«Αν ξαναμιλήσεις έτσι… θα σου βάλω πιπέρι στο στόμα…», έλεγαν οι παλιοί και μερικοί ακόμα πιο σύγχρονοι γονείς όταν ακούν άσχημες κουβεντούλες να ξεστομίζουν τα μικρά παιδιά εναντίον τους.
Μα καλά… αλήθεια πιστεύουν ή πίστευαν ότι το πιπέρι είναι ο τρόπος αντιμετώπισης του προβλήματος της βωμολοχίας στη νέα γενιά; Και στην τελική, ας πάψουμε να ασχολούμαστε με τρόπους αντιμετώπισης και ας εξετάσουμε σοβαρά το αίτιο.
Για να γίνω πιο σαφής… ας αναφέρω μερικά γνώριμα, σε πολλούς, περιστατικά:
- Μεσημέρι, επιστρέφοντας σπίτι, παίρνετε το παιδί από το σχολείο και η κίνηση είναι αφόρητη. Το σκηνικό γίνεται ακόμα χειρότερο όταν διαπιστώνετε την ύπαρξη σκουπιδιάρικου οχήματος μπροστά. Οι βωμολοχίες ξεκινούν ενώ το παιδί κουρασμένο κάθεται στο πίσω κάθισμα..
- Στο τέλος μιας πολύ δύσκολης μέρας η επιστροφή στο σπίτι συνοδεύεται με τηλεφώνημα συνεργάτη σας για ένα λάθος που έκανε και πήγε στράφι μια μεγάλη σας δουλειά. Οι βωμολοχίες και οι φωνές ξεκινούν ενώ το παιδί στο διπλανό δωμάτιο διαβάζει τα μαθήματά του…
- Διαφωνείτε με τη/τον σύζυγό σας σπίτι για ένα θέμα και η διαφωνία κορυφώνεται. Ο καυγάς ξεσπά και οι βωμολοχίες ξεκινούν ενώ το παιδί ξεκουράζεται στο καναπέ…
Αν μερικά από αυτά τα σκηνικά δεν είναι τόσο ξένα τελικά, μήπως το παιδί σας δε ξεκίνησε από μόνο του μια τόσο μη καλοδεχούμενη συμπεριφορά;
Φυσικά, οι βωμολοχίες των παιδιών δεν οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στο τι συμβαίνει στο σπίτι και τα πρότυπα των γονέων. Πολλές φορές τα μικρά παιδιά μιμούνται συμπεριφορές και αναπαράγουν συμπεριφορές που βλέπουν στο σχολείο από δημοφιλείς συμμαθητές τους ή απλά θέλουν να τραβήξουν τη προσοχή μας.
Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, το <<καμπανάκι χτυπάει>> και μας δηλώνει ότι ούτε στο σπίτι εισπράττουν της προσοχή που έχουν ανάγκη αλλά ούτε οι εκπαιδευτικοί τους στο σχολείο τους παρέχουν την αγάπη, φροντίδα και προσοχή που επιζητούν.
Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε ως γονείς και εκπαιδευτικοί;
Μη ξεχνάμε ότι ειδικά τα μικρά παιδία δεν γνωρίζουν καν πολλές φορές τη βρισιά που αναπαράγουν. Ας μην… «τσιμπάμε» ούτε ως γονείς ούτε ως εκπαιδευτικοί και ας χειριστούμε τη κατάσταση υπεύθυνα και ψύχραιμα. Σε καμία περίπτωση δεν αντιδρούμε ακραία με φωνές και απειλές αλλά φυσικά δεν χαμογελάμε ούτε γελάμε με αυτό θεωρώντας το να βρίζουν ως αστείο (συνηθισμένη αντίδραση ενηλίκων όταν βρίζει ένα πολύ μικρό παιδί), καθώς η συμπεριφορά αυτή το ενθαρρύνει.
Τι κάνουμε λοιπόν;
Στα μικρά παιδιά εξηγούμε τη σημασία της λέξης που λένε και πόσο άσχημη είναι, κρατούμε πάντα ουδέτερη στάση ώστε να μη βρει το παιδί την υπερβολική μας αντίδραση «παιχνίδι» και φερόμαστε με σεβασμό. Όταν φερόμαστε με σεβασμό ακόμα και σε παιδιά που βρίζουν… σύντομα τα παιδιά αυτά θα έρθουν σε πολύ άβολη θέση και θα αναγνωρίσουν το πόσο αλλοπρόσαλλα και άκομψα φέρονται.
Μην ξεχνάμε να φερόμαστε όπως θέλουμε να μας φέρονται και ότι η πρόνοια πάντα είναι καλύτερη από κάθε θεραπεία.
Η Βασιλική Βασιλειάδου είναι Μαθηματικός, τ. β. καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Διευθύντρια Φροντιστηρίου «Πουκαμισάς» Καβάλας, Κάτοχος Μ.Α in education (Roehampton University), Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού