι τα κέρδη τους.
Ποιος Λαός;
Ένας στους δύο περίπου Έλληνες ΔΕΝ θέλησε να συμμετέχει στην απόφαση του ποιος θα έχει το τιμόνι της χώρας στις εκλογές του 2019! Μάθαμε όμως να βρίζουμε τις ίδιες μας τις αντανακλάσεις που βρίσκονται κάθε τόσο στην εξουσία. Είμαστε -ας το παραδεχτούμε- οι περισσότεροι, υπνωτισμένοι βολεψάκηδες. Έχουμε (πρέπει να έχουμε) την ίδια ακριβώς ευθύνη με τον κάθε πρωθυπουργό και βουλευτή. Αυτή είναι η ΙΣΟΝΟΜΙΑ της Δημοκρατίας. Πού είναι η συμμετοχικότητά μας ως απλοί πολίτες σε υποχρεωτικές τακτικές θεσπισμένες συνελεύσεις στις γειτονιές μας; Πού είναι η ενεργή ατομική μας έγνοια να φροντίσουμε με λίγη καλή θέληση τον δημόσιο χώρο της ακτίνας μας, το πάρκο, την παιδική χαρά, το σχολείο, την παραλία; Αντ’ αυτού μάθαμε να κράζουμε, να δείχνουμε με το δάχτυλο, να φτιάχνουμε δράκους… Δεν είμαστε μονίμως τα θύματα ούτε έχουμε μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν…
Λοιπόν…
Το γκλομπ του “αστυνομικού”, τα σπασμένα πλευρά, ο Μαρινάκης, η ενημερωτική σαπίλα πίσω απ’ την πιο αδίστακτη διακυβέρνηση που αξιώθηκα να δω, η ύποπτη επιλογή για κρατική αστυνόμευση της Ελεύθερης Σκέψης στα Πανεπιστήμια, η αναισθησία της Υπουργού Πολιτισμού (!) απέναντι σε ενδείξεις παιδεραστίας που βοούν, τα ξενοφοβικά, μισαλλόδοξα κηρύγματα από πρώην γελωτοποιούς-τηλεπωλητές βιβλίων, νυν σαλτίμπαγκους Υπουργούς Ανάπτυξης, η κρατική εκδικητική αυτοδικία που παίζει με τη ζωή ισόβια καταδικασμένων αντιφρονούντων εγκληματιών δεν είναι τίποτε άλλο από φυσικά επακόλουθα συμπτώματα μιας νόσου. Είναι πληγές. Μιας πανδημίας που μας βασανίζει πολύ καιρό και πολλές κυβερνήσεις πριν τον κορονοϊό. Μιας χρόνιας πανδημίας που προσπάθησα κάπως να περιγράψω παραπάνω. Ο κορονοϊός, όπως και κάθε κρίση, αποκαλύπτει τις αντοχές και τις ευαισθησίες ενός συστήματος.
Ελπίζω να αλλάξουμε. Ό,τι δεν αλλάζει ειρηνικά, νομοτελειακά αλλάζει με πόλεμο. Και οι ύαινες μέσα μας (εμφύλιος) και έξω μας (ολιγαρχία του πλούτου, λαίμαργοι γείτονες ) ακονίζουν τα νύχια τους να κατασπαράξουν στις επόμενες γενιές ό,τι απομένει ακόμα ζωντανό κι ακέραιο στις καρδιές μας και στα περβόλια μας.
Χαιρετίζω την προσπάθεια κάθε ανθρώπου της γενιάς μου να αλλάξουμε -όχι για πολύ ακόμα με αναρτήσεις- αλλά με έμπρακτες χειρονομίες ζωής. Απέναντι στην κλιματική αλλαγή που φέρνει κακά μαντάτα στο γένος μας, ίσως η παγκόσμια πολιτισμική αντιπρόταση στον Καπιταλισμό να κυοφορείται στα σπλάχνα αυτής της γης και των ανθρώπων της στο πιθάρι του Διογένη, στο “ουκ εν τω πολλώ το ευ”.
Κεντρική φωτό: Στράτος Καλαφάτης, Αρχιπέλαγος