– Σήμερα γράψαμε διαγώνισμα στο σχολείο. Τα πήγα πολύ καλά, μαμά! Τα θυμόμουν όλα τέλεια… το πιστεύεις; Ε, ποιος είμαι πια! Εντάξει… αξίζω το Playstation που μου έταξες…;
– Συγχαρητήρια, αγάπη μου! Πόσο έξυπνο παιδί έχω! Είμαι πολύ περήφανη για σένα και την ξαφνική σου πρόοδο. Είσαι μια απερίγραπτη έκπληξη για εμένα και σίγουρα για την καθηγήτριά σου η οποία ήταν πλήρως απογοητευμένη από τις επιδόσεις σου που μετά απο τόσες κακές βαθμολογίες πλέον δείχνεις την αξία σου! Εννοείται και θα σου αγοράσω ό,τι τραβάει η όρεξή σου…
Ευχαριστημένος ο μαθητής που η μητέρα του νιώθει περήφανη για αυτόν και που θα αποκτήσει το Playstation… ανοίγει την τσάντα… σκίζει σε πολύ μικρά κομματάκια τα χαρτιά με τα σκονάκια, τα πετάει και πάει στο μπάνιο να ξεπλύνει τις σημειώσεις-σκονάκια που κατέγραψε στα χέρια του.
Τι χαρά! Πλέον το βρήκε το κόλπο… και θα είναι χαρούμενος και αυτός και η μητέρα και οι καθηγητές του. Τελικά ήταν πολύ απλό…
Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Σκονάκια… αντιγραφές… επιφανειακές και «παπαγαλίστικες» αποστηθίσεις ασκήσεων από τα παιδιά για να γράφουν καλά σε γραπτές δοκιμασίες με απώτερο σκοπό να κερδίσουν τι;;;
- Να αποδείξουν την αξία τους!
- Να γίνουν αποδεκτά!
- Να γίνουν πρότυπο!
- Να κερδίσουν υλικά αγαθά!
- Να αποκτήσουν μια τρυφερή αγκαλιά!
Φυσικά και δεν κατακρίνω το να επικροτούμε και να ανταμοίβουμε τις καλές επιδόσεις των μαθητών που προσπαθούν και τα πηγαίνουν άριστα στις σχολικές τους επιδόσεις. Είναι κάτι θεμιτό και δίκαιο. Το πρόβλημα ξεκινά όταν ο λόγος που το κάνουν παρεκκλίνει από το λόγο που θα έπρεπε να έχουν για να πετυχαίνουν αυτές τις άριστες επιδόσεις.
Με λίγα λόγια το στοίχημα είναι τα παιδιά να αντιληφθούν τη σκοπιμότητα να εξερευνήσουν τη νέα γνώση και με τις γραπτές δοκιμασίες να αποδείξουν ότι τη κατέκτησαν. Είναι επιβεβλημένο να κατανοήσουν για ποιο λόγο να γίνουν καλοί μαθητές, τα εφόδια που κερδίζουν, την αξία να καταξιώνονται στην εργασία τους (σήμερα το σχολείο, αύριο ο επαγγελματικός τους χώρος).
Αν καταφέρουμε αυτό…. συγχαρητήρια… περνάμε στην επόμενη φάση!
Ο επόμενος στόχος λοιπόν είναι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους ώστε να μπορούν εκπαιδευτικά να «απογυμνωθούν» μπροστά μας, είτε είμαστε γονείς είτε εκπαιδευτικοί. Να αποδεχτούν και να τους αποδεχτούν είτε αν είναι «κακοί» μαθητές και έχουν πολλά κενά, είτε αν είναι μέτριοι είτε αν είναι άριστοι. Αν αποδεχτούμε ένα παιδί-μαθητή, στρώνουμε το έδαφος να χτίσουμε ειλικρινείς σχέσεις μαζί του και να μη νιώθει ότι έχει αξία μόνο αν φέρνει καλούς βαθμούς.
Με αυτό τον τρόπο, δεν θα ντρέπεται, ούτε θα φοβάται να μας πει τη πραγματική του βαθμολογία στα τεστ, δεν θα προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από αυτό που είναι ουτοπικά, μέσα από αντιγραφές, καθώς και θα προσπαθεί να διεκδικεί συνεργασία με τους γονείς και καθηγητές του ώστε να γίνει καλύτερο.
Την επόμενη φορά που θα μας απασχολήσει αυτό το θέμα θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά αν αντέχουμε να ξέρουμε την αλήθεια για τις πραγματικές επιδόσεις του παιδιού-μαθητή μας και να τη διαχειριστούμε σωστά.
Εσύ, αγαπητέ γονέα… αντέχεις;
Εσύ, υπεύθυνε καθηγητή… αντέχεις;
Η Βασιλική Βασιλειάδου είναι Μαθηματικός, τ. β. καθηγητή Πανεπιστημίου Κρήτης, Διευθύντρια Φροντιστηρίου «Πουκαμισάς» Καβάλας, Κάτοχος Μ.Α in education (Roehampton University), Σύμβουλος Επαγγελματικού Προσανατολισμού