Του Ιωάννη Κ. Τσίγκα
Τον γνώρισα πριν από 11 χρόνια. Δίχως να τον έχω δει ποτέ στη ζωή μου ή να έχω ακούσει κάτι γι’ αυτόν, ήρθε στην εκκλησία για να με παντρέψει. Αμέσως τον «ξεχώρισα». Χωρίς να ξέρω το γιατί. Όταν τέλειωσε το μυστήριο μάς μίλησε, εμένα και τη γυναίκα μου, για πέντε λεπτά. Κρεμόμασταν αμφότεροι από τα χείλη του. Ο λόγος του δεν είχε καμία σχέση με αυτόν της «από άμβωνος» κατήχησης. Το βλέμμα του ήταν καθαρό. Ένιωσα σαν να τον ξέρω. Αλλά, κυρίως, σαν να με ξέρει αυτός από χρόνια! Μέχρι και σήμερα, αυτή είναι και η μοναδική ανάμνηση, ικανή να «γεννήσει» μέσα μου κάποιο συναίσθημα από εκείνη την, κατά τα άλλα, γεμάτη «συμβάσεις» και κλισέ μέρα.
Από τότε, με τον πατέρα Παύλο έχουμε συναντηθεί λίγες φορές. Μετρημένες, ίσως, στα δάχτυλα τους ενός χεριού. Κι όμως, κάθε φορά που τον βλέπω, κυριαρχεί το ίδιο συναίσθημα της οικειότητας. Ανεξήγητο. Αλλά μου αρκεί.
Όταν «εκοιμήθη» ο Μητροπολίτης Προκόπιος, το πρώτο πρόσωπο που σκέφτηκα ήταν αυτός. Να μη «χαθεί». Να βγει από τη «σκιά» και να λουστεί από το «φως» της ΑΓΑΠΗΣ που έχει ο κόσμος γι’ αυτόν. Και η Αγάπη αυτή εκδηλώθηκε. Πηγαία, αυθόρμητα, ειλικρινά. Χωρίς καμία καθοδήγηση, παίρνοντας «γραμμή» από την ψυχή τους και μόνο, χιλιάδες εκφράστηκαν υπέρ της ενθρόνισης του πατέρα Παύλου ως νέου Ποιμενάρχη τους.
Αυτό που έγινε (και συνεχίζει να γίνεται) με τον Παύλο δεν έχει προηγούμενο! Ποτέ άλλοτε ένα «δημόσιο» πρόσωπο της Καβάλας δεν συγκέντρωσε τέτοια αποδοχή. Και μάλιστα, χωρίς ο ίδιος ποτέ να το επιδιώξει ή να προβάλλει τον εαυτό του!
Κι αυτό, ως ήταν αναμενόμενο, έφερε «αμηχανία». Στην καλύτερη των περιπτώσεων…
Ακόμη κι αυτοί όμως, οι… «αμήχανοι» δεν τολμούν να βάλλουν ευθέως κατά του Παύλου. Αφενός γιατί γνωρίζουν ότι είναι πολύ «μικροί» μπροστά στο μέγεθός του και αφετέρου γιατί ξέρουν καλά ότι αν το κάνουν θα είναι σαν να βάλλουν ευθέως κατά των πιστών υπέρ του συμφέροντος και εξ ονόματος των οποίων -υποτίθεται- «μιλάνε». Γι’ αυτό ή «ενδύονται» τους υπερασπιστές των ειωθότων και εμφανίζονται ως… θεσμικότεροι της Ιεράς Συνόδου ή επιλέγουν να «κρύβονται» πίσω από διαχωρισμούς «ρόλων» που… βολεύουν.
Όμως ο εκάστοτε Μητροπολίτης δεν ασκεί μονάχα ποιμαντικό έργο. Είναι ένας πνευματικός ηγέτης που γαλουχεί, «καθοδηγεί» και διαμορφώνει την κοινωνία σε μεγάλο βαθμό. Ασκεί πολιτική με την πραγματική σημασία της λέξης. Γι’ αυτό και οι εκλογές της 6ης Οκτωβρίου μάς αφορούν όλους. Πιστούς και μη. «Θρήσκους» ή όχι.
Οι στιγμές είναι ιστορικές. Και οι εκπρόσωποι θα πρέπει να αποδείξουν ότι δεν είναι… «έρημοι κι απρόσωποι». Ο στόχος είναι κοινός. Για πρώτη φορά ίσως. Ο κόσμος «μίλησε». Μένει μόνο κάποιος να… «μεταφράσει» σωστά, προφέροντας μία μόνο λέξη, δυνατά και καθαρά: Παύλος!
Και το Άγιο Πνεύμα θα κάνει τα υπόλοιπα…